Wat als ik hem nooit kan vergeten?

Hallo allemaal, ik wil even mijn verhaal doen omdat ik verscheurd ben van verdriet, en hoop dat jullie raad en reacties een beetje verlichting zullen brengen.

Ik ben al 14 jaar samen met mijn vriend en we hebben samen 2 kindjes van 4 en 6. Ikzelf woon in België en ongeveer een jaar geleden werd ik smoorverliefd op 10 jaar oudere collega uit Nederland. Hij was getrouwd en heeft ook 2 kinderen van 8 en 12. Kort nadat we elkaar leerden kennen, ging het hele land in lockdown, en de grenzen dicht en zagen elkaar vooral over de telefoon. We stuurden dagelijks honderden berichten, en van zodra de grenzen open gingen, zagen wij elkaar terug. In het begin was dat eens 2 of 3 uurtjes ergens stiekem afspreken, later evolueerde dat naar een ganse werkdag verlof nemen om van 's morgens tot 's avonds bij elkaar te kunnen zijn. Zijn relatie zat niet goed, die van mij tot dan toe wel. Ik bedoel, ik realiseerde me wel dat ik zaken bij hem vond die ik niet bij mijn partner vind, maar ik had oorspronkelijk niet het idee dat ik mijn partner voor hem zou willen verlaten. Hij was immers ook getrouwd met 2 kinderen én hij woonde in Nederland op 250 km van mij. 4 maand later echter, scheidde hij. Dit stond los van wat wij samen hadden, want dat heeft zijn (inmiddels ex-)vrouw nooit geweten. Maar de situatie veranderde dus wel volledig.

Hij kreeg co-ouderschap dus op de dagen waarop hij zijn kinderen niet had, genoot hij van zijn tijd alleen, ging alle aandacht naar mij, ging hij op stap met vrienden, en had hij meer tijd om met mij af te spreken. Die "dates" waren altijd geweldig gezellig, passioneel ook, net 2 verliefde pubers waren die droomden van een toekomst samen. Elke keer kwam dat wel ter sprake, van hoe moet dit nou verder tussen ons. Ik heb mijn gezin/huis/ job in België, jij jouw kinderen/huis/job in Nederland. We besloten dat we het verder zouden ontdekken en wel zien wat de toekomst bracht. Na elk afspraakje werd mijn gevoel voor hem sterker, en dat van hem ook voor mij. We fantaseerden over hoe goed we het samen zouden hebben. Toen ik thuis ruzie had, deelde ik mijn frustraties met hem, en hij bleef er altijd heel neutraal over aangezien hij dat oneerlijk vond om zich daarover uit te spreken. Tuurlijk vond hij mijn vriend een eikel, en tuurlijk vond hij dat hij zoveel beter bij me paste. Ik vond en vind dat ook, maar ik kan ook niet zeggen dat ik mijn vriend niet graag meer zie.

Dus vorige week gebeurde het ondenkbare. Ik ging een week op reis met mijn gezin en hoorde hem dus amper, dat hadden we zo afgesproken. Terwijl normaal de hartjes en lieve woorden in het rond vlogen, voelde ik bij thuiskomst dat hij afstandelijker deed, wel nog steeds lief, maar toch anders dan anders. Hij wou me snel horen want moest me iets vertellen. Hij had iemand anders leren kennen. Mijn wereld stortte in. Hij was er zelf ook superemotioneel van, want hij wou liever een toekomst met mij, maar gezien onze situatie (ik nog een gezin, wonend in een ander land, onmogelijkheid om elkaar vaak te zien), vindt hij dat we elkaar moeten loslaten. Hij houdt zielsveel van me en is nog steeds gek op me zegt hij, maar hij heeft niet de indruk dat ik mijn gezin ooit voor hem zou verlaten, en vindt het dus ook uitzichtloos om daarop te wachten en zijn kans op nieuw geluk weg te gooien. Hij heeft deze vrouw ontmoet bij toeval, was er niet naar op zoek, maar wil het wel een kans geven.

Ik begrijp hem natuurlijk, hij heeft daar een punt. En wellicht is de nieuwe vrouw in zijn leven ook wel een leuke dame waarmee gelukkig kan worden. Maar wat ik niet begrijp is dat hij me dit vertelt, 3 weken nadat we elkaar hebben gezien en alles hemels en perfect was. Ik blijf achter met een gevoel alsof hij me opzij zet voor iemand anders die de leegte kan opvullen, alsof iemand anders mijn plek inneemt. Alsof ik bedrogen wordt, terwijl hij zelfs niet van mij is. Hij zegt hier zelf ook heel erg onder af te zien, omdat hij het liefst van al met mij was verdergegaan, maar dat onze situatie het gewoonweg onmogelijk maakt om het verder te ontdekken.

Ik van mijn kant voel me immens verdrietig, want ik weet dat ik zijn geluk niet in de weg mag staan, en dat ik wéét dat onze situatie onhoudbaar is en dit moment eraan zou komen, dat hij niet eeuwig vrijgezel zou blijven. Maar gezien de tijd die we maar samen hebben gehad, én me realiserend welke impact dit zou hebben op onze kinderen en iedereen rondom ons, vond ik niet de moed om mijn gezin op te geven voor hem, hoe sterk mijn gevoelens ook zijn. En hoe moeilijk het ook is voor ons beiden, het maakt me kapot dat hij zijn focus kan verleggen op zijn nieuw meisje, terwijl bij mij thuis de situatie blijft zoals ze altijd al was: ik zie mijn vriend graag, maar de sleur zit erin, en ik ben helemaal weg van iemand anders en ik maak mezelf helemaal gek bij het idee dat hij nu iemand anders kust, tijd doorbrengt met haar, en alle dingen met haar doet die hij met mij deed :(. En vechten voor hem heeft geen zin, 't is ook een ongelijke strijd. Ik kan onmogelijk bij hem zijn, zelfs al zou ik single zijn. Ik kan mijn kindjes niet wegtrekken uit hun school/leefomgeving in België, en hij kan dat ook niet met die van hem. Wat moet ik nu? :'( Wat als ik hem nooit kan vergeten?