Het besef begint nu pas en ik heb het er zwaar mee

Ik en mijn man hebben een lange weg moeten afleggen om zwanger te worden. En na een ivf traject was het raak! Mijn geluk kon niet op! We zijn in juli getrouwd en toen was ik 13 weken zwanger.
In september veranderde hij van baan en verandere hij ook van gedrag.
Mijn hele zwangerschap had ik een naar gevoel over zijn gevoelens voor mij, hij gedroeg zich vreemd en anders.
Ik januari beviel ik en we waren in de wolken. De weken erna voelde ik wel nog steeds een afstand maar met een prachtige baby in mijn armen lag mijn focus ergens anders.
Mijn man en ik waren altijd een sterk koppel, en hadden over vreemdgaan dezelfde visie. Het was t not done!! Ik vertrouwde hem volledig.

Op een gegeven moment zag ik berichtjes in zijn telefoon en mijn gedachte schoten alle kanten op.
Ik heb hem ermee geconfronteerd en hij schudde een prachtig lulverhaal uit zijn mouw en op een of andere stomme manier geloofde ik 't! Hoe stom!!
Nou ja geloofde is misschien het verkeerde woord, ik wilde ik MOEST het geloven. Hij zou zoiets toch nooit doen zei ik tegen mijzelf.
Maar mijn onderbuik gevoel bleef.

De dag dat mijn zwangerschapsverlof erop zat deed mijn man vreemd (nog vreemder dan dat hij al deed) hij was weer niet bereikbaar en nadat ik hem een bericht had gestuurd dat ik er klaar mee was, en niet meer zo behandeld wilde worden en meer verdiende kreeg ik een bericht terug. Hij zei ik vertel je morgen alles en vanaf morgen ga ik 100% voor jou, dan heb jij al mijn aandacht. Ik moet nu wat dingen regelen.

De dag erna vertelde hij dat toen mijn baby 5 weken was hij was vreemdgegaan. De sex was eenmalig maar hij heeft wel maandenlang contact met haar gehad. Met haar gebeld als ik boven in bed lag met zijn pasgeboren baby, alle slapeloze nachten van voeden verschonen waren voor mij en hij lag beneden met haar te appe en te bellen.

We zijn nu een jaar verder, ik heb hem nog een kans gegeven, ik verdiende een kans, mijn gezin verdient een kans.

Het 1ste jaar ging het goed, nu begint bij mij pas eigenlijk het besef te komen wat er allemaal is gebeurd. En ik heb het er zo zwaar mee.

We waren net 0as getrouwd, hoe kan je dan al afgeleid zijn. Hoe kan je dan al niet meer happy zijn? Ik heb je baby in mijn buik? Ik begrijp het niet.

Hij zegt zelf dat hij niet goed in zijn vel zat, en de weg kwijt was en bij haar wel zijn ei kwijt kon? En ik wist van niks. Ik heb 1000 keer gevraagd of er iets was. Maar ik was gek, ik zag dingen die er niet waren.

Ik vraag me vooral af wat ik nu moet? Het gaat super goed tussen ons, we zijn happy we zijn verliefd, we genieten van elkaar en ons gezin.
En nu spookt ineens alles door mijn hoofd.
Ik wil niet dat mijn gedachte dit gaan saboteren.

Ik ben altijd van mening als je iemand een kans geeft moet je dat ook echt doen.
En kan je niet in het verleden blijven hangen, en nu gebeurt het in mijn hoofd toch.