Bindingsangst - forum lotgenoten

Ik ben 6 maanden in contact geweest met een vrouw (november 2022). In het beging werd dat een liefdesrelatie, maar na 2 maanden begon ik sterk te twijfelen en heb ik het ‘ uitgemaakt’ (januari 2023). We bleven echter wel met elkaar in contact en ik bleef gevoelens houden, maar ook twijfel. Vervolgens hebben we het nog eens geprobeerd (februari 2023), maar dezelfde twijfel kwam weer opzetten en ik heb het weer uitgemaakt (maart 2023). We hebben elkaar nog tot mei gezien, daarna heb ik het contact verbroken. Dit alles is nu 10 maanden geleden. Na het verbreken van het contact bleef ik de twijfel houden en werd de twijfel steeds erger, ging ook idealiseren want ik weet dat wij helemaal niet bij elkaar passen en ik alleen maar irritaties ervaar.
In november 2023 werd ik verliefd op een andere vrouw en door deze verliefdheid was er geen ruimte meer om te denken aan die ander en ik voelde ook dat ik er overheen was. De verliefdheid ging helaas over en ging niet over in houden van dus ik heb het 4 weken geleden verteld dat we niet verder gaan daten. Toen kwam ik vorige week mijn ex tegen en nu is de hele twijfel weer opnieuw aan de gang gegaan. Ik kan niet stoppen met denken aan de twijfel. Ik loop hierin vast. Het gekke is dat ik weet dat ik niet terug wil naar haar, tenzij ik haar idealiseer dan voelt dat wel zo. Maar ik weet gewoon zeker dat ik niet terug wil naar haar (we passen niet bij elkaar) en toch blijf ik maar aan haar denken en gaat ze niet uit mijn hoofd. Het denken gaat met name over van wanneer ik nou stop met denken aan haar en kom ik wel van haar los. Het is niet dat ik per se denk dat ik haar wil vasthouden ofzo.
Kanttekening: waar ik achter ben gekomen is dat ik tijdens deze kortstondige relatie niet het achterste van mijn tong heb durven te laten zien, ik vermoed een soort bindingsangst.

Wie ervaart nog zoiets, en hoe kom ik hier vanaf?

Ik heb sinds kort een jongen leren kennen waar ik een tijdje mee heb gedate.
Ik kende hem eigenlijk al jaren. Zijn broer is een hele goede vriend van mij. Een hele zomer heeft hij zitten flirten met mij, constant gereageerd op mijn verhalen op instagram… maar ik hield telkens de boot af. Een paar maanden geleden heb ik dan toch toegezegd in een date en die was fantastisch. We hebben 2 maanden gedate en telkens was het enorm leuk. We konden over alles praten, deden veel leuke activiteiten…
Een week na onze laatste date voelde ik wel wat afstand, maar ik dacht dat hij het gewoon druk had. Toen ik vroeg om nog es af te spreken zei hij plotseling dat hij niet meer wou daten. Hij zei dat hij het nog niet 100% voelde, dat het telkens super leuk was, maar thuis telkens nog vragen had. Hij dacht dat er wel mensen waren die beter bij mij zouden passen en omgekeerd. Als ik dan vroeg wat er nie goed voeldec kon hij ook geen reden geven waarom hij denkt dat het niet zou werken.
Ondertussen hebben we elkaar al een paar keer terug gezien op evenementen. Telkens merk ik dat hij niet weet hoe hij zich moet gedragen. Hij bekijkt ook nog steeds alle instagram verhalen nzo…
Ook weet ik via een gemeenschappelijke vriend dat hij alles super leuk vond en dat hij het echt leuk vond. Maar dat hij plotseling het gevoel had dat ik te snel ging en daarom de stekker er heeft uitgetrokken.
Ik wil dit nog steeds een kans geven, want ik voel echt dat dit kan werken. Maar ik heb het gevoel dat hij zichzelf zodanig heeft overtuigd dat dit een goede beslissing is dat ik niets meer kan doen.
Hebben jullie tips voor mij?
Het is nu bijna 2 maanden geleden dat we gestopt zijn met daten en buiten elkaar een paar keer op evenementen tegen te komen heb ik hem gewoon gerust gelaten. Enkel nu met zijn skireis een bericht gestuurd om hem veel plezier te wensen

Hoi,

Ik wil even mijn verhaal delen omdat ik niet weet of ik gewoon niet verliefd ben of bindingsangst heb en ben benieuwd of er mensen zijn die dit herkennen.

Ik ben 24 jaar oud en heb nog nooit een vaste relatie gehad. Mijn familie en vrienden geven altijd aan dat ik te kieskeurig ben maar ik voel nooit de verliefdheid. Twee jaar terug dacht ik dat ik verliefd was op iemand die ik nog niet goed kende, uiteindelijke paste deze jonge helemaal niet bij me.
Nu heb ik pas met iemand gedate waarbij ik me echt op mn gemak voelde, ik had nog nooit zovaak met iemand gedate en de dates verliepen soepel. Maar ik begon steeds meer te twijfelen over mn gevoel, of ik wel genoeg voelde omdat ik geen “vlinders”” had. Deze twijfels waren zo erg dat ik er 24 uur mee bezig was, misselijk, niet kunnen eten en slapen. Nu heb ik het afgekapt omdat dat niet goed voor me was maar nu twijfel ik weer of ik wel de juiste keuze gemaakt heb.

Herkent iemand deze gevoelens? Zou dit bindingsangst kunnen zijn? 

Ik ben al heel lang alleen, heb een kind van 10, leuke baan etc. Heel jong zelfstandig moeten worden door nare stiefvader en een moeder die niet voor me opkwam. Turbulente ruzieachtige gekke relaties gehad maar nooit uit vriendschappelijke basis…altijd strijd, volgens mij nooit echt verliefd geweest…alleen aantrekking…Voel vreselijke onrust als ik iemand leer kennen en kap het snel af…voel me ook altijd schuldig naar mijn kind…Hoe werkt dit?? Waarom saboteer ik mijzelf zo??

Hallo
4maand geleden heb ik een man leren kennen. De eerste 2 weken waren super. Berichtjes sturen, afspreken... Allemaal heel leuk en intens. De interesse bij hem zwakte met de tijd af. We spreken nog af maar iedere keer als ik iets persoonlijks vraag krijg ik geen antwoord. Via een gemeenschappelijke vriend ben ik tè weten gekomen dat hij al veel verdriet heeft gehad. Zijn vrouw heeft hem bedrogen en daarna nog 2 stukgelopen relaties. Soms heb ik de indruk dat alles wel wat losser komt maar dan weer niet. Precies aantrekken en afstoten. Zit/zat met zoveel vragen tot ik begon te lezen over bindingsangst...zoveel gelijkenissen.
Heet er iemand tips die mij kunnen helpen aub? Wat doe ik het best?

Hallo allemaal,

Ik ben momenteel 26 jaar en ik heb een relatie gehad op mijn 21e van 3 maanden.

Net als vele anderen gaat alles goed als een man bezet is of als het alleen om seks draait maar zodra ik aan het daten ben en hij laat zien dat hij voor mij gaat, raak ik compleet in paniek. Ik klap dicht, word misselijk en krijg het gevoel dat ik moet overgeven. Zels eten lukt niet meer. Het lukt mij gewoon niet om mij open te stellen en gevoelens toe te laten. Ik ben nu (pas) 3 weken aan het daten met een hele leuke jongen en sinds vandaag is het weer raak. Hij bleef slapen en ik raakte vanmiddag compleet in paniek. Ik klapte dicht en dacht dat ik moest overgeven. Ik kan sindsdien alleen maar piekeren en door alle angstgevoelens voel ik mijn beginnende verliefdheid ook niet meer, waardoor ik weer ga twijfelen of ik hier wel mee door moet gaan. Ik ben al in therapie geweest maar helaas blijkt het toch niet helemaal te helpen.

Tot nu toe heb ik altijd alles gesaboteerd zodra het serieus werd maar ik moet een keer gaan doorzetten, mijn angsten gaan anders alleen maar erger worden.
Maar wat is het verschrikkelijk moeilijk om ergens mee door te gaan waar je doodsbang van wordt.

Ik probeer veel tegen mezelf te praten en lief voor mezelf te zijn. Te zeggen dat het oke is dat ik bang ben want het is ook iets spannends. Ook moet ik goed onthouden dat ik nergens aan vast en dat als ik het over een maand niet meer voel dat dit oke is en dat dit mag.

Mocht er iemand nog tips hebben of een verhaal willen delen dan hoor ik het graag, alle hulp is welkom.

Hoi allemaal,

Ik zit nogal in een dilemma en ik ben benieuwd naar jullie blik op dit verhaal.
Ik heb heel mijn leven al last van bindingsangst (waar ik laatst achter ben gekomen) en toen viel alles op zijn plek. Waarom ik mij zo gedraag, altijd potentiële dates afkap etc.
Twee jaar geleden liep ik stage in het buitenland waar ik een man leerde kennen waar ik smoorverliefd op werd. Hij droeg mij ook op handen, alleen was het enige probleem dat hij in een relatie zat.
We hadden een super tijd en ook in NL bleven we contact houden en af en toe afspreken.
Hij gaf wel steeds aan om voor zijn vriendin te kiezen en dus niet zijn relatie op te geven. Maar ik luisterde toen niet echt. Uiteindelijk hebben we toen besloten om het contact te verbreken tijdelijk en nu zien we elkaar af en toe als vrienden en dat gaat helemaal prima
Laatst leerde ik ook zijn broertje kennen tijdens een evenement en raakte we aan de praat. We hadden een leuke dag en bleven daarna nog in contact. We spraken een paar keer af en het was erg leuk.
Alleen vindt hij mij nu helemaal fantastisch en ik hem ergens ook, maar door heel die geschiedenis met zijn broer (wat ik hem nooit kan vertellen) voelt het ook zo dubbel. Zijn broer zegt: prima toch? Je moet zelf weten wat je wil doen!
Maar ik weet het allemaal niet. Ik had het laatst al weer afgekapt en toen zijn we uiteindelijk weer in contact gekomen. Maar ergens voelt het allemaal zo raar en wil ik het liefst hem alleen maar wegduwen, maar aan de andere kant ook niet omdat hij zo lief en geduldig is.
HELP moet ik dit wel een kans geven of ...?

Heb geen en hele leuke vriendin ontmoet en de klik was er meteen. Lieve op het eerste gezicht. We hadden veel lol en het eerste jaar ging dan ook heel goed. Daarna begon bij mij de weerstand en mijn hoofd. Is dit het wel wil ik dit nog. Misschien beter om verder te gaan enzv. Door dit alles heb ik het uitgemaakt. Kort daarna had ik dit een heb ik mijn best gedaan om haar terug te krijgen. Ik had geluk en we waren weer samen. En ja hoor daar begon het weer. Ik nam meer afstand apppte niet meer en gaf weinig moeite. Door alles kan er weer een breuk. Nu vanaf haar kant wat ik ook niet tegen hielt. Afgelopen weer zat ik weer in mijn hoofd. Begon te twijfelen en heb dit ook eerlijk verteld. Op een gegeven moment brak bij mij paniek uiten heb ik de relatie verbroken. Ik gaf de dag erna aan dat ik ontzettend veel spijt had en haar terug wilde. Ik heb letterlijk die week gesmeekt. Zij gaf aan niet meer te willen en rust en ruimte nodig te hebben en vooral rust. Ze zegt dat ze verder moet met het leven en dat het zo ooit zou moeten zijn we elkaar wel weer tegen komen (de afstand maakt dat we elkaar niet meer zien.
Ze gaf aan dat ik in therapie moet gaan . En dat laatste was ik ook van plan omdat dit een herhaaldelijk beeld is. Mijn vrienden begrijpen haar en zeggen dat het mijn keuze is dus dat ik het los moet laten . Ik snap dit. Maar het gebeurt echt zonder dat ik het wil. Het zit in mijn hoofd.
Ze geeft aan geen contact te willen maar rust en ruimte en mochten we voor elkaar bestemd zijn dan komen we elkaar ooit weer tegen. Ik koester dat hoop uit al weet ik beter. Ik heb er zo veel verdriet van want ik mis haar zo erg. Vaak als een malle af. Ben echt gek op dat mens maar waarom gebeurd dit steeds. Bak zo van mij zelf. Iemand tips?

Hallo,

Sinds een aantal jaar ben ik samen met mijn vriend of inmiddels ex-vriend omdat hij naar mijn idee laat heeft van bindingsangst. De eerste jaren ging het goed totdat hij vaker alleen wilde zijn.
Het laatste jaar is het slechter geworden en is het een aantal keer aan en uit geweest omdat hij twijfelt of hij een relatie kan hebben. Hij geeft aan dat hij paniek krijgt en veel stress ervaart door de relatie. Dit zorgt ervoor dat hij een benauwd gevoel krijgt en een muur optrekt. De momenten dat we samen zijn is er over het algemeen niks aan de hand en is het juist super fijn. De momenten dat we niet samen zijn en ik hem bijv. vraag om elkaar te zien dan benauwd hem dat.

We hebben het hier vaker over gehad en hij zegt dat hij heel van me houdt en me niet kwijt wil maar dat het hem niet lukt om een relatie te hebben. Hij denkt helaas dat therapie niet zal werken.

Hebben jullie tips voor mij, hem of ons? Ik hoop uiteraard dat het nog goed kan komen maar zonder therapie zal het echt niet lukken.

Één jaar geleden heb ik men vriend leren kennen. De eerst 2 weken waren super, hij nam ook het initiatief. Tot hij zich begon terug te trekken. Al vlug had ik het vermoeden dat hij bindingsangst had en serieus. Ik begrijp zijn situatie, zijn verleden. En geef hem de ruimte voor zichzelf. We zien elkaar soms weken niet en plots is hij daar terug. Laatst heb ik hem daarover aangesproken, dat ik hem begrijp maar dat dit voor mij ook niet gemakkelijk is. Het aantrekken en afstoten, niets van zekerheid, ziet hij dit als een relatie of niet. Hij verzekerde me dat hij dit echt wild en dat jij le echt graag ziet. Beetje per beetje zonder te pushen probeer ik met hem te praten in de hoop dat hij wat over zijn emoties zegt. Zijn er mensen die nog tips hebben aub?

Ik heb gemerkt dat voor mensen met bindingsangst de drang naar vrijheid extreem is. Kan iemand mij hier uitleggen waarom dat zo is? (het lijkt belangrijker dan geluk)

En wat verstaat iemand met bindingsangst onder vrijheid? (een voet tussen de deur houden om altijd weg te kunnen rennen lijkt me geen vrijheid)

Kan iemand mij hier meer uitleg over geven?

Als ik sommige verhalen hier lees heb ik denk ik ook bindingsangst.

Ik heb twee relaties gehad. De eerste, van mn 17e tot 19e/20e ergens, is beëindigd door mijn destijds vriendin. Dat was voor mij een enorme klap. Ik had ergens wel door dat iets niet helemaal lekker ging, en was van plan dat weekend met haar erover te praten, toen ze het uit maakte (ik kwam die vrijdagavond bij haar aan en toen maakte ze het uit). Ik was er helemaal kapot van.

Later heb ik een relatie gehad van m'n 21e toen 24e ongeveer. Op gegeven moment werkte het niet meer voor mij. Ergens wist ik dat al vrij vroeg. Ik heb m'n best gedaan om wat te blijven voelen voor haar, maar kon het niet meer opbrengen. Zij vroeg mij wat er aan de hand was, ik begreep destijds (en wellicht nog steeds) niet goed wat er aan de hand was, toen hebben we een pauze van een week genomen en daarna heb ik het uitgemaakt. Ik kon niet goed uitleggen wat er aan de hand was. Zij was helemaal kapot ervan en in tranen, een soort inversie van het einde van mijn eerste relatie.

Sindsdien ben ik alleen verliefd geweest op personen waarvan ik wel wist dat ze niet op mij verliefd waren of konden zijn, bv omdat ze een relatie hadden. Als iemand wel iets met mij lijkt te willen stoot ik het af. Niet bewust maar onbewust, al realiseer ik me na afloop wel bewust dat ik iets doms of erg onaardigs heb gezegd, iig iets gedaan of gezegd heb waardoor ze niet meer iets met mij wil.

Omdat ik zelf wel zie wat ik aan het doen ben en denk te begrijpen waar het vandaan komt, heb ik altijd het idee gehad dat ik dat zelf maar moet fixen. Recent heb ik echter ondervonden dat het echt problematisch is, ook in de omgang met gewone vriendinnen (vrouwelijke vrienden bedoel ik). En dat ik dat niet op ga lossen in mn eentje, gezien hoe lamg ik er inmiddels mee loop. Dus heb ik vanavond maar een afspraak gemaakt met een online psychiater. Ik denk dat dat een juiste keuze is, want zoals het nu gaat schiet ook niet op. Het is gewoon slecht voor mezelf en de mensen op me heen.

Dat wilde ik even delen. Aan alle mensen met een soortgelijke problematiek, heel veel sterkte. En weet dat het niet raar is, en dat je het niet in je eentje op hoeft te lossen.

Hoi,

Ik zou graag advies willen. Ik heb nog nooit een relatie gehad met nu 24 en ben aan het daten. Dit in t verleden wel eens gedaan. Ik vond de jongen dan leuk en via via leren kennen. Wanneer ik aan het daten was kon ik niet mezelf zijn, en voelde ik ook geen fysieke aantrekkingskracht. terwijl dat eerder wel zo voelde toen ik ze zag. Nu zit ik met hetzelfde probleem; leuke jongen aan t daten. Zijn wel wat dingen waar ik nog achter wilt komen of dat bij me past, maar ik blokkeer helemaal. Ik voel me niet mezelf en bij fysiek contact voel ik het niet. Terwijl ook hier voor het daten en voordat de ander interesse in mij toonde had ik dit wel. T lijkt wel doordat ik weet dat een ander mij leuk vind, ik het niet meer leuk vind. Ook kan ik 1 negatief ding heel erg opblazen, waardoor ik niks meer leuk vind. Ik ben er best wel verdrietig over, want ook dit ga ik misschien weer stoppen. En denken dat ik hem niet leuk vind, en misschien is dat zo, misschien niet. Want ik bouw een muur denk ik

Ik weet niet wat het is. Mijn partner heeft bindingsangst, tenminste, ik denk dat dat het is. Wat ik ook doe, hij is onbereikbaar. Trekt zich alleen maar terug. Herkenbaar voor iemand?

Gelukkig heb ik hem nu zo ver dat hij mee wil naar een relatietherapeut. Hopen dat dat helpt.

In een relatie (die ik geen relatie noemde :-)) was er sprake van heftige en afwisselende bindingsangst en verlatingsangst.

Het ene moment had zij verlatingsangst en ik bindingsangst, en het andere moment had ik verlatingsangst en had zij bindingsangst. We waren als twee magneten die elkaar continu aan het aantrekken en afstoten waren.

Het was ook een soort van verslaving. Als zij te dicht bij kwam, dan kreeg ik het benauwd en wilde ik vluchten (bindingsangst). Als zij echter afstand nam, dan voelde ik een verslaving en wilde ik bij haar zijn (verlatingsangst).

Het was één groot relatiedrama van verslaving, bindingsangst en verlatingsangst. Hoewel ik cognitief wel wist dat deze relatie niet goed voor mij was, waren de gevoelens van verslaving en angst erg sterk. 

Wat mij uiteindelijk bevrijd heeft was dat ik een stukje had gelezen waarin stond dat hoe intiemer je bent met iemand, hoe meer energie je van die persoon in jezelf opneemt. Dus je kunt maar beter niet te intiem zijn met mensen waar je niet te veel op wilt lijken.

Dus ik stelde mezelf de vraag “wil ik meer op deze persoon lijken?”. Het antwoord was overduidelijk “Nee”. Door met deze nieuwe blik te kijken, heb ik afstand genomen. Gelukkig nam zij tegelijkertijd ook afstand. En zo ben ik “ontsnapt” uit dit drama.

Ik vind heel vaak mannen niet leuk, aan het begin leuk om mee te praten. Maar snel (echt al heel snel) als de ander mij leuk vind, zie ik het niet meer zitten. Ik voel de behoefte als is single ben, en als ik het probeer heb ik enorme stress erover(ben ik mezelf niet meer). Ik zie het niet zitten en vind hem niet leuk genoeg (nooit verliefd). Dan denk ik altijd weer.. misschien moet ik maar altijd alleen blijven...

7 maanden een geweldige relatie. 5 maanden heerlijk samengewoond hij wachtte op zijn urgentie. Maar mijn partner krijgt twijfels en bij de aanvang van de sleutels van zijn appartement verbreekt hij de relatie en blokt alle gevoelens. Zo verdrietig iemand ervaringen

Ik ben 40+ en kreeg een vriend van 11 jaar jonger eerste instantie zag ik het niet zitten met hem en na vrienden te zijn geweest toch een relatie aangegaan
Lat relatie en wonen aardig ver uit elkaar.na 1jaar wilde hij al samen wonen en een huis samen kopen
Maar dat is er niet van gekomen ik vond het ook nog te vroeg om samen te wonen.nu meer dan 2 jaar verder ben ik aan het trekken aan een dood paard ik wil nu heel graag samen wonen maar hij wil niet meer hij heb mij op m’n verjaardag nov vorig jaar ten huwelijk gevraagd maar hij wil niet samen wonen ik heb de verlovingsring weggegooid ik was zo boos en teleurgesteld en nu nog steeds hij vlucht in smoesjes als ik er over begint ik kan niet eens praten of ik krijg alle verwijten en beschuldigingen naar m’n hoofd ik weet het gewoon niet meer wat ik moet doen uitmaken vind ik ook moeilijk maar het kan zo ook
Niet blijven zou hij ook bindingsangst hebben?

Het is alweer een aantal jaar geleden. Zij woonde aan de andere kant van het land, en zagen we elkaar in het weekend of één keer in de twee weken. Ondanks dat ze zo ver weg woonde, kreeg ik het nog steeds benauwd, en voelde ik weinig ruimte. Zij begreep daar niets van.

Ik heb bijna een jaar lang chronische stress gehad. Als ik wakker werd voelde ik nog heel even ruimte, en daarna kwam de stress (van de relatie). Omdat ik het ook moeilijk vond om de relatie te beëindigen (ik wilde haar niet kwetsen), bleef ik erin zitten. Ik voelde op dat moment niet de kracht en vrijheid om eruit te stappen. Het voelde alsof ik het verdrinken was in een oceaan.

Uiteraard werd de relatie steeds slechter omdat ik me steeds benauwder voelde. Gelukkig beëindigde zij toen de relatie, en was ik weer vrij. Ook na de relatie heb ik nog bijna een jaar lang de chronische stress gevoeld.

Mijn bindingsangst heb ik lang niet gezien als bindingsangst. Ik had relaties steeds kort en dramatisch met mannen die geen relatie met mij wilde. Me steeds lieten zitten. En als ik er dan bijna overheen was, terug kwamen voor een avondje plezier. En ik was juist degene die heel graag een relatie wilde. Wat nou bindingsangst?!?

Het duurde heel lang voordat ik zelf kon zien dat ik me alleen wilde 'binden' aan mannen die niet konden binden. Als ik een lieve man tegenkwam, dan zag ik die man niet staan. Vriendinen konden mij niet behoeden, of mij dit goed uitleggen. Hun uitleg klonk vooral veroordelend in de oren.

Het heeft vele jaren van tranen en therapie gekost om hier uit te komen. Nu heb ik al 2,5 jaar een super lieve vriend. We zijn helemaal gek op elkaar.

Ik was een persoon met bindingsangst. Niet een beetje, maar extreem. Geboren uit een zeer onveilige relatie met mijn ouders, waarbij vertrouwen en veiligheid onbekend waren. Al sinds de middelbare school heb ik een relatie met een vrouw die ik meerdere malen bedrogen heb, omdat ik bewust bezig was om afstand te houden. Het vreemdgaan bracht mij niets. Niet eens schuldgevoel, maar zeker geen geluk. Ik voelde mij jarenlang erg ongelukkig en ben diverse malen in therapie geweest, zonder bindingsangst als oorzaak te zien. Het idiote is dat je eigenlijk continue beseft dat je eigenlijk niet eens achter je eigen handelen staat. Dit begreep ik nooit. M.a.w. ik ging gewoon vreemd, maar het begon steeds meer te knagen, omdat ik ook afstand tot mijn kinderen voelde. Alsof het allemaal niet intiem kon zijn. Samen plezier maken was altijd met woorden, maar nauwelijks fysiek. Ik kreeg het dan erg benauwd. Wat een zeer goede test is qua bewustwording is niet sex, want dan was mijn focus puur gericht op sex, maar juist samen op dansles gaan. Als ik tijdens het dansen mijn vriendin in haar ogen keek, zag ik niets anders dan iemand die intens gelukkig met mij danste. Ik kreeg het daar ontzettend benauwd van. Als wij dan moesten wisselen van partner en ik moest dansen met een andere vrouw, verdween die benauwdheid direct. Klinkt misschien grappig, maar voelt vreselijk. Je voelt letterlijk dat je emotie 'geluk' en 'liefde' volledig geblokkeerd worden. Na ruim twee jaar op een datingsite te hebben gezeten en met enkele vrouwen naar bed te zijn geweest, keek ik achterom en vroeg mij af waarom ik maar zo ongelukkig bleef. Dit was duidelijk niet de oplossing. Ik ben toen alleen 2 dagen naar een hotel gegaan en merkte dat ik haar miste. Op de terugweg ging ik naar mijn oude studentenstad waar wij vaak rondliepen. Ik begon het verlangen naar haar terug te krijgen. Letterlijk vanaf dat moment voel ik mij steeds opener worden en besef ik eindelijk hoeveel ik van haar houd. Ik schaam mij voor het feit dat ik er zolang over gedaan heb, maar kan alles perfect verklaren door mijn verleden. Bindingsangst is geen angst, maar een vloek. Deze moet je doorbreken om je écht gelukkig en vrij te voelen. Je bent bang je vrijheid te verliezen door afstand te houden, maar feitelijk ben je op de vlucht voor je eigen gevoelens door schade uit het verleden. Pas als je dit goed tot je door laat dringen, toenadering zoekt, geregeld elkaar knuffelt, presentjes koopt (werkt echt goed) en jezelf trots voelt op je partner, dan kom je in een totaal andere wereld terecht. Openstaan voor alles en iedereen. Geen wantrouwen meer of jezelf zien als solist die niemand nodig heeft.

5 maanden daten/beginnende relatie. 1e 3 maanden echt top daarna een en al afstandelijkheid. Heb even nodig gehad te beseffen wat er gebeurde. Steds minder contact. Nu is hij in therapie voor oa bindingsangst (ook nog zijn burnout) en ik hoor helemaal niks meer van hem. Terwijl hij mij vorige week de datums nog doorgaf..jullie eenidee waarom t zo stil is. Ben er inmiddels ook wel beetje moe van

Ik heb een slechte ervaring gehad met iemand die bindingsangst heeft. Ze heeft mij steeds het gevoel gegeven teveel te willen en ik ben daardoor enorm aan mijzelf gaan twijfelen. Nu is het ook zo dat ik zelf bang werd dat ik haar kwijt zou raken, waardoor ik juist heel begripvol ben geweest over haar gedrag en mijn eigen grenzen heb overschreden. Ik wilde niet achter haar aan gaan lopen, maar doordat zij mij op een afstand hield als ik beschikbaar was en zij juist iets initiatief nam als ik niks deed ben ik erin blijven geloven, werd ook nog eens verliefd.
De “ relatie” had eigenlijk niks om het lijf, was niet wat ik ervan wilde, en het heeft mij alleen maar ongelukkig gemaakt.
Ik schaam mij ervoor dat ik me zo behoeftig en afhankelijk heb opgesteld naar iemand die mij niet waardevol genoeg vond om zelf ook naar haar gedrag te kijken of iets te willen veranderen.

Ik denk dat het alleen iets kan worden met iemand met dit probleem als je eerlijk bent over je gevoel, begripvol en eraan wilt werken.
Zo niet, dan denk niet dat het wel zal werken. Aan degene met deze angst, ik weet dat je het goed bedoelt,, maar begin niet aan relaties en kap het direct af, want je doet de ander heel veel verdriet.

Ik ben een man van 49 jaar. Al vanaf mijn 18e heb ik dezelfde vriendin. Gedurende mijn hele leven had ik mijn vader ondersteund die getraumatiseerd was. Hij hing op mij en dat benauwde mij enorm. Zelfs al op mijn 13e kreeg ik hyperventilatieaanvallen. Mijn vriendin is mijn alles. Lief, zacht, knap, spontaan, humoristisch, etc. Ik vroeg haar op mijn 25e ten huwelijk, maar trok dat ineens weer in. Ik wist toen nog steeds niet waarom. Ik had ontzettend veel stress door mijn vader. Toch ging ik vaak vreemd, maar vanaf de geboorte van mijn kinderen nam ik mij voor om dit niet meer te doen. Vanaf het moment dat mijn vader overleed (ong. 10 maanden geleden) schreef ik mij direct in bij dating sites en had verschillende ontmoetingen. Iedere keer dacht ik 'wat doe ik hier' en 'mijn vriendin is veel knapper'. Ik heb een moment gehad van totale toewijding aan mijn vriendin. Kocht bloemen, knuffelde haar veel meer en vertelde dat ik wel met haar zou willen trouwen. Vrijwel direct voelde ik mij dagenlang uitstekend. Vrij, opgelucht, klaar met alle ellende en verdriet. Toen ik dat echter voelde, was het effect dat ik mij wéér inschreef op een datingsite en fantaseerde over een 2e vriendin. Dit leverde mij barstende hoofdpijn op en weer veel stress. Ik slaap al zeker 1 jaar apart en iedere neem ik voor om naast haar te gaan slapen, maar toch weerhoudt mij iets. Het is net alsof ik mij nog niet vrij kan geven. Het gevoel van vrijheid speelt heel veel parten. Dingen doen die ik zelf wilde, werden geblokkeerd door mijn vader, dus veel dingen heb ik niet kunnen doen in mijn leven. Is snap de logica inmiddels volledig, maar kan dit niet doorbreken. Als zij enthousiast wil dansen met mij, dan klap ik dicht. Dit zijn vreselijke momenten, want ik blokkeer emotioneel dan volledig, maar weet dat ik eigenlijk uitbundig wil meedansen en plezier wil maken. Ik word dan zelfs boos op haar. wat volkomen onterecht is. Wat kan ik doen om dit patroon te doorbreken? Ik ga in gesprek met een psycholoog, maar misschien herkent iemand dit en heeft tips. Thanks, Frank

Is het bindingsangst of gewoon niet meant to be?

Het gaat eigenlijk, altijd, hetzelfde. Het gebeurd niet vaak maar soms word ik verliefd. Deze keer was het zo hevig dat ik zelfs dacht dat ik mijn levenspartner gevonden had.

Maar, op het moment dat de relatie serieuzere vormen aan begint te nemen trek ik me terug. Ik kan het dan niet hebben dat iemand (te vaak) lieve dingen tegen mij zegt, of als iemand (te vaak) contact met mij opzoekt.

Ik begin deze persoon dan steeds duidelijker te laten merken dat hij me met rust moet laten. Ik baal hiervan. Zou het kunnen dat het gewoon, alweer, niet de juiste is? Of durf ik me gewoon niet te binden?

Wat ik het vreemdst vind aan de situatie is dat ik vóór de serieuze relatie ontzettend verliefd was..

Hoi,

Mijn naam is Arlet (20 jaar) en ik wil hier graag even mijn verhaal doen, omdat veel mensen me niet begrijpen. Ik denk dat ik bindingsangst heb, hoewel het nooit getest is. Ik zit er echter wel erg mee, omdat het op dit moment erg mijn relatie beïnvloed. Ik heb om de aantal maanden een enorme terugval in de relatie waarbij ik de ander bijna dwing om het met me uit te maken, hoewel ik zelf ook weet dat ik dat niet wil en ik echt van hem hou. Ik ben bang om voor altijd bij hem te zijn en nooit meer vrij te kunnen zijn. Ook ben ik bang dat hij niet de ware is voor mij en denk ik bij elk klein ding wat me niet bevalt aan hem teveel na en bedenk ik me dat hij toch niet de persoon zal zijn voor me omdat hij zo is. Wanneer het teveel wordt en ik teveel nadenk kom ik op een breekpunt waarbij ik dingen ga zeggen als "waarom maak je het niet gewoon uit?" Wat een beetje een mix is van "laat me gewoon vrij" en "doe jezelf dit niet aan". Ik ben bang om in de toekomst ongelukkig te zijn in een relatie en als ik denk (door ook maar iets kleins wat er kan gebeuren) dat het niet zal werken voor altijd vind ik dat ik het maar zo snel mogelijk moet afkappen om latere pijn te voorkomen. Dit had ik ook bij mijn ex. Toen ik het had uitgemaakt bleven we een half jaar lang vrienden terwijl ik nog verliefd was, maar het gewoon niet durfde, omdat ik bang was hem weer teleur te stellen. Met mijn huidige vriend is het laatst bijna uit gegaan vanwege deze angst, dus ik wil er graag iets mee doen. Denken jullie dat dit bindingsangst is? Ik heb er veel over gelezen en er staan ook dingen over dat je moeite hebt met intimiteit, maar dat heb ik niet echt. Alleen heel soms. Ook heb ik meestal geen moeite ermee om over te toekomst te praten (omdat die voor mij nog heel ver weg ligt, en ik me nog lang niet wil settelen). Dus meestal ben ik er dan ook niet zo serieus over. Ik heb wel laatst geprobeerd 2 weken samen te wonen, omdat ik het gewoon graag wilde proberen. Dit ging echter erg slecht omdat ik niet het gevoel had dat ik mijn eigen ding kon doen en vast zat daar, hoewel hij mij altijd vrij laat.. Kan dit bindingsangst zijn? Herkennen mensen dit? En zou ik naar een psycholoog moeten gaan?

Ik voel ook soms bindingsangst in vriendschappen. Als ik het gevoel heb dat ik geclaimd wordt, dan krijg ik het benauwd. Nu kan ik dat gevoel al snel krijgen, bijvoorbeeld als een vriend of vriendin wil skypen of bellen. Dan kan ik het gevoel krijgen dat ik “iets moet”. Het fijnste vind ik het als het initiatief tot afspreken of even skypen van mij uitgaat. Dan kan ik als ik ruimte voel dat aangeven.

Ik ben vaak bang dat als ik me vrienden minder vaak zie dat ze me misschien zat raken ook al is dat vanuit hun kant helemaal niet waar. Ik heb de neiging zelf zo min migelijk contact op te zoeken met mij vrienden omdat ik bang ben dat het andersom gebeurt. Hierdoor verlies je vriendschappen. Dit komt echr door mezelf het is een aoort bindingsangst voor vriendschappen dwnk ik…

Ik ben vaak bang dat als ik me vrienden minder vaak zie dat ze me misschien zat raken ook al is dat vanuit hun kant helemaal niet waar. Ik heb de neiging zelf zo min mogelijk contact op te zoeken met mij vrienden omdat ik bang ben dat het andersom gebeurt. Hierdoor verlies je vriendschappen. Dit komt echt door mezelf het is een soort bindingsangst voor vriendschappen denk ik…

We zaten in een situatie bij ons thuis. Mijn vader zorgde voor ons en mijn moeder is opgenomen geweest en later gingen ze scheiden. Ook omdat mijn moeder opeens lesbisch bleek te wezen. Een schok voor onze gelovige familie. Ik ben heel geïsoleerd opgegroeid tot ik werk vond. Eerst op de vrachtwagen en later ander werk. Daar was een hele leuke vrouw, ze was wel ouder maar ze was lief. Ook voor dieren. Mijn oog werd steeds naar haar getrokken. Automatisch. Ze zag me niet en ik werd al verliefder op haar. Ik ging haar stalken maar dat heeft ze nooit gemerkt. Tot ze opeens doorkreeg wat ik voor haar voelde. Ze vond mij ook erg leuk! Ik schrok me dood en toen hoefde het van mij niet meer. Toch maar niet. Veel te eng. Toen dacht ik wat moet je er ook mee, met een vrouw. Veel te onbetrouwbaar. Straks is ze lesbisch, net als mijn moeder en dan gaat ze er ook vandoor. Zit ik daar straks met twee kinderen. 

Ik wil iemand leren kennen die hoogstwaarschijnlijk bindingsangst heeft. Ze zei me namelijk dat ze een vriend had 3 maand geleden waarvan ze een (onrechtstreeks) trauma had gekregen omdat die vriend een ander lief had waar ze niks van wist. Ik wil haar echt dolgraag leren kennen want we hadden een hele leuke avond waarbij het flirten heel goed zat en we hebben een heel leuk gesprek gehad toen ze op mn schoot zat. De dagen erna stootte ze me dan weer weg en werd er bijna niks gezegd. Ze had me dan vandaag gestuurd dat het probleem niet bij mij lag en dat ze haar problemen zelf wil oplossen en daarachter dan kijken wat er van kan komen. Toen heb ik besloten niet op te geven op haar en haar wat ruimte te geven waarbij ik met haar volgende week terug de communicatie aan ga gaan via snapchat/sms. Ik wil heel graag wat tips want heb zelf nog nooit in een relatie gezeten en het is het eerst meisje die ik heel graag wil leren kennen.

Ik heb een jeugdtrauma en heb erg veel moeite om mijn partner toe te laten elke keer als we op een punt zijn dat het goed gaat, krijg ik een kronkel in mijn hoofd dat het vanaf nu alleen maar slechter kan gaan.
En op een of andere manier gebeurd het dan ook.

Ik ben stik jaloers op elk contact wat hij met andere heeft behalve met zijn ouders maar verder wil ik continu de controle hebben.

Als hij een avondje weg is naar een vriend dan zit ik mij thuis helemaal op te vreten. Als hij dan later thuis komt dan dat ik wil word ik helemaal gek en heb het er heel moeilijk mee.

Ik heb therapie maar het blijft zo hangen

hallo ik heb in november 2021 een vrouw leren kennen nadat ik 3 jaar gescheiden ben..het waren 7 maanden en het waren de 7 mooiste maanden van mijn leven....ben 22 jaar getrouwd geweest maar dit waren de leukste 7 maanden van mijn leven.
ik heb zon leuke tijd gehad met deze vrouw.ze gaf mij zo enorm vertrouwen ook al was ik in begin onzeker maar ook dit ging weg omdat ze me zoveel vertrouwen gaf...heb heel mijn leven met haar gedeeld.ik wist dat ze bindingsangst had dat had ze me gezegt....ik een stukje gelezen op internet maar ben te vroeg gestopt met lezen....had ik maar door gelezen..
ik las dat pas nadat ze er een punt achter zette na een kleinigheidje.
ik snapte er niets van echt.
er veel aan mij zelf getwijfeld...weken lang tot ik ging lezen op internet.
er ging een wereld voor me open..
en ik had haar zo graag me willen helpen ook al is dat moeilijk.
maar ik wil zo graag weten hoe mensen denken met bindingsangst.

mvg Leon...

Mar

Ik herken enorm veel in de verhalen die ik hier lees.
Mijn patronen zijn hierin, ik ontmoet of een "foute" onbereikbare man. Bezet meestal..en kan hevig verliefd worden en genoegen nemen met de schaarse momenten die zij bieden.
Een beschikbare man doet mij nauwelijks iets, terwijl ik wel een gezonde stabiele relatie zou willen.
Ik date nu 3 maanden met een oudere man, we schelen 10 jaar. Ik ben de eerste 2 maanden bijna euforisch en denk werkelijk dat dit het kan zijn, en dan ineens wordt ik wakker en voel ik niks meer. Ik verzin smoesjes, wordt kortaf, wil niks horen over serieuze stappen in ons contact. Slapen gaat al niet samen want ik slaap al 10 jaar alleen(is mn excuus)
Deze man heeft al het geduld en accepteert hoe ik ben. Het boel Liefdes bang was een eye opener!
Hoe doorbreek ik dit patroon want ik heb nu denk ik een reëele kans op een gezonde relatie..

Na een knipperlicht relatie (daten, maar ik noem het even relatie) zijn we weer gaan daten. Hij zei dat hij ervoor wilde gaan. Dat nam ik voorzichtig positief op omdat hij erge bindingsangst heeft.

Afgelopen weekend voordat hij naar me toe zou komen ging hij ruzie zoeken om naar mijn idee onder het weekend uit te komen. Het ging over iets heeel kleins en hij is daarna niet op komen dagen.
Sindsdien deze dagen geen contact gehad.

Ik weet dat ik belangrijk voor hem ben en dat hij zijn eigen patronen niet doorheeft. En daar bedoel ik mee: hij doet dingen wanneer hij zich benauwd/angstig voelt voor die verbinding tussen ons. Vooral als het goed gaat.

Moet ik contact met hem opnemen om met hem te praten of moet ik wachten tot hij naar mij komt? (Die kans is klein omdat ik denk dat hij er vanuit gaat dat het klaar is).
Wat moet ik doen?

Ik zou heel graag tips willen om hier mee om te moeten gaan, dus hier mijn verhaal:

Ik heb mijn ex 3 jaar geleden tijdens het stappen in mijn stad leren kennen. Hij en zijn vrienden zijn na de tijd nog mee geweest met mij en mijn vriendinnen ik daar verder te borrelen. Ik had net mijn relatie uit, dus nooit geen ogen en oren na deze jongens gehad. Nu kwam ik afgelopen december 1 van deze jongens tegen op tinder en we werden een match. We hadden meteen een aanknopingspunt en het contact was super leuk. We gingen op date en al snel waren er al heel veel gevoelens (toen nog niet wetende dat hij met bindingsangst kampte) ik ging mee maar zijn vrienden en hij na die van mij. Na een tijdje liet hij al wel doorschemeren dat hij niet weet of hij wel toe was aan een relatie (wist vanaf het begin dat hij 7 jaar vrijgezel was om een bewuste reden) hij vind het moeilijk om mensen binnen te laten omdat hij geen mensen meer wil verliezen. Zijn hele omgeving zag hij gek hij op mij was en vooral hoe hij zichzelf kon zijn in mijn bijzijn van zijn vrienden. Iedereen zei dat hij het een kans moest geven en hij zijn handen dicht moest knijpen met mij.. uiteindelijk werd dit een relatie. Hij heeft 2 hele grote vriendengroepen, werkt veel, sport mega veel en dus nog een relatie.
Ik wist dat hij zich niet 100% kon geven, maar had gehoopt dat ik dat muurtje wel kon afbreken. Na een tijdje ontstond er druk vanuit onze omgeving.. gesprekken als samenwonen kwamen toen we heel erg vaak op tafel.
Ik heb een kat en ineens kwam er een opmerking vanuit hem ‘ik wil geen kat in huis’. Ik ga die kat niet weg doen, nooit niet. Hij woont op best wel een afstand en hij zou daar nooit weg willen, dus ik zou mijn leven hier in de toekomst achter laten, mijn vrienden, familie, daar gaan wonen en niks hebben. Ik vond dat die kat maar een compromis moest zijn.
Er kwam natuurlijk veel te veel spanning op hem te staan. Ik had het gevoel alsof ik steeds moest vragen wanneer we elkaar weer zouden zien, hij vond mijn goedemorgen appjes soms heel vervelend, alsof ik op repeat stond zei hij.
Op een zondag kregen we ruzie. We zouden elkaar dat weekend eigenlijk niet zien omdat hij met vrienden was en zondag was het Moederdag. Ik besloot toch om naar hem toe te gaan zodat we samen konden zijn. Onderweg stuurde ik hem een berichtje of het goed was dat ik zijn kant op kwam. Hij had al dingen gepland met zijn vrienden en naar zijn ouders.. ik ben weer naar huis gegaan. Hij zou mij in de middag bellen, deed hij niet, hij zou na het eten bellen, deed hij niet.. pas ergens laat in de avond belde hij mij. Ik nam op en maakte de opmerking: heb je eindelijk een plekje in je agenda gevonden voor mij? Toen wou hij het eigenlijk al meteen uitmaken, maar deed dat niet. Hij wou nadenken, wou wel contact houden de aankomende week. Dat gebeurde dus. Ik was op van de zenuwen, sliep niet, had geen honger en kapot van verdriet.
Ik had hem expliciet gevraagd dat als hij wist wat hij wou (dus alleen verder) ik het eerder wou weten omdat ik het simpelweg niet trok.
Hij wou maandag bij mij komen om te praten, wat de uitkomst ook zou zijn
Vrijdag vroeg ik hem of hij na had kunnen denken en dat had hij.
Zaterdagochtend kreeg ik een appje dat hij mij zondag wel zou bellen, nou ik voelde de bui al hangen en heb hem het voorzetje gegeven dat ik alleen wou weten of hij voor zichzelf zou kiezen. Ik kreeg een appje terug met dat hij idd voor zichzelf koos. Zondag hebben we gebeld en toen zei hij: als ik bij je was geweest had ik wss nog gezegd dat we het wel konden proberen. SPIJT dat ik had, dat ik mezelf niet in bedwang kon houden. 5 weken zijn nu om. Ik heb hem nooit meer gezien. Er is nog anderhalf week contact geweest vanuit mijn kant, niet dagelijks. En toen heb ik besloten om geen contact meer met hem te zoeken op wat voor manier dan ook.
Dat is mij gelukt, ik mis hem en ben zo gek op hem..
gisteren kon ik het niet meer opbrengen om niks te sturen.
Ik stuurde: hi, ben even benieuwd hoe het met je gaat
Hij: hi, goed goed en met jou?
Ik: fijn om te horen dat alles goed met je gaat. Hier gaat ook alles goed.
Hij: daar ben ik erg blij mee!
Ik: ik zag dat lupin s2 online stond.. moest ik even aan denken
Hij: ik zag het idd ook voorbij komen.. erg prettig.
Ik: vond het fijn om iets van je gehoord te hebben.
Hij: dat ben ik helemaal met je eens.

HOE NU VERDER?

Sorry voor het lange verhaal, ik heb echt even advies nodig om hier mee om te gaan en of hier überhaupt nog een kans in zit

Vanaf de 1e date was er een behoorlijke aantrekkingskracht tussen mijn vriend en ik (beiden 40+).

 

Ik merkte dat hij mij afhield en hij zei dat hij terughoudend was. Na een paar maanden dacht ik dat hij mij dan blijkbaar toch niet zo zag zitten en ik liet hem weten verder te daten.

 

Hij zei dat hij er nu niet voor kon gaan, maar hij wilde wel contact houden. Na een aantal dates kwam ik steeds weer terug op de gedachte dat hij toch echt heel leuk was en we kregen weer contact.

 

Nu bijna 1 jaar verder is het mij volkomen duidelijk. De terughoudendheid is zware bindingsangst. Ik geef hem volop ruimte, push niets. We hebben veel respect naar elkaar en het lukt nu mondjesmaat om erover te praten. Hij vindt dat wel erg lastig, dus ook daarin geef ik de ruimte dat hij kan stoppen wanneer hij wilt.

 

Ik heb een time-out voorgesteld voor ons om hem de tijd te geven er aan te werken en zelf de behoefte aan fysiek contact te krijgen (want ook dat gaat niet). Met zijn goedkeuring uiteraard. Hij heeft nu professionele hulp gezocht, wat mij eigenlijk verbaasde (blij verrast).

 

Nu vraag ik mij af wat de kans is dat hij ooit een echte relatie aan kan gaan? Ik wil aan de ene kant echt voor hem gaan, mijn andere helft zegt dat het waarschijnlijk "wishful thinking" is.

 

Zijn er mensen die met therapie succes hebben geboekt? En wanneer merk je de eerste stapjes vooruitgang? De wil is er bij beide, maar is dat reëel?

Sorry hoor dat ik zo binnenval.

Hallo allemaal, ik ben een 54 jarige man. In 2005 gescheiden wat een diepe, diepe indruk achter heeft gelaten. Daarna wel wat halfslachtig in relaties gezeten. Maar als de dag van gisteren kan ik me de breuk herinneren. Dat wil ik niet meer meemaken, nooit meer. Ik besef dat als ik niet geef dat ik dan ook niet zal krijgen. Maar als ik die afweging maak dan blijf ik liever alleen. Ik weet wat ik aan mezelf heb.

Ik vind oppervlakterelaties erg fijn zoals op de sportvereniging, werk en bijvoorbeeld als ik op reis ben. De tijd met mensen is fijn maar om weer mijn eigen plan te trekken vind ik minimaal even fijn. Ik voel ook waardering voor wat ik doe. Ik doe werkelijk van alles, muziek, theater, sport, cursussen. Eigenlijk heb ik het gevoel dat het onder controle is.

Soms gebeurt het dan toch dat een vrouw interesse toont. Onlangs ook weer. Best aangenaam, totdat ze meer wil. Ik gaf aan hoe ik erin zit en haar terechte conclusie is Bindingsangst. Dat ontken ik ook niet, sterker nog; ik kan bijna het moment beschrijven waarop het is ontstaan. Maar ik heb voor mezelf een modus gevonden om ermee om te gaan. Misschien een afwijkende, maar wel de mijne. Maar vervolgens zei ze dat mijn gedrag niet gezond is. En daar blijf ik maar aan denken. Is dat zo? Kun je niet vrede hebben met de situatie zoals die is?

Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar de mening van anderen.

Dank je wel voor je tijd.

Sinds maart 2018 heb ik een relatie met een man die op dat moment net een jaar weduwnaar is. Bijna 25 jaar is hij getrouwd geweest. Hij heeft mij meerdere keren verteld dat hij moeilijk was/is, ook in zijn huwelijk.

Al vanaf het begin gaf hij aan niet verliefd te zijn op mij, maar wel dat hij gevoelens heeft. Volgens hem is het de seksuele aantrekkingskracht. Hij wou een vriendschap plus en daar ben ik mee akkoord gegaan. Maar telkens als ik in zijn privéwereld kom (vrienden, zijn eigen verjaardag) wil hij ineens afstand.

Ook als ik hem emotioneel probeer te steunen is er ineens weer afstand, terwijl hij mij amper een dag ervoor zelf nog had gevraagd om mee te gaan naar de huisarts. Dat hij graag wil dat ik erbij ben als hij 51 wordt (over 1,5 week). Maar nu, een dag later dus, wil hij een aantal weken geen contact. Dit om uit te zoeken wat hij echt wil.

Hij geeft tegenstrijdige signalen, maar ook tegenstrijdige opmerkingen. Hij blijft erbij dat hij mij niet ziet als zijn vriendin (liefdesrelatie), maar als een zeer goede vriendin waar hij het fijn mee heeft.

Ik had dit totaal niet zien aankomen en ben dan ook behoorlijk van slag geweest. We voelen elkaar heel erg aan, hij weet precies wat erin mij omgaat en ik merk aan hem altijd of er iets is. We bespreken (bijna) alles, ook op seksueel vlak en dat voelt voor ons beiden goed.

Is hier sprake van bindingsangst? Hij gaat namelijk steeds zo op en weer. Misschien zien we elkaar momenteel ook teveel. Ik werk namelijk niet en hij ook niet. Misschien heeft hij ruimte nodig, maar ik lees overal dat volledig afstand niet goed is voor iemand met bindingsangst. Ook weet ik dat mijn afhankelijkheid niet goed is. Ik red mij prima alleen, maar ik mis wel zijn gezelligheid en aanwezigheid.

Volgende week is hij dus jarig en nu mag ik er wel bij zijn, samen met zijn 2 zoons en aanhang. Maar ik vind dat echt lastig. Iedereen ziet ons als een stelletje, behalve hijzelf. Hij wil geen verantwoordelijkheid voor een vrouw.

Hallo allemaal,

ik zou graag mijn verhaal willen delen zodat ik de mening van een ander horen.

In december heb ik een vrouw leren die een jaar geleden uit een relatie is gekomen van 9 jaar. In deze relatie werd ze niet gewaardeerd als gelijkwaardig en heeft haar beschadigd.

Vanaf het moment dat we app contact hadden, ontstond er meteen een klik. Hierbij was er vanaf dat moment iedere dag contact van sochtends tot savonds voor het slapen. Het woord 'date' maakt haar benauwd waardoor we hebben afgesproken dat we af en toe eens gaan afspreken om elkaar te leren kennen. Aangezien ze was vertrokken bij haar ex, woonde ze een tijdje bij haar ouders. Dat was ook de reden dat we bij mij afspraken. Na 3x te hebben afgesproken, gaf ze aan het niet te voelen maar wel vrienden te willen blijven... app contact bleef op dezelfde manier voortzetten.

Rond carnaval kwam ik haar tegen. Alcohol was in het spel en opeens stonden we te zoenen. Na 3 dagen samen carnaval te hebben gevierd, werd het intiemer bij iedere afspraak samen. Ze kon toegeven dat ze me op zijn minst leuk vond.

Dit heeft zich voortgezet een aantal maanden. Het ene moment kreeg ik lieve berichtjes en was ze heel knuffelig.. Ander moment was ze heel terughoudend.. Ze gaf continue aan mij niet te willen loslaten maar ook niet te weten of dit voor langer termijn is.

Na veel twijfelen besloten we even geen contact te hebben... Dit heeft ze 2 dagen volgehouden waarbij ze mij gegeven opbelde om te praten. Tijdens dat gesprek maakte we het officieel. Tijdens deze relatie zag ik duidelijk aan haar dat ze verliefd was. Manier van uiten en sturen van lieve dingen zeggen. Echter na 3 weken aten we samen bij haar familie en de 2 dagen erna sliepen we samen en de dag erna maakte ze het uit...

Voor mij is dit moeilijl te bevatten aangezien ik alle energie in haar hebt gestopt. Na een hoop nadenken heb ik met haar afgesproken. Hierbij aangegeven dat ik even geen contact wil. Aangezien zij niet weet wat ze wil. Ze geeft aan dat ik enorm belangrijk ben in haar leven aangezien ik ook de verhalen ken van haar verleden en opvoeding. Bij de afscheid zag ik een hoop angst en verdriet in haar ogen en ze knuffelde mij nog nooit zo hard.

Mijn vraag is, ga ik nog wat van haar horen? En is hierin bindingsangst in het spel?

Alvast bedankt.

Ik heb een nare relatie achter de rug van 10 jaar. Dit was met een man met borderline persoonlijkheid. Hij had manisch depressieve stemmingen. Iedereen die iets weet van deze ziektes, snapt misschien dat het slopend was. Ik was in elk geval volledig psychisch en emotioneel leeggezogen door hem.

Daarna heb ik heel lang geen relatie meer aangedurfd. Nu heb ik sinds anderhalf jaar weer een relatie met een man, maar de angst dat het een verkeerde relatie die mij weer leegzuigt zit er goed in.

Ik geloof meestal gewoon niet dat mijn vriend echt van me houdt. Mijn ex hield ook van me, maar zijn ziekte heeft zijn sporen nagelaten. Dus houden van is iets geworden wat niet te vertrouwen is. Dit blijft een issue wat terugkomt. Ik heb met een therapeut samen uitgelegd wat het inhoudt een relatie hebben met iemand met borderline. Mijn vriend snapt het nu beter, maar de angst blijft terugkomen.

Vooral het twijfelen over de relatie, het uit willen maken, ruzie zoeken om te testen of hij blijft. Dat zijn mijn manieren om er mee om te gaan die niet werken natuurlijk. Het moet dan ook perfect zijn, hij moet aan allerlei eisen voldoen. Anders denk ik al dat het ten koste van mij gaat.

Ik heb weer een afspraak met een therapeut, want het komt telkens terug. En ik krijg constant angstgevoelens en de behoefte om hem weg te sturen of het uit te maken.

Ik heb bindingsangst. We hadden een weekend-relatie. In deze weekenden had ik regelmatig angstaanvallen en kreeg ik het benauwd. Doordeweeks kon ik dan weer tot rust komen en in mijn kracht komen

Ik woon nu een paar maanden samen met mijn vriendin. De bindingangst wordt steeds sterker, en ik heb nu geen ruimte meer om tot rust te komen. De benauwdheid en de neiging om te vluchten wordt sterker.

Maar ik wil niet de relatie verbreken, want daar ga ik dan waarschijnlijk spijt van krijgen. Maar de benauwdheid en angst voelt soms zo sterk...

Ik ben 38 jaar en heb eigenlijk nog nooit echt een serieuze relatie gehad. Mijn relaties zijn altijd van korte duur geweest. Ik had vanaf het begin altijd al de indruk dat het niet zou blijven duren. Ik stond daar nooit echt bij stil; ik weet dat ik kieskeurig ben en dacht dat het dan gewoon niet 'de ware' was.

Een paar maanden geleden heb ik echter iemand ontmoet waarmee ik voor het eerst het gevoel heb dat het wel echt iets kan worden. Om één of andere reden duw ik haar echter steeds weg wanneer het goed gaat en fijn voelt.

We kunnen een perfecte avond samen hebben, maar daarna krijg ik een angst. Ik ga haar hierdoor onbewust wegduwen door bijvoorbeeld afstand te nemen, geen/minder contact te willen, minder lief te zijn. Voor haar is dit uiteraard niet fijn en ze voelt zich dan onzeker over de relatie. Er blokkeert iets in mij als het (te) goed gaat. Alsof ik van mezelf geen fijne en warme relatie mag hebben.

In eerste instantie dacht ik dat het voor mij gewoon wennen was aan een 'normale' relatie, dat ik het wat moeilijk had om mijn vrijheid op te geven.

Maar volgens mij zit de oorzaak dieper. In mijn jeugd (en later) heb ik nooit veel huiselijke warmte gezien/gehad van mijn ouders. Daar werd niet over gesproken. Een knuffel krijgen gebeurde bij ons nooit. Mijn ouders liefdevol met elkaar zien omgaan, heb ik ook nooit gezien.

Zou dit de reden zijn dat ik angst voel nu ik in een warme relatie zit?

Mijn bindingsangst was heel erg. Daten voelde als een stap te ver. Ik kreeg het vaak al benauwd als ik op internet op een datingsite een datingprofiel aan het bekijken was. Dat kwam omdat uit het verleden was gebleken dat als ik eenmaal een relatie had, dat het dan moeilijk was voor mij om eruit te “ontsnappen”.

 

Speeddaten was een fijne tussenoplossing. Om "vrijblijvend" op een leuke manier me weer vrijer te gaan voelen.