Rouwverwerking - forum lotgenoten

Sinds 7 jaar ben ik hertrouwd. Hoewel het contact prima is als zijn volwassen en op zichzelf wonende kinderen bij ons zijn, houdt hij hen erg voor zichzelf. Zodra het om serieuzere zaken gaat (werk, studie, problemen) wordt ik daar niet bij betrokken en hoor ik het achteraf. Als ze hier zijn, vertellen ze wel over wat hen beweegt.
Nu is er afgelopen week kanker vastgesteld bij mijn man. Hij wil in zijn eentje naar elke kind apart gaan om de boodschap te brengen. Heb gevraagd of ik mee mocht en dat ik het fijn zou vinden om dit samen te doen, zodat we er samen voor de kinderen kunnen zijn, maar dat wil hij niet. Als argument hiervoor zegt hij dat de kinderen dan misschien zo reageren als ze zouden willen en hun vragen ook niet zouden stellen. Dit ervaar ik niet als ze bij ons zijn.
Het voelt alsof hij in een bubbel zit met mij en in een andere bubbel met zijn kinderen en dat ik daar niet bij hoor. Het doet me heel veel verdriet.

Is dit normaal? Hoort dit bij de rol van stiefmoeder?

Ik ben nu ruim 4 jaar mijn man verloren aan een ziekte maar ik heb het nog zo vreselijk moeilijk ik voel me zo raar in mn hoofd en buik in mn hoofd is het het ergste wanneer komt daar een beetje verbetering denk ik wel eens ik rtek me een beetje terugvan iedeteen komt iemand datbekend voor
Gr

Nog niet zo lang geleden overleed mijn moeder. Mijn hele leven heb ik haar gekend als depressief of tussen twee depressies en angstperiodes in. Haar mentale onevenwicht maakte van haar een soms abusieve moeder. Ik tig voorbeelden van zaken die ze me opzettelijk, maar soms ook onopzettelijk aan deed. Ik ben op mijn 18e het huis uit gegaan omdat ik het niet meer aan kon. Maar ook mijn zus deelde letterlijk in de klappen. Mijn vader is al langere tijd overleden en de eerste jaren na zijn dood functioneerde ze perfect al bleef ze bazig, grof, beledigend... de laatste twee jaar begon ze ouderdomskwalen te vertonen en ging achteruit. Uiteindelijk stierf ze aan een hersenbloeding. Sindsdien voel ik me kapot. Enerzijds omdat ik letterlijk er alleen voor sta om alles te regelen (begrafenis, erfenis, banken...) anderzijds omdat ik het gevoel heb dat ik nu pas mijn woede tegenover haar aan het verwerken ben. Heel haar leven heb ik elke keer opnieuw geprobeerd van een band met haar te hebben, maar met limieten en grenzen. En elke keer ging ze over die grens en kwetste me. En ik heb als kind niet begrepen waarom, als volwassene weet ik het evenmin. Ik kan niet begrijpen waarom ze sommige dingen deed. Maar nu moet ik verder en ik voel dat ik zelf langzamerhand in een donker gat val. Enige tijd geleden kreeg ik een bijzonder vreemde episode die als derealisatie kan omschreven worden. Het was het meest beangstigende gevoel dat ik ooit had. Ik merk ook dat ik ofwel heel kortaf ben en door iedereen met rust wil gelaten worden, en tegelijk volledig in gelatenheid verzak. Het voelt soms aan alsof ik een trauma aan het verwerken ben maar dat ik de tijd er niet voor krijg want 'life goes on' en de dag na de begrafenis ben ik terug aan het werk gegaan alsof er niets gebeurd was. Misschien was dat niet de beste beslissing maar ik dacht dat als ik me door mijn werk liet afleiden, ik misschien sneller terug bij mijn positieven zou zijn. Niet dus. De meesten mensen lijden onder het gemis. Ik zit nog niet in de buurt daarvan maar verwerk nu eerst nog het misbruik. Dan zal ik misschien een stap verder kunnen zetten. Iemand gelijkaardige ervaringen?

Ik had een geheime relatie met een getrouwde vrouw. Ik weet dat dit niet goed te praten valt maar het is gebeurd. Zij kwam op een dag naar mij toe met haar gevoelens voor mij. Bij mij is het enorm gegroeid, naarmate we vaker bij mekaar waren. Alles leek zo zalig, weekendjes weg, wij twee wandelen in de natuur, het spirituele,...alles was zo zalig. Zelfs de sex was zalig. Nu heeft ze definitief gekozen voor haar man, nadat ze zelfs de procedure had ingezet voor de rechtbank. Ik krijg geen antwoord op mijn vragen dat ik duidelijkheid wil, dat ik ook verder wil met mijn leven maar dat ze met alle eerlijkheid moet zeggen wat er gebeurd is, waarom ze dan toch weer voor haar man kiest. Ik kan hier met niemand over praten omdat het een geheime relatie was en iedereen hier iedereen kent. IK blijf met dit geheim zitten. Ik voel me zo weg slippen. Ik heb heelwat vriendinnen die me steunen in dit verdriet maar ze weten de helft van het verhaal niet. Deze breuk doet zo'n pijn. Ook omdat zij mij volledig negeert. Van 100'en smsjes per dag, naar niks meer. En leuke foto's posten van zij en haar man, nu gelukkig en zalig genietend van een weekend, van het voetbal....enz enz...ik ben gebroken en ik weet niet hoe ik hieruit moet geraken. Mijn lichaam geraakt op. Ik heb bijna geen stem meer, ik slaap niet, eten lukt nog een beetje...Wie kan me raadt geven?

Toen mijn eerste man overleed waren mensen aardig voor me. Maar toen mijn tweede man stierf waren mensen heel wat minder aardig. Alsof ík er wat aan kon doen dat ook mijn tweede man doodging. Ik ben bestolen, bedrogen en misbruikt. Door mensen van wie je het helemaal niet zou verwachten. Van die mensen die op de sociale media altijd hevig verontwaardigd reageren bij elke ware misstand in de maatschappij.
Toen ik begon tegen te sputteren werd ik nog bedreigd ook. Dat ik mijn mond over hun daden moest houden.
Later hoorde ik van andere weduwen dat zulk crimineel gedrag tegen weduwen doodnormaal is. Alleen heeft niemand het er ooit over.
Je wordt als zwakke prooi bekeken waar ze van alles kunnen weghalen. Geld, goederen, goedkeuring voor hun 'hulp'. Zelfs seks proberen ze van je te krijgen.
Nou, ik heb 'de mens' leren kennen toen ik voor de tweede keer weduwe werd. Het zijn varkens. Excuses voor de echte varkens. Dat ik hun naam misbruik.
Nu kan ik nooit meer normaal naar mensen kijken. Vooral niet naar van die nette in het leven goed geslaagde mensen. Met hun mooie kleertjes en lieve woordjes en hun vriendjes die hen beschermen. Die waren het ergst.

Ik heb in mijn leven (gelukkig) nog geen naaste verloren door overlijden.

Wel heb ik rouwverwerking meegemaakt, na het uitgaan van een relatie. Ik was erg verliefd en zij beëindigde de relatie.

Het was erg pijnlijk en voelde verschrikkelijk. In eerste instantie was er ongeloof, ik kon niet geloven dat het voorbij was. Het was alsof het een droom was (maar dan geen fijne), het voelde onecht.

Toen ik ging bevatten dat het voorbij was en zij niet meer in mijn leven was, heb ik wel hevig gehuild. Dat maakte me zachter.

Het was geen fijne periode. Ik voelde me ellendig en kon aan niets anders denken. Ik ging wel naar mijn werk, maar van binnen was er een continue pijn in mijn lichaam.

Hoe lang het geduurd heeft, weet ik nu niet meer. In ieder geval een aantal weken, misschien wel maanden.

Wat me erg heeft geholpen in het verwerken van mijn gevoelens was om ze op te schrijven en er een nummer over te schrijven met mijn gitaar.

En zo ging ik lanzaam door mijn proces van rouwverwerking, verdween de pijn, en had ik uiteindelijk de nieuwe werkelijkheid aanvaard.

Ik denk dat iemand verliezen door overlijden voor relatieproblemen kan zorgen. Niet lang geleden is de zoon van mijn man overleden, nog veel te jong. Dit is erg lastig voor mijn man, hij lijkt niet te weten hoe hij daarmee om moet gaan.

Zelf ben ik als zijn vrouw, maar niet de moeder van zijn kind, op wat meer afstand betrokken. Ik heb mijn eigen pijn en verdriet en toch heel anders dan de zijne. Voor mijn gevoel zijn we elkaar hierin aan het verliezen.

Ik vind het heel lastig om zowel goed voor mijzelf als voor mijn man te zorgen en ik hoop maar dat onze relatie standhoudt.