Waarom je als angstig gehechte steeds valt op de ‘vermijder’ en zijn potentie ziet.
En waarom je steeds hoopt op liefde die niet komt. Potentie is geen verbinding.
De vermijder laat je dromen, hopen op liefde.
Je valt op mensen met diepgang. Die mysterieus zijn. Moeilijk te lezen. Je voelt meteen: hier zit meer onder de oppervlakte.
Je ziet wat er achter die muur zit. Je kunt zijn potentie zien, wat hij zou kunnen zijn, als hij maar wil.
Hij zegt dat hij bindingsangst heeft, maar dat hij jou wél bijzonder vindt.
Zij zegt dat ze tijd nodig heeft, maar je voelt dat er iets tussen jullie is wat je niet loslaat.
En jij? Jij ziet potentie. Je voelt: als hij zich opent, wordt dit prachtig.
En dus blijf je.
Hopen. Wachten. Puzzelen. Pleasen.
Want ergens geloof je: ik kan dit helen. Hij heeft het in zich. Zij wil dit echt, ze durft alleen nog niet.
Maar laten we even heel eerlijk zijn.
Potentie is geen verbinding.
Het is een droom. Een idee.
En jij leeft op de kruimels van wat er zou kunnen zijn, terwijl je ondertussen structureel tekortkomt in wat je écht nodig hebt: veiligheid, emotionele beschikbaarheid en wederkerigheid.
Waarom je als angstig gehechte partner zo gevoelig bent voor potentie
Als je angstig gehecht bent, is je systeem constant op zoek naar bevestiging: ben ik veilig, ben ik belangrijk, blijf je bij me?
Je bent vaak hyperalert op signalen van liefde. En juist de mensen die je dat niet makkelijk geven, trekken je aan.
Waarom?
Omdat het lijkt op vroeger. Op hoe je als kind misschien liefde moest verdienen. Je aanpassen, sterk zijn, pleasen.
Dus als je nu een partner treft die jou laat hunkeren, die niet helemaal beschikbaar is – dan voelt dat paradoxaal genoeg ‘vertrouwd’.
En als er dan af en toe wél verbinding is? Een blik, een lief appje, een moment van zachtheid? Dan voelt het intens.
Maar dat is geen liefde.
Dat is overleving.
Potentie houden we in stand vanuit hoop (en zelftwijfel)
“Ik weet zeker dat hij diep van binnen om me geeft.”
“Ze moet gewoon eerst zichzelf vinden.”
“Hij heeft een muur om zich heen, maar ik mag daar af en toe doorheen.”
Zie je wat hier gebeurt?
Jouw geluk hangt af van zijn of haar emotionele proces.
Je zet je eigen behoeften op pauze.
Je blijft wachten op iets wat misschien nooit komt.
En onder al die hoop… zit vaak een overtuiging: misschien ben ik het niet waard dat iemand er echt voor me is.
Auw. Ja. Maar wel belangrijk om naar te kijken.
Wat er gebeurt als je wél voor jezelf kiest
Op een dag ben je moe.
Niet alleen van de ander, maar ook van jezelf in deze dynamiek.
Je voelt:
Ik wil geen relatie meer waarin ik mezelf moet bewijzen.
Liefde hoort warm en veilig te voelen. Zonder dat ik op eieren moet lopen.
En dan begint het pas echt.
Want dat is het moment waarop jij het oude script doorbreekt.
Niet omdat je weet hoe het moet.
Maar omdat je besluit: ik mag liefde ontvangen zonder mezelf te verliezen.
Hoe je loskomt van het idee van potentie
Zie de realiteit zoals die is, niet zoals je hoopt dat ‘ie wordt.
Wat doet je partner als jij verdrietig bent? Als jij je uitspreekt? Als jij iets nodig hebt?
Vraag je af: wat heeft deze relatie mij tot nu toe gekost?
En dan niet alleen in tijd, maar ook in energie, zelfvertrouwen, levensplezier.
Leer je eigen hechtingsstijl kennen.
Als je snapt waar jouw neiging om te trekken, te pleasen of te blijven vandaan komt, kun je veel bewuster kiezen.
Oefen met ontvangen.
Maar echt. Ga op zoek naar mensen (vrienden, coaches, partners) die al beschikbaar zijn. Die je niet hoeft te overtuigen.
En waarom je steeds hoopt op liefde die niet komt. Potentie is geen verbinding.
De vermijder laat je dromen, hopen op liefde.
Je valt op mensen met diepgang. Die mysterieus zijn. Moeilijk te lezen. Je voelt meteen: hier zit meer onder de oppervlakte.
Je ziet wat er achter die muur zit. Je kunt zijn potentie zien, wat hij zou kunnen zijn, als hij maar wil.
Hij zegt dat hij bindingsangst heeft, maar dat hij jou wél bijzonder vindt.
Zij zegt dat ze tijd nodig heeft, maar je voelt dat er iets tussen jullie is wat je niet loslaat.
En jij? Jij ziet potentie. Je voelt: als hij zich opent, wordt dit prachtig.
En dus blijf je.
Hopen. Wachten. Puzzelen. Pleasen.
Want ergens geloof je: ik kan dit helen. Hij heeft het in zich. Zij wil dit echt, ze durft alleen nog niet.
Maar laten we even heel eerlijk zijn.
Potentie is geen verbinding.
Het is een droom. Een idee.
En jij leeft op de kruimels van wat er zou kunnen zijn, terwijl je ondertussen structureel tekortkomt in wat je écht nodig hebt: veiligheid, emotionele beschikbaarheid en wederkerigheid.
Waarom je als angstig gehechte partner zo gevoelig bent voor potentie
Als je angstig gehecht bent, is je systeem constant op zoek naar bevestiging: ben ik veilig, ben ik belangrijk, blijf je bij me?
Je bent vaak hyperalert op signalen van liefde. En juist de mensen die je dat niet makkelijk geven, trekken je aan.
Waarom?
Omdat het lijkt op vroeger. Op hoe je als kind misschien liefde moest verdienen. Je aanpassen, sterk zijn, pleasen.
Dus als je nu een partner treft die jou laat hunkeren, die niet helemaal beschikbaar is – dan voelt dat paradoxaal genoeg ‘vertrouwd’.
En als er dan af en toe wél verbinding is? Een blik, een lief appje, een moment van zachtheid? Dan voelt het intens.
Maar dat is geen liefde.
Dat is overleving.
Potentie houden we in stand vanuit hoop (en zelftwijfel)
“Ik weet zeker dat hij diep van binnen om me geeft.”
“Ze moet gewoon eerst zichzelf vinden.”
“Hij heeft een muur om zich heen, maar ik mag daar af en toe doorheen.”
Zie je wat hier gebeurt?
Jouw geluk hangt af van zijn of haar emotionele proces.
Je zet je eigen behoeften op pauze.
Je blijft wachten op iets wat misschien nooit komt.
En onder al die hoop… zit vaak een overtuiging: misschien ben ik het niet waard dat iemand er echt voor me is.
Auw. Ja. Maar wel belangrijk om naar te kijken.
Wat er gebeurt als je wél voor jezelf kiest
Op een dag ben je moe.
Niet alleen van de ander, maar ook van jezelf in deze dynamiek.
Je voelt:
Ik wil geen relatie meer waarin ik mezelf moet bewijzen.
Liefde hoort warm en veilig te voelen. Zonder dat ik op eieren moet lopen.
En dan begint het pas echt.
Want dat is het moment waarop jij het oude script doorbreekt.
Niet omdat je weet hoe het moet.
Maar omdat je besluit: ik mag liefde ontvangen zonder mezelf te verliezen.
Hoe je loskomt van het idee van potentie
Zie de realiteit zoals die is, niet zoals je hoopt dat ‘ie wordt.
Wat doet je partner als jij verdrietig bent? Als jij je uitspreekt? Als jij iets nodig hebt?
Vraag je af: wat heeft deze relatie mij tot nu toe gekost?
En dan niet alleen in tijd, maar ook in energie, zelfvertrouwen, levensplezier.
Leer je eigen hechtingsstijl kennen.
Als je snapt waar jouw neiging om te trekken, te pleasen of te blijven vandaan komt, kun je veel bewuster kiezen.
Oefen met ontvangen.
Maar echt. Ga op zoek naar mensen (vrienden, coaches, partners) die al beschikbaar zijn. Die je niet hoeft te overtuigen.
