Ik wil een relatie - forum lotgenoten

Wie kan mij vertellen hoe ik het best aan een fwb kan komen . Ik ben een getrouwde man van 60 uit het oosten van het land , mijn vrouw wil geen sex meer en heeft mij toestemming gegeven om een fwb te zoeken

Hallo. Ben gebonden man van 51j uit Zeeuws Vlaanderen. Door omstandigheden van partner geen sex. Herkent u dit? Wil het gerust aan u verder uitleggen. Doe dat als we afspreken want voor sommige is respect hier ver weg. Bent u dus die vrouw in Zeeuws Vlaanderen die ook sex relatie zoek zie ik graag u reactie om op neutrale plek af te spreken en verder kennis te maken.

Inmiddels ben ik 8 jaar single en begin behoorlijk aan mezelf te twijfelen. Hoe kan het dat ik nooit iemand tegenkom. Soms denk ik dat ik moet accepteren dat ik kennelijk anders ben en nergens op hoef te rekenen. Ik ben 47 jaar en heb twee kinderen waar alles goed mee gaat, een goede baan, sportief. Volgens mensen een goede kop en humor. Alles voor elkaar. Ik schaam mij dat ik in al die jaren nog single ben en kennelijk niet aantrekkelijk ben om een relatie mee te hebben.

Soms hoor ik het om me heen: "Wat erg! Zeven jaar een relatie gehad en plotseling is het uit." Natuurlijk is dat erg, denk ik dan, maar toch hebben ze wel zeven leuke jaren met elkaar gehad.

Dat kan ik namelijk niet zeggen. Ik ben Ruud, 29 jaar, en heb dus nog nooit een relatie gehad. Nu wil ik hier geen huilverhaal van maken, want op die leuke vrouw na heb ik het allemaal prima voor elkaar: een goede baan, financieel alles op orde, een leuke vriendengroep, een lieve familie... Maar op het gebied van de liefde wil het allemaal maar niet lukken.

Voor de buitenwereld lijkt het alsof ik daar dan ook helemaal niet in geïnteresseerd ben, omdat ik op feestjes niet degene ben die snel op iemand afstapt. Toch zou ik niets liever willen dan een lieve, nuchtere vrouw naast me.

Omdat ik nogal onzeker ben probeer ik het via datingapps. Hoewel dat ook niet makkelijk is (de meeste vrouwen zijn natuurlijk op zoek naar een stoere, zelfverzekerde vent), heb ik zo nu en dan een leuk gesprek met iemand, en een enkele keer een date.

Maar eigenlijk blijft het daar altijd bij. Ik vind het lastig om die volgende stap te zetten. Een man van 29 die nog nooit iets met vrouwen heeft gehad, dat is natuurlijk een enorme afknapper.

Het liefst zou ik iemand tegenkomen die in hetzelfde schuitje zit, maar ik besef me heel goed dat die kans ontzettend klein is. Mijn grootste angst is dat ik over tien jaar nog steeds in deze situatie zit. Met wat meer lef en doorzettingsvermogen komt het hopelijk niet zover...

Hallo,

Ik was drie maanden aan het daten met een leuke man, we hadden vanaf begin af aan goede klik, zagen elkaar bijna wekelijks en gingen er veel samen op uit. We zijn vaak bij elkaar blijven slapen en naar bed geweest. Ik zag er wel een toekomst in maar we hebben hier niet over geommuniceerd omdat ik weg zou gaan voor een halfjaar.
Tijdens mijn halfjaar op reis ben ik hem blijven spreken, dit was ongepland. Waarna we elkaar meerdere malen hebben gezien bij terugkomst. Hier komt er moeizaam initiatief vanuit hem, vooral vanuit mij. We hebben het weer gezellig maar naast dat we weer samen slapen en hij me veel knuffelt en vasthoudt lijkt hij het zoenen en seks te ontwijken. Ik wil er binnenkort een gesprek over aanknopen want we blijven ondertussen wel contact houden maar als we elkaar fysiek zien gebeurt er dit? Terwijl we eerder die grens wel al over waren gegaan. Ik dacht dat hij misschien niet meer geïnteresseerd zou zijn maar het maakt me nogal onzeker dat hij wel lief doet met knuffelen en aanraken maar het zoenen en alles daarna ontwijkt.

Groetjes

Hallo allemaal,
Ik ben al vele jaren op zoek naar een vaste relatie, maar het is me nooit gelukt. Meestal leidt een poging tot afwijzing, met als gevolg dat het me weer maanden kost om uit de diepte te komen. Ik ben dus uiteindelijk maar gestopt met daten, omdat het me meer pijn deed dan dat het me opleverde. En als ik verliefd wordt op iemand die ik al ken durf ik er niets mee omdat ik veel te bang ben dat ik dan goede vrienden ga verliezen.
Het doet me deugd dat ik zoveel mensen om me heen gelukkig zie worden, maar het doet me pijn dat dit voor mij niet weggelegd lijkt te zijn. Ik zou zo ontzettend veel over hebben om ooit liefde te mogen ervaren, maar ik vrees dat dat er niet van komen zal. Ik ben recent maar weer begonnen met daten, met als gevolg dat hetzelfde patroon zich weer herhaald. Geen likes, geen gesprek, geen afspraak en elke dag pijn. Misschien moet ik er maar gewoon weer mee ophouden, ik weet het niet.

Ik ben tot over mijn oren verliefd op mijn collega. Ik kan het niet meer tegenhouden. Ik kan niet meer slapen, niet meer eten en loop de hele dag met hem in mijn gedachten. We leerden elkaar kennen op werk. Ik werk op de afdeling en hij werkt op verschillende locaties. Het was liefde op het eerste gezicht voor mij en ik dacht dat het wederzijds was want hij flirte veel met mij. We werden vrienden op Facebook en wisselden elkaars nummer. Al gauw nam hij contact met mij op. Elke dag stuurde hij mij een appje om te vertellen op welke locatie hij was dat moment, hoe zijn dag was en af en toe met een selfie. Mijn gevoelens voor hem begon te groeien ook al probeerde ik het tegen te houden want hij was getrouwd en een vader van twee kinderen dus we hadden samen geen toekomst. Omdat ik mezelf heel veel verdriet wilde besparen had ik besloten om eerlijk tegen hem te zijn en het contact te verbreken. Hij gaf eerlijk toe dat hij mij ook leuk vond maar dat een relatie er niet in zat omdat hij getrouwd was. Hij wilde heel graag contact met mij houden.
Ik twijfelde eerst maar ik besloot het contact toch niet te verbreken. Waarom weet ik eigenlijk niet. Misschien omdat ik een beetje hoop heb en hij voor mijn gevoel de deur op een kiertje zet omdat hij met mij blijft flirten en de laatste keer dat we elkaar zagen hij mij in zijn armen nam. Ik ben boos en verdrietig tegenlijk want zijn gedrag en signalen is erg verwarrend voor mij. Hij wil geen relatie vanweg zijn gezin, daar heb ik alle respect voor, maar toch laat hij steeds merken dat de chemie en klik tussen ons wederzijds is waardoor hij mij een beetje een valse hoop geeft. Wat is wijsheid?

Ik heb het gevoel meer zielenknijpers te hebben geraadpleegd dan onderbroeken gedragen.
Misschien heb ik een therapie nodig om van de gevolgen van al deze therapieën af te komen...

Leuke man, (68) niet enorm dik of lelijk, best charmant en onderhoudend, humor, hou van schoon
Getrouwd, na lange open relatie
al lang impotent. Zou graag eens willen proberen of ik met een andere vrouw ook impotent ben.
Dus penetratie is voorlopig uitgesloten. Vooor veel dames zou dat wel eens een opluchting kunnen zijn denk ik als ik zo lees hoe dat daten gaat.

Is er hier misschien een leuk uitziende leeftijdsgenote zo (50-64) die wat puberaal wil ontdekken zonder druk. Brede interessen en gezelligheidsman. WestBrabant

Hallo,

Ik ben 38 jaar, transvrouw en ik heb een vorm van autisme (PDD-NOS). Ik mis het erg om een fijne relatie te hebben. Ik heb sterk het gevoel dat niemand me wilt.

Ik val voornamelijk op vrouwen.

Ik merk dat ik niet heel vaardig ben met online daten. Het gaat met mij met name om welke informatie zend je uit met welke intentie en hoe wordt dit opgepakt/geinterpreteerd door de lezer. Daarnaast hoe filter informatie van profielen. Wat probeert de persoon echt te zeggen? Ik zie online dating sites als belangrijke kanalen naast natuurlijk in het echt om mensen te ontmoeten om een romantische relatie mee te beginnen. Heeft iemand tips/suggesties?

Ja! Ik wil zo graag een relatie! Maar toch ook weer niet. Omdat alleen zijn ook wel handig is. Omdat je niks verplicht bent. Kan doen en laten wat je wilt. Ben nu al negen jaar alleen. Sinds corona ook eenzaam. Hoop toch op een leuke man. Maar er is geen leuke man. Kijk wel eens om me heen. De vele vrijgezellen die ik zie. Zijn niks voor mij. Alleen maar de ouderwetse soort. Zodat ik straks in de keuken beland. En zijn verzorgster word. Weet bijna zeker dat er geen nieuwe liefde komt. Omdat ik zo'n eenling ben. Vaak depressief ben. En nog stuitend lelijk ben ook. Krijg ik vaak te horen. Raar. Wie zegt zoiets nou. Ben te oud ook. Heb niks te bieden. Ben niet gezellig. Niet aardig. Hou niet van kinderen. Kan niet meer koken. Want ik ruik en proef niks. Ben mank. Dus wat moet iemand met mij. Geen idee. Misschien om mijn geld. Want dat heb ik wel. Maar daar trek je toch weinig goed volk mee aan. Of om de seks. Want daar ben ik wel goed in. Maar om nou als gratis gat te dienen. Voor iemand die me eigenlijk niet mag. Dat is ook zowat.
Moet er toch niet aan denken. Dat ik tot mijn dood alleen blijf. Als alles meezit heb ik nog veertig jaar te gaan. Soms denk ik wel eens aan zelfmoord. Want wat moet je met zo'n leven als dat van mij. Rustig, dat doe ik niet hoor. Want dat zou toch wel de ultieme afgang zijn. Voor mij tenminste.

Ik zit nu al jaren op een app.Maar ze willen alleen sex.Ik hoor vaak wat zie je er goed uit enzo maar ze willen niet met me mee denken.Ik heb ook behoefte aan sex maar alleen als ze zich wel een beetje open kunnen stellen voor mij.Verder heb ik ook mijn eisen Ik vraag me af of ik wel normaal ben.Ik ben 43 maar ik kom nooit iemand tegen.Soms zit ik veel te huilen in bed omdat ik t echt mis.Laatst wou iemand afspreken via internet maar ik word op het laatst onzeker en als ik dan mijn wensen toon (ik moet me wel op mijn gemak voelen en wil toch beetje afwachten en ik vraag of ze hygiënisch zijn)dan willen ze in eens geen contact meer.Ik heb geen beste ervaringen met internetdaten dus het is logisch dat ik nu een leuke ervaring wil.Heeft iemand tips hoe ik leuke mannen kan ontmoeten.Ik heb nu echt t gevoel dat ik wat te kort kom.Ik heb sowieso wel moeite om voor mezelf op te komen in relaties omdat ik bang ben voor afwijzing

Ik ben nu bijna 3 jaar alleen. Ben 53 jaar. Mijn laatste relatie was 16 jaar, daarvoor 14 jaar. Allebei waren zij mijn grootste liefdes. Wat ik niet begrijp, is dat ik voor het eerst in mijn leven zolang alleen ben. Ik heb nooit zonder vriendin gezeten. Ik word er zo niet happy door. Weet niet wat ik moet doen

Wat is er mis met mij, dat vraag ik me echt al heel wat jaren af, waarom kan ik nou niet die ene leuke vrouw vinden om het leuk mee te hebben, een toekomst op te bouwen. Ik ben een man van inmiddels 46 en nee helaas geen casanova, en zeker niet de instelling om vrouwen wel even in te kunnen palmen.
Tot op heden heb ik nog maar 1x korte liefde van nog geen 7 mnd gehad, toen ik 24/25 jr was. Dus reken maar uit, inmiddels al een behoorlijk aardige tijd alleen.
En zo voel ik me dan ook alleen, niet single maar eenzaam.

Ik ben 73 jaar oud en heb een bewogen leven gehad : migratie, oorlog...
Ik heb nog nooit een relatie gehad, niet eens kort, niet eens zelfs een one-night-stand ! Ik begrijp vrouwen niet. Ze zeggen heel vaak dat ik geen echte man ben en dat ik niets te bieden heb ? Waarom vinden ze dat ? Hoe word ik een echte man ? Wat moet je ze dan bieden ?
Is het voor mij niet te laat ?

Voor mij is het ook steeds weer de vraag is er iets mis met mij? Ik ben 24 en heb nog nooit een relatie gehad in mn tienerjaren 1keer iets wat leek op liefde maar dat is niks geworden

Het maakt me nog meer onzeker als ik aan de toekomst denk dat ik alleen ben maar het is ook moeilijk om een leuke dame te vinden omdat ik introvert ben. Ergens is er nog wel hoop dat ik een leuke dame tegenkom maar het lijkt allemaal zo moeilijk en ver weg.

Ik ben zelf 18 (over 3 maanden 19). Ik maak me best druk om waarom ik nog altijd geen relatie heb gehad. Hier denk ik bijna de hele dag aan. Het gaat maar niet weg. Het maakt het nog erger dat anderen wel al een relatie hebben gehad maar ik niet. Verder zie ik veel mensen die wel een relatie hebben op dit moment. Soms vraag ik mezelf af wat er dan precies misgaat. Ik vind mezelf echt niet mega knap maar zeker niet lelijk.
Heb zelf echt geen idee hoe ik dan bij de ware terecht kom zegmaar…

Wat ik mij afvraag waarom ik geen relatie meer kan krijgen. Ik ben sinds 7 jaar weduwe. We waren bijna 20 jaar bij elkaar. Daarna nog een vriend gehad, dat duurde 2 jaar. Sinds 4 jaar alleen. Van Lexa, badoo tot relatiebureau. Zoveel dates gehad en het is nooit goed. Ik leg het niet alleen bij de ander neer, maar ook bij mijzelf. Ik heb ook een eisenpakket. En wil niet zomaar in zee gaan met iemand. Soms ben ik aan het chatten met iemand. Je deelt je vertrouwen en word je zomaar geghost. Dat gebeurt zoveel. Ik heb geen hoop meer. En al dat geklets over dat je gelukkig met jezelf moet zijn...pppfff
Tegenwoordig nemen we de tijd niet meer om elkaar te leren kennen. Het is meteen wel of niet raak. Die snelheid van daten. Moeilijk hoor.

Voor de zoveelste keer ben ik weer teleurgesteld in de liefde. Ik heb nog nooit een serieuze en duurzame relatie gehad en ik ben al 37.

Ik heb therapie gehad, een coachingstraject van een jaar met als doel een partner te vinden. Ik heb websites geprobeerd, maar daar word ik treurig van, tinder, happn, van alles.

De laatste maanden had ik contact met een man, voornamelijk via de app, ook twee keer echt gezien. Append leek het best diep te gaan. Hij vertelde over zijn stoornissen, waardoor ik zijn gedrag dacht te kunnen plaatsen.

En nu ik dit opschrijf, weet ik dat het niet klopte, maar ik wilde zo graag, ik vond hem grappig en aantrekkelijk en een beetje raar.

Vanavond zei hij dat hij weer verliefd was. Maar duidelijk was dat hij niet op mij bedoelde. Zo lomp. Zoveel pijn. Maar het ergste is de altijd weer opspelende zelfkwelling en het zelfverwijt. Hoe kon ik zo stom zijn.

En waarom tref ik altijd zulke mannen en nooit iemand die voor mij wil gaan? Met werk ben ik dolgelukkig, maar als ik vrij ben, voel ik me zwaar, zwaar verdrietig en somber.

Het was een aantal jaren geleden...
Ik zeg tegen mijn therapeut : " Voortaan ga ik zonder aanleiding dames aanspreken en ze om seks vragen ! "
Mijn therapeut antwoordt : " Ik verbied het je streng !"
Ik : "Waarom ? "
Mijn therapeut : "Omdat het niet zo hoort ! "
Ik : " Dat is juist het leuke daaraan ! "
Mijn therapeut : "Nou, ik hoop dat die dames jou een klap in je gezicht geven ! "
Ik : " oh, heeft dat een therapeutische waarde, ik klap in je gezicht ? "...

... In een forum dat heet " de brutalen hebben de halve wereld".
Mijn bericht werd verwijderd...
Ze hebben gelijk, het was veel te brutaal om dat bericht te schrijven...

Ik ben al heel lang op zoek naar een relatie, maar het wil niet echt lukken. Ik ben nu een fantastisch boek aan het lezen. Het is wel in het Engels, geen vertaling.

 

Het is van Mali Apple en Joe Dunn: The Soulmate experience. Staan echt goeie dingen is.

 

Bijv. je beperkende overtuigingen loslaten: ik ben te dik, te mager, alle leuke mannen hebben al een partner. Ik ga het helemaal doorlezen, als ik een leuke vent gevonden heb, laat ik het weten hier :-)

Het doet me pijn om in de kring de enige te zijn dat nog niet de ware heeft gevonden. Sinds corona is alles verergerd. Daarvoor was ik zeer positief ingesteld en hoopvol. Corona heeft er deels voor gezorgd dat mensen bang geworden zijn om eenzaam te zijn.
Ik wil graag iemand ontmoeten dat effectief bij mij past, mijn wederhelft hoe ze dat noemen. Ze zeggen toch op elk pot past een deksel?
Mijn langste relatie was 5maand , dacht dat hij de ware zou zijn. Maar ook hij kon me het tegendeel bewijzen.
Begin aan mezelf te twijfelen en weet echt niet wat ik nu nog kan doen. Begin hopeloos te zijn en depressief.
Wil zaken niet forceren en probeer aan mezelf te werken.
Zijn er tips om niet constant aan een relatie te denken en gwn te leven ?

Ik leef al jaren alleen. Eigenlijk leef ik mijn hele leven al alleen, zo lijkt het. De relaties die ik had duurde steeds maar even. Ik ben nu in de 30 en ik heb nog nooit een lange relatie gehad, of samengewoond.

 

Gelukkig heb ik een hele vriendengroep in hetzelfde schuitje. Met hen kan ik veel delen. Sommigen van hen vertellen mij dat ik te kieskeurig ben. Anderen vertellen mij dat ik niet kieskeurig genoeg ben. Ik weet het niet meer. Ik weet niet waarom ik geen relatie heb. Ik zou daar best eens antwoord op willen.

Ik ben 54 jaar en reeds 23 jaar vrijgezel. Waarom vind ik de ware niet?

29 jaar en nog nooit een relatie gehad. Nog niet eens gekust.

Het maakt me verdrietig om eerlijk te zijn, want sterke vriendschapsrelaties heb ik wel. Dat zie ik als een mooi geschenk.

Maar het steekt wel als je (gevoelsmatig) de enige bent dat dit soort geluk nooit heeft kunnen ervaren. Ook wel eens op het frustrerende af.

Het grootste probleem is dat ik wel verliefdheid kan ervaren (twee maal gehad), maar nooit de stap heb genomen om het te zeggen of te proberen er meer omgang mee te hebben. Dan wint de onzekerheid van het vastberadene. Want wie wil er nou met mij zijn? Het wordt een 'self fulfilling prophecy' op die manier.

Maar goed, misschien is het verstandig eerst aan mezelf te werken. Niets komt vanzelf is mijn gedachte op dit moment.

Lezer, bedankt voor het lezen. Nog een fijne dag en ik wens je al het geluk!

Ik heb geen relatie, maar ik zou wel graag een relatie willen. Soms fantaseer ik erover hoe het zou zijn om een partner te hebben en het lijkt me zo fijn.

Misschien idealiseer ik het ook wel. Toch zou ik graag iemand hebben om mijn liefde mee te delen.

na 24 j gehuwd te zijn, met een man die alcohol liever zag dan mezelf en onze zoon, ben ik weggegaan naar een andere man die ik via internet had leren kennen. Dacht hemel op aarde gevonden te hebben want deze dronk niet, maar profiteerde enorm van mij, financieel, en bedroog me. Na 4 jaar terug alleen, na ik 2 jaar single was terug iemand ontmoet, en ik dacht deze relatie is top, was gans anders dan ik ooit gekend had. Maar helaas na 8 jaar kwam ook weer bedrog uit. Ben nu ondertussen 61 jaar, en vraag me af of ik ooit nog gelukkig mag worden met iemand. Ik zou zo graag een partner vinden die het echt meent, met wederzijds respect en vertrouwen, maar mijn verrouwen is gans weg.

Ik ben verliefd maar de persoon op wie ik verliefd ben heeft een relatie. Wat moet ik doen ? Mijn pijn verbijten en zwijgen en genieten van de momenten dat we samen zijn of het vertellen met het risico dat deze persoon afstand neemt .. ?

Ik ben de jongste van een groot gezin. Iedereen ging trouwen en kreeg kinderen, en ik was (ben) de lieve, betrokken tante.

Voor mij was het goed zo. ik had wel eens verkering gehad en het deed zeer toen het uitging. Daarom heb ik lange tijd niet open gestaan voor een relatie. Ik richtte me op mijn werk en vond daar voldoening in.

Maar nu is dat niet meer genoeg.

Ik belandde, helemaal onverwachts, in een affaire met een getrouwde man. Dat heeft me wakker gemaakt voor de liefde. Ik ben weg bij die man, maar weet nu wat liefde is en voel me eenzaam. Ik wil zo graag een relatie. Het is net of ik daarvoor niet leefde en nu wel.

Het gekke is dat mijn omgeving helemaal niet lijkt te verwachten dat ik nog een relatie krijg. ik probeer wel eens te praten over het gemis, maar dat wordt niet begrepen. ze zien mij als een eeuwige vrijgezel, denk ik. Ik kan mijn verdriet nergens delen.

Ik voel me helemaal verloren. Ik ben net weer singel na een relatie van 2 jaar die echt niet goed was en toch zou ik zo naar hem terug gaan als het kon, gewoon om maar niet alleen te zijn.
De gedachte dat ik moet nu op mij. 36ste moet gaan daten maakt me misselijk.
Ik wil zo graag kinderen en trouwen en ben in paniek dat het me nooit gaat lukken. Dat ik straks te oud ben om nog kinderen te krijgen. Ik heb ook geen idee hoe ik die paniek weg kan nemen.
En dan nog alle spookverhalen dat als je op zoek bent naar liefde dat je het niet zult vinden, pas als je “loslaat” dan vind je pas iemand. Hoe moet je in hemelsnaam dat waar je het meest naar verlangt loslaten? Onmogelijk.