Onze huwelijk is letterlijk bijna perfect

Ik ben 3 jaar gelukkig getrouwd met de liefde van mijn leven. Onze huwelijk is letterlijk bijna perfect. Hij doet alles voor me en heeft alles voor me over. Hij probeert alles te doen in zijn mogelijkheden om mij gelukkig te maken. Ik ben verliefd geworden op hem voor de man die hij is met zijn karakter en persoonlijkheid maar nooit echt om zijn uiterlijk. Ik ben nooit echt 100% aangetrokken geweest door zijn uiterlijk, ondanks veel vrouwen hem heel knap vinden. Voor mij was uiterlijk altijd het "minst" belangrijke. Ik zou het mezelf nooit hebben toegelaten om verliefd te worden op een "nieuw" persoon, omdat ik het gewoon nooit zo ver zou laten komen en altijd een grens zou laten tussen mijzelf en andere mannen. Maar een oude vonk uit het verleden kon ik gewoon niet tegenhouden. Voordat ik mijn man leerde kennen, was ik ongelofelijk sterk verliefd op Y. Y woonde in een ander land en we hadden nooit echt een relatie maar een zeer sterke connectie en band, dat heel speciaal was. Onze aantrekkingskracht voor elkaar was zeer sterk en we konden nooit van elkaar afblijven, precies magneten. Door de lange afstand groeiden we uit elkaar, we studeerden allebei nog en door het verschil in uren konden we nooit deftig communiceren. 1 jaar leerde ik mijn man kennen, ik heb toen een punt gezet achter mijn contact met Y. Op zich, had ik het absoluut niet moeilijk en dacht ik zelfs niet aan hem. Tijdens mijn huwelijk heeft hij mij 2 keren proberen contacteren en telkens wanneer hij dit deed, zette hij mijn wereld op z'n kop. Ik denk aan niks anders meer dan aan hem, terwijl ik eigenlijk mijn man doodgraag zie en alles apprecieer wat hij doet. Ik fantaseer heel vaak over Y en voel me extreem schuldig tegenover mijn man. Op den duur ga je beginnen twijfelen aan je gevoelens voor je partner. Ik erger me ook aan alles wat hij doet of zegt. Ik ben dus niet vreemdgegaan, het blijft enkel bij erg sterke gevoelens die terugkomen voor Y. Zijn er tips? Is deze situatie herkenbaar voor iemand? Ik wil het nooit toegeven aan mijn man want dit zou hem absoluut breken en onze relatie ten einde brengen, wat ik absoluut niet wil. Gezien het enkel bij gevoelens blijft, vind ik dit ook niet nodig. Wat denken jullie?