Meneer komt zonder zijn vrouw, waar hij heel gelukkig mee is. Hij vertelt het volgende: het zit me zó hóóg!! Ze zijn 29 en 25 jaar, wonen nog steeds bij ons. Gelukkig werken ze wel, maar als ze thuis zijn doen ze niks… helemaal niks. Ze hebben geen vrienden of vriendinnen. Het liefst zou ik ze buiten zetten, maar het zijn niet mijn kinderen.
In het weekend en de avonden zitten ze op hun kamer, ze sporten niet, zijn geen lid van een club of iets, en gaan hoogst zelden uit. Ik doe de boodschappen en kook voor ze, als er iets kapot is in huis repareer ik het. En zij steken geen hand uit. Mijn vrouw doet de was voor hen. Dat is nu hun leven.
Ik vraag hem: Wat vindt uw vrouw ervan? Hij antwoordt onduidelijk en dan vraag ik nogmaals: is uw vrouw het met u eens? Heeft u er al eens met haar over gesproken? Wat zou zij graag willen? Het blijft wat stil.
Hij blijkt het niet te weten wat zij ervan vindt. De jongens luisteren met een half oor als hij aan hen voorlegt dat ze hun leven vergooien, vooral ook omdat hij meestal vriendelijk blijft. Ook boos worden helpt niet. Hij wil nogmaals zijn best doen om vriendelijk over te brengen dat dit leven toch niet normaal is voor 2 jonge kerels. Of ik daar tips voor heb.
Hij is dol op zijn vrouw, en wil graag met haar verder, maar de laatste tijd ergert hij zich zo aan de passieve stiefzonen dat hij er slecht van slaapt. Ik adviseer hem om terug te komen met zijn vrouw. Want uiteindelijk is zij de enige die hen kan stimuleren tot activiteit. Meneer is erg bang dat ik haar te hard ga aanpakken. Ik ben voor iets heel anders bang: wat is er met deze jongens aan de hand? Wat zit er onder deze passiviteit? Want inderdaad: dit is niet normaal.
In het weekend en de avonden zitten ze op hun kamer, ze sporten niet, zijn geen lid van een club of iets, en gaan hoogst zelden uit. Ik doe de boodschappen en kook voor ze, als er iets kapot is in huis repareer ik het. En zij steken geen hand uit. Mijn vrouw doet de was voor hen. Dat is nu hun leven.
Ik vraag hem: Wat vindt uw vrouw ervan? Hij antwoordt onduidelijk en dan vraag ik nogmaals: is uw vrouw het met u eens? Heeft u er al eens met haar over gesproken? Wat zou zij graag willen? Het blijft wat stil.
Hij blijkt het niet te weten wat zij ervan vindt. De jongens luisteren met een half oor als hij aan hen voorlegt dat ze hun leven vergooien, vooral ook omdat hij meestal vriendelijk blijft. Ook boos worden helpt niet. Hij wil nogmaals zijn best doen om vriendelijk over te brengen dat dit leven toch niet normaal is voor 2 jonge kerels. Of ik daar tips voor heb.
Hij is dol op zijn vrouw, en wil graag met haar verder, maar de laatste tijd ergert hij zich zo aan de passieve stiefzonen dat hij er slecht van slaapt. Ik adviseer hem om terug te komen met zijn vrouw. Want uiteindelijk is zij de enige die hen kan stimuleren tot activiteit. Meneer is erg bang dat ik haar te hard ga aanpakken. Ik ben voor iets heel anders bang: wat is er met deze jongens aan de hand? Wat zit er onder deze passiviteit? Want inderdaad: dit is niet normaal.
