Na je scheiding verliefd op een nieuwe partner. Jullie zijn hevig verliefd. Maar er zijn ook zorgen: hoe zal het met de kinderen gaan? Mogen ze je nieuwe partner wel? En als dat niet het geval is, wat dan?
Je wilt geen gedonder met de kinderen, maar mag je zelf dan niet gelukkig zijn? En als jouw kinderen iemand leren kennen die jou niet bevalt, dan mag je je er waarschijnlijk ook niet mee bemoeien. Toch is het hebben van kinderen in dat opzicht ingewikkeld: je kinderen (tenminste als ze klein zijn) zijn afhankelijk van jou. En ook pubers kun je nog niet loslaten: ze hebben jou nog steeds hard nodig.
Je wil graag verder met de nieuwe partner en ook als de kinderen het niet zien zitten, hebben ze natuurlijk niks te zeggen over jouw keuzes. Ze hoeven geen toestemming te geven. Voor kinderen is het wél een hele verandering en jij moet er echt voor hen zijn, de partner die misschien ooit echt plusouder is, heeft nog geen echte band en krijgt die misschien ook nooit. Als het zo ingewikkeld is zou ik voorlopig kiezen voor latten, tot de kinderen uit huis gaan. Ik hoor vaak dat stellen dat niet willen, maar je wilt evenmin een hoop ellende met je kinderen. En wat weegt dan zwaarder?
Hebben je kinderen een eigen leven, zelfs dán kan er soms nog veel gedoe ontstaan over nieuwe partners, maar dan zijn de meeste mensen het er wel over eens dat je een eigen leven hebt en eigen keuzes mag maken. Maar met het nodige begrip en fijngevoeligheid kun je ervoor zorgen dat de keuze die gemaakt is geen echt probleem hoeft te worden.
Ouders hebben meestal alles voor de kinderen over en uiteindelijk als er bij problemen gekozen moet worden dan wordt meestal toch gekozen voor de kinderen en verliest de partner. Maar als je geen van beide kwijt wilt dan zijn er vaak een heleboel wegen die naar Rome leiden. Gevoeligheid voor datgene wat de andere partij stoort, inlevingsvermogen en communicatie kan veel oplossen. Je mag immers ook aan je eigen geluk denken, zo lang je de belangen van je kinderen (zeker als ze jong zijn) maar niet uit het oog verliest. En helaas…. Dat gebeurt ook.
Je wilt geen gedonder met de kinderen, maar mag je zelf dan niet gelukkig zijn? En als jouw kinderen iemand leren kennen die jou niet bevalt, dan mag je je er waarschijnlijk ook niet mee bemoeien. Toch is het hebben van kinderen in dat opzicht ingewikkeld: je kinderen (tenminste als ze klein zijn) zijn afhankelijk van jou. En ook pubers kun je nog niet loslaten: ze hebben jou nog steeds hard nodig.
Je wil graag verder met de nieuwe partner en ook als de kinderen het niet zien zitten, hebben ze natuurlijk niks te zeggen over jouw keuzes. Ze hoeven geen toestemming te geven. Voor kinderen is het wél een hele verandering en jij moet er echt voor hen zijn, de partner die misschien ooit echt plusouder is, heeft nog geen echte band en krijgt die misschien ook nooit. Als het zo ingewikkeld is zou ik voorlopig kiezen voor latten, tot de kinderen uit huis gaan. Ik hoor vaak dat stellen dat niet willen, maar je wilt evenmin een hoop ellende met je kinderen. En wat weegt dan zwaarder?
Hebben je kinderen een eigen leven, zelfs dán kan er soms nog veel gedoe ontstaan over nieuwe partners, maar dan zijn de meeste mensen het er wel over eens dat je een eigen leven hebt en eigen keuzes mag maken. Maar met het nodige begrip en fijngevoeligheid kun je ervoor zorgen dat de keuze die gemaakt is geen echt probleem hoeft te worden.
Ouders hebben meestal alles voor de kinderen over en uiteindelijk als er bij problemen gekozen moet worden dan wordt meestal toch gekozen voor de kinderen en verliest de partner. Maar als je geen van beide kwijt wilt dan zijn er vaak een heleboel wegen die naar Rome leiden. Gevoeligheid voor datgene wat de andere partij stoort, inlevingsvermogen en communicatie kan veel oplossen. Je mag immers ook aan je eigen geluk denken, zo lang je de belangen van je kinderen (zeker als ze jong zijn) maar niet uit het oog verliest. En helaas…. Dat gebeurt ook.
