☀️Zonder schuldgevoel, wel met pijn

Ik ben 12 getrouwd en we hebben samen een zoon. Heel veel meegemaakt samen. Ik ben depressief geworden na de geboorte van onze zoon en m’n man heeft me toen gesteund zo goed als hij kon. Ik heb aan mezelf gewerkt en samen gingen we verder.
Qua werk is Hij toen van eenmanszaak naar bv gegaan dus eigen zaak vergde veel aandacht. Slechte financiële periode gehad maar ik steunde hem waar ik kon. Ruimte geven als hij zich niet goed voelde. Alles afwegen in ons gezin van:kan ik dit probleem nu met hem delen of kan hij het nu niet aan omdat hij met zichzelf in de knoop zit’
Ik ben zelf hooggevoelig dus zit met heel veel in m’n hoofd en in m’n hart. M’n man is licht narcistisch dus daar zit al een groot verschil.
Ik ben al vanaf 2019 aan het vechten voor ons samen en onze zoon. Voor aandacht van m’n man. Vele gesprekken proberen te hebben om aan te geven dat het niet goed ging. Ik hem miste, aandacht te kort kwam, we als gezin nooit leuke dingen deden en Hey zo niet goed zou blijven gaan. Een half jaar geleden ben ik via woordfeud in contact gekomen met een man. Die me zág zonder me te zien, die me hoorde zonder met me in t echt te praten. Zo is het balletje gaan rollen en heb ik via kik, een platform, contacten met mannen gehad waar uiteindelijk ook foto’s delen bij kwam kijken. Dit was een proces. En ook al wist ik dat het fout was, ik had het nodig om te overleven op dat moment. Ik liep op alle fronten in m’n leven vast. Werk, relatie, gezin, heel veel zorgen om onze zoon. Het was een vlucht, een pleister op een bloedende wond die me de dag door liet komen.
Uiteindelijk is m’n man weer hulp gaan zoeken, ook weer op mijn aandringen, hij een psycholoog. Ik had me voorgenomen om tijdens een gezamenlijk gesprek het kik-contact op te biechten maar m’n man is er paar dagen geleden zelf achter gekomen. Ik voel me vervelend over het feit dat ik hem gekwetst heb. Ik heb hem een mes door z’n hart geduwd zegt hij. Wat ik snap. Heel goed. Maar ik voel me niet schuldig over wat en waarom ik het heb gedaan. In m’n hoofd zit, misschien heel fout, eigen schuld dikke bult. Ik heb een keer eens voor mezelf gekozen. Om te overleven. Om mezelf te kunnen zijn. Om gewoon een gesprek met iemand te kunnen voeren. En altijd via een schermpje, nooit fysiek in het echt. Toch een grens die ik heb bewaakt. Ik heb de minst erge optie gekozen. M’n man zit elke avond te gamen. Op zolder. Na het avondeten is hij weg en ik mag verder alles opknappen in en om het huis en de zorg voor onze zoon. Na heel veel praten hierover en afspraken maken dat hij 2 avonden kan gamen en de anderen avonden ook eens aandacht aan ons kan geven of op een andere manier ontspanning kan proberen te vinden, viel hij telkens terug. En ik heb het op n gegeven moment maar zo gelaten. Omdat ik moe gestreden was. Van t vechten, van het alsjeblieft vragen, van het praten en huilen. Dat ik voor mezelf een andere oplossing ben gaan zoeken. Waar ik me door heb mee laten slepen, waar ik te ver in ben gegaan maar ook waar door ik me weer vrouw ben gaan voelen. Dat ik er ook mag zijn, er toe doe en ik een mooie vrouw ben, van binnen en van buiten. Wat ik al vele járen niet meer van mijn man hoorde en kreeg.
Ik hou nog wel van hem. Het leven wat we hebben is goed en fijn. Maar ik loop er nu tegenaan of het wel genoeg is voor mij, qua wat ik van mijn man krijg en ma therapie kan gaan krijgen.
Mijn man is er gekwetst onder. Ook onder het feit dat ik net heb toegegeven me niet schuldig te voelen van wat ik heb gedaan. Hij vind het voortraject, de jarenlange strijd van mij om aandacht en aangeven dat t niet goed ging, los staan van wat ik heb gedaan.
We bekijken dingen allebei zo anders. Wil en kan ik hier nog mee verder gaan of moet ik kiezen voor m’n zoontje en mezelf. Daar ga ik mee aan de slag nu bij de relatietherapeut.