Ik zit gewoon klem met mijn gevoel

Hey Allemaal,

Allerlei verhalen hier gelezen, en de mijne is net weer even anders.

Al meer dan 10 jaar samen, kindertjes en een leeftijdsverschil van 14 jaar. Zij in de 30 en ik in de 40.

Al jarenlang gaat het op en neer, en op de automatische piloot.

Ik ben een prater, mijn vrouw niet.
Ik ben een doener, mijn vrouw niet.
Ik ben een knuffelkont, mijn vrouw niet.

We zijn elkaar kwijtgeraakt, ontgroeid, of hoe je het wilt noemen?

Een aantal keer geprobeerd, praten wil ze niet.
Een psycholoog of relatietherapeut vind ze onzin

En zo blijven we vadertje en moedertje spelen zonder verdieping in de relatie.

8 maanden terug hebben we een moeder en dochter opgevangen. Een half jaar lang zijn ze in ons huis geweest.

Met haar kan ik praten, we hebben een klik.

Sinds ze een eigen huisje heeft spreken we elkaar elke dag nog steeds, de hele dag vaak via de app.
We gaan daarin nooit een grens over zodat het als flirten opgevat kan worden. Maar het dubbel texten, het elkaar in de ochtend goedemorgen zeggen en welterusten zegt wel dat er meer speelt. De emoji vliegen in het rond. Al blijft het bij de blooswangetjes of een knuffel emoji. We zeggen tegen elkaar dat we elkaar als broer en zus beschouwen. Toch voelt het anders.

We hebben altijd stukzwijgend netjes afstand gehouden uit respect voor mijn vrouw, of omdat we bang zijn dat er vonken gaan ontstaan? Geen idee. Zelf op een verjaardag geven we elkaar geen knuffel.

Toch spreken we regelmatig af voor een kop thee, even naar de winkel of om een klusje te doen. En vinden het fijn om bij elkaar te zijn. We zijn echt vrolijk en blij als we elkaar zien. En lijken altijd een aanleiding te zoeken en te vinden. Meerdere keren per week.

Maar dit alles begint zijn tol te eisen. Zij heeft al eens gezegd geen relatie met een getrouwde man te beginnen. Heeft zelf een relatie met een veel jongere jongen sinds een paar weken. Toch spreken we er nooit over. Ik niet over haar vriendje, en zij niet over mijn vrouw.
Zelf zou ik ook nooit vreemdgaan met haar, uit respect voor de moeder van mijn kinderen.
Ik stap niet in 2 bedden tegelijk, en ook niet van het 1e in het andere bed.

Als mijn vrouw en zij elkaar zien gaan ze gezellig me elkaar om. Maar vriendinnen zijn het nooit geworden en geweest.

We proberen soms zonder het elkaar te melden een paar dagen elkaar niet te appen of op te zoeken. Maar dat gaat altijd maar een paar dagen goed.

Ik zit gewoon klem met mijn gevoel.
Ze voelt als een aanvulling on mijn leven, datgene dat ik mis. Aan de andere kant is het wel wat om een stap te zetten. Huis verkopen, gezin overhoop.

Toch merk ik dat het niet zozeer gaat om die andere vrouw, maar meer om wat ik mis in deze relatie.

Doe ik mezelf niet teveel tekort door in deze relatie te blijven terwijl ik ongelukkig ben al lange tijd?

Doe ik mijn kinderen niet teveel verdriet door weg te gaan?

Pff lastig!