Verliefd op een Perzische vrouw die niet kan scheiden

Hallo,
Graag will ik mijn verhaal delen vooral omdat ik het met geen ander kan. Ik hoop dat er iemand is die kan begrijpen hoe moeilijk het is om in een onmogelijke relatie staande te houden. Na een lange scheiding die 7 jaar geduurt heeft heb ik een vrouw ontmoet. En niet zo maar een vrouw. Bij de eerste ontmoeting ging de deur open zag ik haar voor het eerst. Als 2 magneten zijn we sinds die dag onafscheidelijk en groeit de liefde nog met de dag. Een ongelooflijke sterke band. Nou zou je zeggen dat is geweldig maar ondanks dat we samen zijn gebracht door een ongekende kracht is onze liefde bijna onmogelijk. Mijn vriendin woont al 13 jaar in nederland maar van Perzische afkomst. Al die tijd leeft alleen maar door de iraanse wet kan en mag ze niet scheiden. Haar man en zij hebben geen huwelijk maar zolang hij geen toestemming geeft kans ze niet vrij zijn. Ook werkt ze samen met hem in een bedrijf. Het gevecht aan gaan is gevaarlijk voor haar en haar omgeving. Status is belangrijk in Iran net als in nederland 50 jaar geleden. Als ze zou vechten raakt de schaamte haar hele familie en zou ze als paria te book staan en met vergaande gevolgen. Onze relatie is geheim voor haar omgeving uit veiligheid. In mijn omgeving is ze omarmt, mijn kinderen, mijn ouders vrienden en familie als volle partner gezien. Maar ze is niet vrij. Wij zijn niet vrij. Veel Perzen in nederland zijn verbonden dus sommige momenten in het openbaar zijn moeilijk. Hand in hand lopen doen we graag maar kan dan niet. Een naar gevoel als gevolg
Ondanks dat geloof ik dat we elkaar verdienen en zelfs de laatste 3 jaar heeft ons niet uit elkaar gedreven. De band is sterk. Daardoor is mijn drang naar groei in de relatie groot. Verlang naar het onmogelijke. Moeilijk om te verbergen en zwaar voor haar omdat ze ziet hoe groot mijn lijden is. Ik voel me egoïstisch omdat ze me zoveel geeft als ze maar kan. We hebben afzonderlijk verdriet maar samen vergeten we dat gevoel en verliezen ons in elkaar. Ons geluk heeft een hoge prijs.
Opgeven op wat waarschijnlijk de grootste liefde van mijn leven is naast mijn kinderen is geen optie.
Ik voel letterlijk de druk op mijn hart als ik er aan denk.
Als ze naar iran moet voor een maand is het des te zwaarder. Het gemis en de bizarre omstandigheden waar we ons door heen moeten wurmen.
Hoe sterk moet ik zijn om het verlangen naar meer te verdragen?

Het is moeilijk te verkroppen hoe iets moois zo wreed kan zijn!