Relatietherapeuten.net › Lotgenoten forum › Verliefd op een ander › We waren voor elkaar gemaakt

We waren voor elkaar gemaakt

Mijn vrouw en ik zijn bijna 20 jaar samen, ik ben nu 52, zij 47. En we waren voor elkaar gemaakt, dat voelden we beiden jarenlang!

Door een "uit de hand gelopen midlife" heb ik haar de laatst jaren van ons huwelijk echt verwaarloosd. Ik was er wel, maar naast werk, de zorg voor de kindere en het huishouden was ik vooral op zoek naar "me-time".
Mijn vrouw juist naar verbinding.

Lang verhaal kort, uiteindelijk was dit een recept om haar verliefd te laten worden op iemand anders. Vooral omdat ze hunkerde naar liefde.

En dat gebeurde dus ook. Ze vertelde me dit in december 2019 en in maart 2020 gingen we gescheiden van tafel en bed wonen, een 2e adresje waar we om de beurt woonden. Om te onderzoek hoe we verder moesten.
Ik was er nog van overtuigd dat we elkaar terug zouden vinden.

Toen ze haar liefde voor die ander ook verder ging onderzoeken, vanaf mei 2019, kreeg ik pas het besef dat ik haar wel eens echt kwijt kon zijn.
Ik leerde pas toen dat ze alles voor me was, het begin en het einde, mijn vriendin en mijn lover, eigenlijk mijn alles. Pas toen leerde ik hoe veel ik van haar hield.
Dat heeft mij een totaal ander mens gemaakt, die wel in staat is haar de verbinding, liefde en intimiteit te geven die ze verdient, Maar ze lijkt wel totaal geblokkeerd voor me, wat ik wel kan begrijpen.

Ze houdt nog wel veel van me, dat merk en zie ik ook. Ze vindt me ook nog een mooie man, betrouwbaar, een goede vader, lief, aardig, slim etc etc. En toch kan ze "dat gevoel" niet voor me terug vinden. Als ze dat verstandelijk zou kunnen kiezen zou ze dat direct doen zegt ze.

Aan de andere kant kan ze de liefde voor die ander, welke deels onbeantwoord is, geen plek geven. Op een bepaalde manier lijkt ze wel verscheurd tussen gedachten en gevoelens.

Sinds kort hebben we besloten te gaan scheiden. Voor mij worse case scenario, maar het maakte ons beiden kapot. Ik wil haar ook uit liefde laten gaan.
We zijn dan ook bezig zaken uit te zoeken en te regelen, dat gaat verder harmonieus.

Maar het lukt me niet haar los te laten. Waarschijnlijk tegen beter weten in. Maar ik blijf toch een bepaald perspectief zien: zo lang zij nog met haar hart (deels) bij die onbeantwoorde liefde zit, kan er nooit ruimte zijn om weer het gevoel voor mij terug te vinden.

Ik zou graag jullie ervaringen/meningen/adviezen lezen. Waar doe ik goed aan? Is er nog hoop?

Foxman

> 2 jaar geleden

Reageer

Toon reacties

Reageer:

Ik denk dat je haar kwijt bent. Hoop wordt hopeloosheid. Het gaat hier om dat ze met haar hart bij die ander zit. En de kans dat ze dan terug komt naar jou, is heel heel heel klein tot nihil. Anders was de scheiding er niet doorheen gekomen. Ze is 20jr Samen geweest met je en ze heeft zich verlaten gevoeld door jou me time.. En dat heeft schijnbaar net iets te lang geduurd waardoor haar gevoelens voor jou zijn gaan breken. Je was er niet voor haar toen ze je echt nodig had en dat wetende als vrouw zijnde, zorgt voor een soort angst, trauma, litteken en pik dus. En die pijn dat wordt gerelateerd aan jou. Dus dat wil ze niet meer voelen en ergens zit dat bij haar diep en heeft dat ervoor gezorgd dat er ruimte kwam tussen jullie om haar verliefd te laten worden op een ander. Net zoiets als planten, die niet gevoed worden gaan dood.. En dat je zegt nu veranderd te zijn, zal in jou optiek vast wel zo zijn, maar dat ziet zij niet (meer). Er is helaas teveel gebroken om het nog vast te lijmen. Denk dat je echt moet gaan accepteren dat ze niet meer terug komt. En dat je de beste vader, vriend, ex echtgenoot blijft. Wens je veel sterkte toe!

Sarah

> 2 jaar geleden

Reageer:

Hai,

Ik denk dat Sarah gelijk heeft.
Ik wens je veel sterkte.

Liefs,
Criene

Criene

> 2 jaar geleden

Reageer:

Jeetje, wat klinkt jouw verhaal herkenbaar. Alleen ben ik in dit geval "jouw vrouw". Bijna 14 jaar zijn we samen met twee prachtige jongens. Vanaf het moment dat ik zwanger raakte, leek mijn man zich steeds meer af te sluiten. Ik heb jarenlang gevochten voor liefde en verbinding, maar stuitte steeds meer tegen een muur op. Ik kwam er niet doorheen. Hij leek mij (en de kinderen) niet echt te zien. Ongeveer een jaar geleden knapte het bij mij. Ik wist het niet meer, had al zoveel geprobeerd... Ik ben een mooie, succesvolle vrouw en ontmoet via mijn werk veel mannen. Nooit heb ik daar voor open gestaan; de aandacht deed mij werkelijk niets. Tot ruim een jaar geleden. Ik voelde dat ik de deur op een kiertje ging zetten. En ja, ik werd verliefd. Ook een onbetrouwbare verliefdheid. Voor mijn man kwam dat als een donderslag. Ineens realiseerde hij zich dat hij mij kwijt raakte. Hij ging volledig open. Trauma's uit zijn jeugd kwamen boven en we zijn samen in therapie gegaan. Helaas overheerste de jaloezie sterk. Ik had veel moeite om het contact met die andere man (wat voornamelijk bestond uit berichtjes; van een fysieke relatie was geen sprake.) te verbreken. Hoe meer mijn man mij onder druk zette, hoe verder weg ik dreef en hoe meer ik verlangde naar een berichtje van mijn onbereikbare liefde. Ik heb mij emotioneel volledig afgesloten. Inmiddels zie ik hoe ontzettend hij veranderd is. Mijn man is een goed mens, lief, knap, een geweldige vader sinds hij "open" is gegaan en hij ziet mij weer. Maar ik kan mijn gevoel voor hem nog niet terug vinden. Ik voel een enorme afstand. Ik kan het niet anders verwoorden dan dat de liefde "weg" is. Ja, het zou voor iedereen het beste zijn als ik dit weer terug kon vinden. Ik weet alleen niet hoe... Wij staan nu op het punt om misschien een tijdje gescheiden te leven. Enerzijds lijkt mij dit fijn (het gevoel van ruimte, rust en vrijheid), anderzijds ben ik bang dat het daardoor alleen maar verder verwijdert.

Adnilla

> 2 jaar geleden