Verlatingsangst - forum lotgenoten

Kan iemand mij alsjeblieft helpen.. Ik heb het gevoel dat mijn partner mijn alles is en voelt als de ware, maar iets in mij verzet zich om me volledig aan hem te binden over over te geven. In het begin was hij niet mijn type en voelde ik mij niet heel erg aangetrokken, maar door zijn persoonlijkheid begon ik hem echt leuk te vinden en dat is alsmaar gegroeid. Tot op het moment dat wij zo naar elkaar toe zijn gegroeid dat ik niet meer bij hem kan zijn. Ik wil hem, maar ik kan momenteel niet eens met hem praten (we hebben zelfs wat afstand genomen). Iets blokkeert. Als ik in zijn aanwezigheid ben, is alles in orde, maar als ik niet bij hem ben, voelt mijn lichaam constant de pijn van het verlies van hem en dat hij niet meer in mijn leven is. Alsof ik in een break-up zit, terwijl ik nu juist hoor te genieten. Ik voel constant pijn, spanning, stress en angst. Ik kan zo niet meer leven. Ik snap het gewoon niet en ik word er gek van. Het wordt erger en op dit moment kan ik niet eens meer van het leven genieten. Alles triggert me. Ik kan niet naar muziek over liefde luisteren of films over liefde kijken. Ik weet dat ik verlatingsangst heb, maar hij geeft me al genoeg zekerheid. Dus het moet iets anders zijn.. Kan het zijn dat mijn lichaam me vertelt dat ik het uit moet maken, ook al is hij mijn alles en kan ik me niet voorstellen zonder hem te leven????

Ik ben bijna 6 jaar samen met mijn vriend en ik heb onwijs geluk met hem. Echter ben ik extreem jaloers en erge last van verlatingsangst. Ik ben in de loop der jaren al mijn vriendinnen kwijt geraakt omdat ik dacht; zolang we samen zijn is alles goed. En ik dus uiteindelijk ook met niemand meer afsprak omdat ik dan wist dat hij ook de deur uit ging. Nu zit ik al een tijdje in de situatie dat, als hij naar zijn vrienden gaat, ik dus altijd alleen thuis zit. Ik kan mezelf dan helemaal gek maken met het idee dat hij het leuker heeft zonder mij, hij dus minder van mij houdt dan ik van hem, hij makkelijk zonder mij kan maar ik niet zonder hem. Ik merk de laatste tijd dat ik het steeds moeilijker krijg om aan alle verwachtingen te voldoen. Ik wil voor hem zorgen en alles voor hem doen zodat ik dan in zijn ogen perfect kan zijn. Maar ik leg de lat voor mezelf steeds hoger en ben hierdoor mezelf totaal kwijt geraakt. Ik leef voor hem en ik kan dus helemaal panisch worden als hij een nacht gaat stappen bijvoorbeeld. Dan lig ik standaard wakker en kan mijn rust niet vinden. Het idee dat hij het heel erg leuk kan hebben zonder mij terwijl ik altijd met hem bezig ben vind ik heel erg moeilijk. Ik zoek dan vaak ruzies als hij thuis komt waar ik op dat moment zelf in geloof. Ik vind het vreselijk om zo te zijn en ik gun het hem en mezelf zo erg om gewoon weer gelukkig te zijn, ook op het moment dat we niet bij elkaar zijn.

In een relatie was er sprake van heftige en afwisselende bindingsangst en verlatingsangst.

Het ene moment had zij verlatingsangst en ik bindingsangst, en het andere moment had ik verlatingsangst en had zij bindingsangst. We waren als twee magneten die elkaar continu aan het aantrekken en afstoten waren.

Het was ook een soort van verslaving. Als zij te dicht bij kwam, dan kreeg ik het benauwd en wilde ik vluchten (bindingsangst). Als zij echter afstand nam, dan voelde ik een verslaving en wilde ik bij haar zijn (verlatingsangst).

Het was één groot relatiedrama van verslaving, bindingsangst en verlatingsangst. Hoewel ik cognitief wel wist dat deze relatie niet goed voor mij was, waren de gevoelens van verslaving en angst erg sterk.

Wat mij uiteindelijk bevrijd heeft was dat ik een stukje had gelezen waarin stond dat hoe intiemer je bent met iemand, hoe meer energie je van die persoon in jezelf opneemt. Dus je kunt maar beter niet te intiem zijn met mensen waar je niet te veel op wilt lijken.

Dus ik stelde mezelf de vraag “wil ik meer op deze persoon lijken?”. Het antwoord was overduidelijk “Nee”. Door met deze nieuwe blik te kijken, heb ik afstand genomen. Gelukkig nam zij tegelijkertijd ook afstand. En zo ben ik “ontsnapt” uit dit drama.

Hai Allemaal’
Ik heet Saskia en ben 58 jaar woon al bijna 19 jaar samen met mijn vrouw Mieke. Momenteel zitten we weer in een fase dat mijn verlatingsangst weer de kop op steekt. Mijn vrouw heeft behoefte aan weer meer contacten naast onze relatie. In mijn hoofd is dat oké maar mijn gevoel wat zich manifesteert in mijn lichaam zeggen duidelijk anders. Ik weet waar dit vandaan komt maar tot 3 maanden geleden was er niks aan de hand tot dat ze meer uithuizig is. 5 jaar geleden in een crisis gezeten en daar samen uit gekomen. Zo naar weer hierin te zitten. Ik heb een afspraak staan bij een coach die in deze materie gespecialiseerd is. Mijn hoop voor nu is daarop gericht want dit gevoel vind ik vreselijk. Altijd maar denken dat andere leuker zijn om mee om te gaan etc wil ik niet meer. Wil wat vrijer leven de tijd dat ik nog op deze aardbol aanwezig mag zijn.

Ik ben 53 jaar 2 jaar getrouwd en 7 jaar samen, mijn man heeft ruimte nodig , dat zorgt voor eenn aardbeving in mijn lijf , hij zegt zielsveel van me te houden en dat hij zmet zich zelf in de knoop zit , radio stilte wil om zijn problemen op te lossen. mijn hele lijf is in paniek maar ik gun hem ook zijn procces, hij heeft me verzekerd dat hij terug komt maar dit echt voor zich zelf moet doen. ik heb hem laten gaan en respecteer zijn keuze maar god wat doet het pijn , nu al de 6 de dag zonder contact en zonder te weten wanneer hij terug komt. elke keer spoken er vervelende dingen door mijn hoofd. dat hij een reden zoekt om van me af te willen en zo het rustig doet zonder drama dat ik alvast kan wennen aan de afstand tussen ons. ik weet het ligt waarschijnlijk echt aan mij maar ik ben in die 6 dagen al 5 kilo kwijt van de ellende voelme ziek, ik probeer nu ook het boek te gaan lezen en pak deze tijd aan om ook maar eens aan mezelf te gaan werken. hoop dat hij terug komt

Ik heb een dateperiode gehad met iemand die mij aan het lijntje hield en onze relatie niet als een echte relatie zag terwijl hij dit een half jaar daarvoor wel zei tegen mij. Het was dus officieel aan. Nadat het over was vertelde hij dat hij het nooit als relatie zag en het voor hem iets anders was. Daarvoor beweerde hij serieus te zijn. Hij weigert ook aan mij te vertellen waarom hij dat niet eerder had gezegd in die 6 maanden. Het ging ook die 6 maanden vrij goed en ik wist niet dat hij er zo in stond. Ik vind het moeilijk dit in het verleden te laten liggen omdat ik mij bedrogen voel. Hij is alleen maar kil en zegt dat ik niet overgevoelig moet reageren. We hebben nu een tijdje geen contact dat laat ik maar zo.

Je wil niet zo graag contact met me, dit triggert mijn angst voor afwijzing..

Elke dag ben ik in angst en paniek met je bezig, met mijn logische verstand weet ik dat ik je maar één keer heb gezien en dat we niets met elkaar hebben gedeeld...
Je stelt geen tweede date voor en belt niet.. dit zou voor mij genoeg reden moeten zijn om te concluderen dat ik harder trek dan jij..

Maar ik blijf de kar voor uit trekken, alsof ik niet genoeg klappen van het leven heb gehad, ik bijt me vast in de fantastie, de illusie dat je iemand bent die van mij gaat houden met al mijn eigenaardigheden en angsten.

Geleid door deze indringende angst blijf ik star bevestiging bij je zoeken..ik bestook je met twijfels en vragen, of jij ook contact met mij wil en wanneer we elkaar weer zien?

Of je intentie er wel of niet was om elkaar serieus te leren kennen, ik heb je weg gejaagd met mijn spoken.

Dit moet genoeg reden zijn om afstand te nemen van je..
Maar hoe doe ik dat ..?

Hallo lieve mede verlatingsangstigen 😀,

Ik heb nu ruim 4 jaar een latrelatie en dit is voor mij de mooiste uitdaging om te leren om te gaan en te accepteren dat ik in de liefdesdans van aantrekken en afstoten zit oftewel verlatingsangst en bindingsangst.

Ik heb heel veel gehad aan het boek; verslaafd aan liefde van Jan Geurtz. Het ligt als m n bijbel op m n nachtkastje. Hij maakte me duidelijk dat ik zelf de verantwoording mag nemen voor mijn pijn.

Ik kan met mijn partner gelukkig goed over alles praten. Doordat we latten heb ik langzaam mijn pijn kunnen herkennen en het heel langzaam een plek kunnen geven. Al is de pijn nog dagelijks aanwezig. Want deze pijn is oud en diep en staat los van mijn lief , maar doordat ik hem lief heb, wordt er steeds op de pijnknop gedrukt. Het is namelijk onmogelijk om de hele dag bij hem op schoot zitten of liggen.

Latten is een uitdaging want het is steeds weer opnieuw binden en loslaten. Ik speel dus elke dag met mijn lieve bange hart.

Momenteel is mijn lief 2 weken met vakantie, een week voor hij wegging begon de grote uitdaging al. Ik werd knorrig op hem en boos. Wat stom dat ie weggaat etc. Voelde me afgewezen en ik zei tegen hem, het begint al te kriebelen dat je weggaat straks.

Het liefst zag ik hem al helemaal niet meer tot de vakantie voorbij is. Maar hij vond het leuk om mij nog een paar dagen voor hij wegging te zien...dat was geen succes en ik had na het laatste ontspannen afscheid hem niet meer moeten zien. Na dit fijne afscheid heb ik 3 dagen nodig gehad om weer mezelf te worden, een beetje een zelfstandig wezen. Ik wist dat het na het 2e afscheid ik weer minstens 3 dagen pijn zou hebben. Maar goed, ik heb hem toch gezien en de verbinding was ongemakkelijk en heb hem uiteindelijk naar huis gestuurd want de pijn was te groot. Ik reageerde als een robot en zat muurvast in mezelf. Ik kon niet nog een dag gezellig met hem doen terwijl het moment van afscheid boven me hing.

Een dag later heb ik om radiostilte gevraagd en in die 5 dagen heb ik mezelf weer gevonden. Ik appte vrolijk dat de radiostilte voorbij was. Maar het was toch te vroeg en heb het na een dag weer opnieuw ingesteld. Hij appte dat hij het fijn had met z n vakantie en appte dat ie me miste. Bij de zin; ik mis je kreeg ik de kriebels. Niet van oh leuk dat ie me mist maar ik kreeg wegrenkriebels. Later voelde dat wel fijn. Ik merk nu dat ik langzaam aan weer uitkijk om hem te zien. De foto s en spullen van hem die ik boos in de kast heb gegooid (om hem maar niet te zien) bekijk ik af en toe voorzichtig op een afstand en denk erover om het weer terug op de plek te zetten haha.

Ja ik lach er maar om en omhels in gedachten maar het lieve bange meisje in me.

Ik heb verlatingsangst. Ik ben soms bang dat mijn partner er vandoor gaat met een ander. Er is daar eigenlijk geen enkele reden voor, want we hebben al een paar jaar een fijne relatie. En toch voel ik soms een enorme verlatingsangst...