We remmen elkaar alleen maar af of dit moment.

In mijn relatie heb ik nooit veel vrijheid gehad. Vrienden had ik nauwelijks en die wat ik had, zijn volledig verwaterd. In deze tijd nooit zo erbij stil gestaan wat het voor een effect had op wie ik ben. Al mijn energie en vrije tijd ging naar mijn partner.

Nu zoveel jaren later kom ik er achter dat dit mij doodongelukkig maakt. Via Internet een spel gespeeld en hiermee veel contact gehad met iemand. Van uiteindelijk zakelijk contact, werd het steeds meer privé gesprekken. Mijn ontevredenheid over mijn leven kwam ook ter sprake. Uiteindelijk hebben wij een emotionele klik met elkaar gekregen en inderdaad zijn wij beide verliefd geworden. In de tussentijd het contact verbroken, echter blijven we naar elkaar toe komen.

Gezien het feit dat ik ongelukkig ben, enerzijds in mijn relatie en anderzijds met mezelf heb ik aangegeven aan mijn huidige partner dat ik uit elkaar wil. Alleen mijn partner accepteert dit niet en doet er alles aan om mij om te praten en om bij mijn partner te blijven.

Ik ga niet van mijn partner af voor mijn verliefdheid, natuurlijk het speelt een rol. Maar hetgeen wat ik wil, is gelukkig zijn met mezelf en mijn eigen geluk te vinden.

Ik vind het zo lastig nu, vooral omdat mijn partner mij niet laat gaan. Ik heb nergens om naartoe te gaan en de huizenmarkt is tegenwoordig dramatisch. Natuurlijk kan ik kiezen om voor mijn relatie te vechten, maar nu heb ik verder geen verplichtingen hoe zit het straks als je kinderen hebt, of een huis gekocht hebt. Dat wil ik niet...

We remmen elkaar alleen maar af of dit moment. Wellicht is er ergens een partner die mijn partner kan geven wat die wil. Die mijn partner liefde geeft en onvoorwaardelijk steunt, maar ik weet dat ik dat op dit moment niet kan en ook niet wil... hoe erg is dat...