Emotionele Ontrouw – Eerlijk zijn, ook als het schuurt
We denken bij emotionele ontrouw vaak aan stiekem appen, geheime blikken of gesprekken die je partner niet mag horen. Maar hoe trouw ben je eigenlijk aan jezelf – en aan de ander – als je je échte gevoel niet durft te delen?
Want laten we eerlijk zijn: écht eerlijk zijn is soms doodeng. Zeker als het schuurt. Het vraagt moed om te zeggen wat je denkt of voelt, vooral als je weet dat de ander daar misschien niet blij van wordt. Toch is dat precies waar emotionele trouw over gaat: niet alleen in de zon, maar ook als het onweert, blijven staan voor wat je nodig hebt. Zonder te schreeuwen, zonder te zwijgen, maar gewoon: rustig, duidelijk, vriendelijk.
Maar ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Want zodra het spannend wordt, schieten we vaak in de stress. We gaan verdedigen, aanvallen, of we trekken ons terug. Fight, flight, freeze – het oeroude stressrecept. En voor je het weet, ben je niet meer eerlijk, maar vooral bezig met overleven.
Herkenbaar?
Dit speelt niet alleen in de liefde, maar net zo goed in vriendschappen. Wie heeft er niet eens een ongemakkelijk gesprek gehad waarin een vriend(in) je aanspreekt op je gedrag? Schuldgevoel, boosheid, het gevoel tekort te schieten – het kan je overspoelen. En voor je het weet, vul je het verhaal zelf al in: “Zie je wel, ik ben een slechte vriend(in)” of “Laat maar, dan hoeft het voor mij niet meer.” De verbinding verdwijnt, de afstand groeit.
En daar ontstaat emotionele ontrouw: niet omdat je iets achterhoudt voor de ander, maar omdat je jezelf niet toestaat om open te zijn. Je trekt je terug, zegt niet meer wat je nodig hebt, en langzaam maar zeker verdwijnt de echte verbinding.
In relaties hoor ik vaak: “We zijn elkaar kwijtgeraakt.” Meestal begon het met niet meer eerlijk zeggen wat je voelt of verlangt.
Wat als je, juist als het spannend wordt, zou kunnen blijven luisteren? Niet meteen reageren, maar eerst echt horen wat de ander bedoelt. Daarna pas uitleggen wat jouw intentie is, wat jij voelt, wat jij nodig hebt. Dan krijg je misschien geen perfect gesprek, maar wel een eerlijke én vriendelijke uitwisseling. En dat is de basis voor echte verbinding – zonder please-gedrag, zonder emotionele afstand.
Het klinkt simpel, maar het vraagt oefening, inzicht en vooral: lef. In mijn praktijk zie ik elke dag hoe verbindende communicatie mensen opnieuw dicht bij elkaar kan brengen. Niet door alles glad te strijken, maar door eerlijk te zijn, ook als het schuurt.
Durf jij het aan? Ik maak graag een afspraak met je (jullie) – voor een eerlijk gesprek, zonder maskers. Want echte verbinding begint bij jezelf en bij eerlijke communicatie.
We denken bij emotionele ontrouw vaak aan stiekem appen, geheime blikken of gesprekken die je partner niet mag horen. Maar hoe trouw ben je eigenlijk aan jezelf – en aan de ander – als je je échte gevoel niet durft te delen?
Want laten we eerlijk zijn: écht eerlijk zijn is soms doodeng. Zeker als het schuurt. Het vraagt moed om te zeggen wat je denkt of voelt, vooral als je weet dat de ander daar misschien niet blij van wordt. Toch is dat precies waar emotionele trouw over gaat: niet alleen in de zon, maar ook als het onweert, blijven staan voor wat je nodig hebt. Zonder te schreeuwen, zonder te zwijgen, maar gewoon: rustig, duidelijk, vriendelijk.
Maar ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Want zodra het spannend wordt, schieten we vaak in de stress. We gaan verdedigen, aanvallen, of we trekken ons terug. Fight, flight, freeze – het oeroude stressrecept. En voor je het weet, ben je niet meer eerlijk, maar vooral bezig met overleven.
Herkenbaar?
Dit speelt niet alleen in de liefde, maar net zo goed in vriendschappen. Wie heeft er niet eens een ongemakkelijk gesprek gehad waarin een vriend(in) je aanspreekt op je gedrag? Schuldgevoel, boosheid, het gevoel tekort te schieten – het kan je overspoelen. En voor je het weet, vul je het verhaal zelf al in: “Zie je wel, ik ben een slechte vriend(in)” of “Laat maar, dan hoeft het voor mij niet meer.” De verbinding verdwijnt, de afstand groeit.
En daar ontstaat emotionele ontrouw: niet omdat je iets achterhoudt voor de ander, maar omdat je jezelf niet toestaat om open te zijn. Je trekt je terug, zegt niet meer wat je nodig hebt, en langzaam maar zeker verdwijnt de echte verbinding.
In relaties hoor ik vaak: “We zijn elkaar kwijtgeraakt.” Meestal begon het met niet meer eerlijk zeggen wat je voelt of verlangt.
Wat als je, juist als het spannend wordt, zou kunnen blijven luisteren? Niet meteen reageren, maar eerst echt horen wat de ander bedoelt. Daarna pas uitleggen wat jouw intentie is, wat jij voelt, wat jij nodig hebt. Dan krijg je misschien geen perfect gesprek, maar wel een eerlijke én vriendelijke uitwisseling. En dat is de basis voor echte verbinding – zonder please-gedrag, zonder emotionele afstand.
Het klinkt simpel, maar het vraagt oefening, inzicht en vooral: lef. In mijn praktijk zie ik elke dag hoe verbindende communicatie mensen opnieuw dicht bij elkaar kan brengen. Niet door alles glad te strijken, maar door eerlijk te zijn, ook als het schuurt.
Durf jij het aan? Ik maak graag een afspraak met je (jullie) – voor een eerlijk gesprek, zonder maskers. Want echte verbinding begint bij jezelf en bij eerlijke communicatie.
