Communicatieproblemen - forum lotgenoten

Dag allemaal,

Ik heb 6 jaar een relatie met mijn vriend en we wonen samen. Twee jaar geleden is hij na een avond stappen met een collega/vriendin dronken mee naar huis gegaan omdat hij anders nog een half uur moest fietsen. Hij heeft hier niets over gezegd en naderhand heb ik na lang doorvragen pas kunnen achterhalen dat hij bij haar in bed had geslapen. Hij zegt zelf dat er niets is gebeurd, maar dit is de start geweest voor mijn wantrouwen.
Een half jaar geleden hebben wij het lastig gehad in onze relatie. Ik zat niet goed in mijn vel en maakte mij heel afhankelijk van hem. Hij zocht juist de vrijheid op en duwde mij weg, waardoor we in een ingewikkeld patroon kwamen. Nadat we dit naar elkaar hebben uitgesproken, bleek ook dat hij deze vriendin/collega met wie hij nog veel contact had leuk vond en dit de start was voor zijn twijfels aan de relatie. Dit was heel pijnlijk, want ik was er altijd al bang voor en toen kwam de bevestiging. We hebben daarna getwijfeld of we verder wilden met elkaar, maar hebben de keuze gemaakt voor de relatie. Sindsdien onderhoudt hij echter nog steeds het contact met haar. Hij doet veel werkprojecten een-op-een met haar, waardoor ze veel samen (bij haar thuis) afspreken, samen terrasjes pakken daarna, met z'n tweeën naar festivals gaan of concerten. Ze spreken ook over persoonlijke zaken. Hij geeft aan dat hij haar niet meer leuk vindt, maar wel een professionele én vriendschappelijke band met haar wil onderhouden.
Ik merk dat ik het slecht kan verdragen en dat het ten koste gaat van mezelf. Ik heb veel wantrouwen (ook al vanuit eerdere relaties) en word erg onzeker. Ze hebben veel plezier samen en het voelt alsof ik aan het wachten ben opdat het wél misgaat (al is het maar omdat ik geen leuke versie ben van mezelf). Als ik dit deel, geeft hij aan dat hij zich beklemd voelt en dat hij vindt dat ik teveel geruststelling/bevestiging nodig heb. Hij geeft dan aan dat hij er klaar mee is.
Ik weet niet goed wat ik wil. Enerzijds wil ik een relatie waarin we elkaar kunnen vertrouwen en vriendschappen kunnen hebben met het andere geslacht. Anderzijds raakt het mij dat hij zoveel plezier heeft met haar en haar ook regelmatig (meerdere keren per week) opzoekt, kosten wat kost de relatie met haar wil onderhouden en dat we hier niet over kunnen praten.
Ik ben benieuwd hoe jullie hiernaar kijken en of jullie tips hebben hoe we dit samen kunnen aanpakken en hoe ik dit bespreekbaar kan gaan maken?

Mijn vriend en ik begrijpen elkaar niet. Ik ben in mijn relatie heel emotioneel en uitgesproken. Ik zeg wat ik leuk vind en wat niet. Wat iets met mij doet en wat mijn visies zijn etc. Mijn vriend daarintegen zegt helemaal niks. Hij zegt dat hij cimmunicatie belangrijk vindt, maar hij heeft nooit een mening, alles is goed voor hem en als ik hem aanspreek op iets, dan ligt het opeens aan mij.

Het enige wat ik vraag is begrip en empathie en een beetje emotie. Waarom is het zo moeilijk voor hem om te zeggen: hej schat. Ik begrijp je. Volgende keer zal ik het anders doen. Of hej schat. Zo had ik het niet bedoeld. En mij een knuffel te geven.

Als ik aangeef waarom ik boos of gefrustreerd ben dan zegt hij amper iets terug. Hij negeert mij tijdens ruzies of loopt gewoon weg.

Ik word daar zo kwaad van. Zo boos en teleurgesteld. Ik wil dan mijn spullen pakken en vertrekken. Dat gaat helass niet, want wij hebben 2 kleine kinderen. Ik zit er wel aan te denken of lekker op mezelf te gaan wonen met de kids. Want wat heb ik nou aan een man zonder emotie of begrip? Voor de rest is hij een prima gozer en goede vader. Helpt mee in het huishouden, goede baan en rustig van zichzelf.

Mijn vriend en ik zijn 21 jaar samen en hebben 2 kinderen. Als wij ruzie hebben, dan negeert hij mij ook. Reageert ook niet op mij whatsapp, praat niet Als ik iets aan hem vraag voor de kinderen. Hij doet alsof ik niet besta, en dat maakt het zo pijnlijk. Ik heb ook vaak sorry gezegd en nog reageert hij niet. Als hij fout is dan zeg hij nooit sorry! Hij geeft zijn eigen fouten nooit toe. Hij is ook geen praten en toont weinig emotie. En dan zeg hij tegen mij ga maar weer huilen. Dat maakt mij zo kwaad!
Als anderen erbij zijn ik vraag wat dan reageert hij wel en thuis gewoon weeer negeren.

In mijn familie praten ze niet met elkaar. Elke verjaardag liep uit op scheldkannonades tussen de drie broers, hun zus en hun aanhang. Sinds ik mijn familie heb verteld dat mijn vader zijn gezin levenslang heeft mishandeld wordt ik doodgezwegen door mijn familie. Ze zeggen dat ik vergeten moet. Ze gooiden nog wat ijselijke treiterijen naar me toen en laten me voor dood achter.
Ik heb dus geen familie meer........... Zo raar, want ik zag mijn familie altijd als redders in de nood. Voor als ik het echt helemaal niet meer aan zou kunnen. Ze wisten namelijk wel hoe afschuwelijk gewelddadig, sadistisch mijn vader was. Vanaf zijn jeugd al. Maar hun hulpvaardigheid dat bleek dus gewoon een waanidee van mezelf te zijn. De familie van mijn vader blijkt net zo keihard te zijn als mijn dagelijks mishandelende vader was. Ze treiteren zelfs vrolijk mee sinds ze het weten. Mijn tante blijkt ook een beest te zijn. Dat had ik nooit van mijn leven kunnen vermoeden. Zelfs mijn nicht waar ik altijd goed mee kon opschieten kan het niets schelen. Die zwijgt me nu zelfs dood. Terwijl ze zich altijd zo aardig voordeed. Zo is mijn mooie familie dus..... Mooiweerspelers die een gewelddadige sadistische maniak de hand boven het hoofd houden. Toen ik hen(als bewijs) een foto stuurde van het kromgeslagen slagwapen dat mijn vader altijd gebruikte, deed het evengoed helemaal niets. Nu moet ik dus helemaal alleen verder in het leven. Zonder mijn familie. Met zo'n verleden vol afschuwelijke ervaringen. Ik weet niet of dat wel zal gaan. Denk dat ik de pijp maar aan Maarten geef.

Bijna 20 jaar ben ik samen met mijn man. Lieve vent, er is alleen één ding: hij snurkt. Niet zo maar snurken maar echt heel erg hard. Ik heb hem al diverse keren gevraagd hulp te zoeken hiervoor omdat het slaapapneu is, zijn ademhaling valt weg, voor halve tot minuut. Bovendien heb ik er heel veel last van. Zoveel dat ik de afgelopen 15 jaar denk ik maximaal 3a4 slaap per nacht, met als gevolg dat ik totaal geen energie meer heb. Maar hij weigert hier iets aan te doen. Hij wil geen biertjes en slangetjes in zijn mond tijdens het slapen. Ik heb zelf al oordoppen geprobeerd, maar het geluid gaat overal doorheen. Bovendien is hij groot en zwaar en het hele bed trilt. Ik heb hem ook al gezegd minder te drinken, hij drinkt dagelijks in mijn ogen best veel. Hij wordt niet agressief, maar ligt iedere avond te snurken op de bank. Wordt dan wel soort van pissig als ik iets opzet wat hij niet leuk vind als jij wakker wordt. Ik heb zelf geen familie, ouders of broer/zus, maar heb het laatst wel bij zijn familie in de groep gegooid, maar daar begon zijn moeder gelijk te zeggen dat het allemaal mijn schuld is en dat ik mij niet aan moet stellen. Geen zinnig woord mee te wisselen. Vergeet goeie vent hoor, er hebben 4 kids en geen kamer over om apart te gaan liggen. Volgens hem snurk ik ook. Maar hij heeft er geen last van, ploft op bed en slaapt, terwijl ik juist overal wakker van wordt. Radeloos

Hallo,

Mijn man en ik zijn bijna 4 jaar bij elkaar waarvan nu 2 jaar getrouwd. Wij hebben heftige ruzies. Hij is heel dominant en dwingend, zijn wil is wet. En ik laat mij niets zeggen en ga daar vol tegen in. Hij verwijt mij altijd dingen ipv erheen te vragen. Ik kan daar totaal niet tegen en schiet gelijk in de verdediging. Hij wordt de laatste tijd boos om de kleinste dingen. Vanochtend ging het weer goed mis. Hij had zich tandenstokers op de rand van de wasbak klaar gelegd.. dacht hij. Deze waren er vanochtend niet en er werd meteen geschreeuwd dat ik een kut wijf ben want ik had dat weggegooid extra om hem te treiteren. Hij ging helemaal door het lint. Ik geef aan dat ik het niet oke vind ik heb ze niet gezien en al helemaal niet weggegooid om m te treiteren. Hij blijft schreeuwen van wie moet jij mij treiteren waarom moet je mij kapot maken en doe je alles eraan zodat ik nu niet naar mijn werk kan...(z'n elektrische tandenborstel was ook leeg.. ook mijn schuld). Dan heb ik het niet meer en begin ook te schreeuwen dat hij zelf maar eens beter op z'n spullen moet letten. Van kwaad tot erger. Hij roept als ik zometeen geen grijze sokken heb klap ik je op je gezicht. Ik stond al bij de achterdeur op weg naar de droger. Maar ik kan er niet tegen hoe hij tekeer gaat dus ik ga er tegen in.. en ook ik zeg schreeuwend zoek het je uit met je sokken als je zo tegen mij doet. Hij loopt naar mij toe en slaat me recht in mijn gezicht. Lip aan het bloeden, nu een dikke lip. Bril kapot(de 3e alweer).

En dan begint hij te schreeuwen ik wil je niet meer ik hoef je niet meer jij bent geschiedenis voor mij, ik wil scheiden en jij gaat nu vertrekken pak je spullen. Waarop ik weer schreeuw dit zeg je nu al 6 dagen achterelkaar dan vraag nu ook eens eindelijk de scheiding aan als je dat is wat jij wilt.

Hij had mijn auto nodig vanochtend voor werk.
Ik zeg dus als ik echt weg moet dan heb ik mijn auto nodig..dus ik had mijn autosleutels vast en ik wilde ze niet aan hem geven. Hij heeft ze uit mijn handen moeten wringen waardoor ik nu een gebroken vinger heb.

En dan is dit nog maar van vanochtend.. zoals je leest is dit de 6e dag achterelkaar. Gisteren deden we een halve dag normaal tegen elkaar.

Hij is niet alleen schuld dat weet ik ook, ik laat mij moeilijk wat zeggen en verdedig mijzelf altijd als hij schreeuwt schreeuw ik ook en dat maakt het erger. Dit is een ontzettende lastige situatie, alles moet gaan zoals hij het wilt. Precies volgens zijn regels.. hij is autistisch. Ik heb mij laten vertellen door hem dat ik daar maar mee moet leren omgaan. Niets kan zoals ik denk dat het moet of wil ik kan geen mening of gevoel hebben.. alles alleen zoals hij het wilt.. en vaker vergeet hij mij te vertellen hoe hij het wilt .. dan had ik dat moeten ruiken..of onderhand weten hoe hij in elkaar zit en het gewoon moeten weten.

Ik hou ontzettend veel van hem, ik ben getrouwd en zal ook bij hem blijven. Ik heb iets beloofd toen we trouwde dus zal ik bij m moeten blijven kosten wat het kost. Ik weet alleen niet of dit ten goede is van mijn eigen leven en dat van hem. Het wordt steeds erger. Het gaat nooit beter. Hij gaat mij steeds meer haten en om steeds meer van die kleine dingen helemaal van de gieter.

Dit is slechts een klein deel van het verhaal.
Dit is van vanochtend. Het is iets wat al dagen achterelkaar door gaat waarin zowel hij als ik slechte dingen doen en roepen. Ik vraag mij af of dit ooit goed kan komen.. of heeft hij zon diepe haat ontwikkeld voor mij dat ik nooit meer iets goeds kan zijn voor hem..

Bedankt dat ik mijn verhaal kwijt mocht en bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
Fijne dag.

Mijn partner waarmee ik 7 jaar een relatie heb is voor een dagje uit naar een ex toe en blijft daar ook slapen. Ik heb geprobeerd mijn verstand en gevoel uit te schakelen maar merk dat ik er toch heel veel moeite mee heb.
Hij heeft mij van te voren de mails tussen hun beiden doorgestuurd waarin zij aangaf dat ze het leuk vindt dat hij komt mits zijn geliefde (ik dus) ermee instemt. Ik heb niet echt ja of nee gezegd maar het laten gebeuren. Hij is al eens eerder 1 dag met haar op stap geweest maar steeds naar huis gekomen, ik heb tot op heden nog geen kennis met haar gemaakt. Daar heb ik het wel met hem over gehad en dan krijg ik als antwoord dat het haar om hem gaat en niet om mij! Zij is uiteraard nog nooit bij ons geweest en het voelt voor mij als respectloos, zij weet uiteraard dat hij niet alleen is, zij wel en het geeft mij een gevoel alsof ik genegeerd word.
Ik weet hier niet goed raad mee, zie ik het verkeerd, moet dit gewoon kunnen of wordt hier toch een grens overschreden? Ik gun hem zijn dagje uit, heb er ook geen problemen mee dat hij met haar dat dagje uit doet maar waar sta ik hierin?

6 jaar samen met mijn vriend. Vaak zijn we gelukkig, maar ik ben geen goede vriendin voor hem. Hij vind dat ik te weinig doe in huis en niks voor ons. Ben ik niet helemaal mee eens, ik kook iedere dag, doe de was, maak schoon etc maar ja, ik kan meer doen. Als hij boos wordt en discussie aangaat is het vaak in combinatie met alcohol waardoor het escaleert. Schreeuwen, vloeken, schelden en zegt dat ik een touw moet zoeken. 1x gezegd dat ie hoopt dat ik kanker krijg en doodga.
Ik vind dat niet oke maar snap zijn haat tegen mij omdat hij gefrustreerd is dat ik niet meer doe. We hebben samen een huis gekocht en verhuisd naar andere kant van het land voor hem waardoor ik nu niemand om me heen heb waar ik heen kan. Ik weet niet of hij me vergeeft als hij is afgekoeld, dus zoek plek om heen te gaan. Wat is het beste indien ik weg moet, hotel of naar vrienden/familie rijden?
Het liefste heb ik iemand die van me houdt en als hij boos is rustig blijft praten. Maar som denk ik dat dat een sprookje is.

Mijn partner en ik werken allebei fulltime. Ik werk in een vrij hectische omgeving met veel ad hoc vragen en hij in een omgeving waarbij alles op het dooie gemak gaat met veel pauzes, tafeltennis, slapen tijdens de pauzes. Of ik jaloers ben? Nee zeker niet, ik zou me kapot vervelen en me niet uitgedaagd voelen. Het enige wat me dwarszit is dat ik echt even moet bijkomen als ik thuiskom, hij niet, en dat als ik soms m'n verhaal kwijt wil, dat hij zich totaal niet kan of wil inleven als ik het over hectiek heb. Met 'soms' bedoel ik 1x in de zoveel tijd. Hij vindt dat ik me niet zo druk moet maken, 'het is maar werk'. Tot op zekere hoogte heeft hij gelijk maar om nu altijd weer die dooddoener in te zetten als ik even wil ventileren vind ik ergerlijk. Ik heb er genoeg van dat hij niet snapt dat andere mensen best hard moeten werken voor hun geld en niet zoals hij lekker lui kunnen doen en daarmee een riant salaris verdiend. Het maakt dat ik het gevoel krijg dat ik nooit meer iets kan zeggen/vertellen over m'n werk. Daarnaast irriteert het me mateloos dat hij erover opschept dat hij zo'n luizenbaan heeft. 'Ik heb ze weer verdiend hoor' zegt ie dan als hij thuiskomt en lachend vertelt dat hij 1,5 uur in de baas z'n tijd heeft liggen slapen om vervolgens na het eten wéér op de bank in slaap valt. Hoe peuter ik aan zijn verstand dat dit niet normaal is?

Hoe pak ik het zo aan dat men me gelooft? Mijn oom werkte vroeger bij een onderdeel van het ministerie van Financiën, zijn hele leven lang en had daardoor zo zijn contacten. Daardoor was hij al vroeg op de hoogte van de plannen van het World Economic Forum van dhr. Klaus Schwab.
Het WEF bestond nog maar maar een paar jaar toen onze oom ons al vertelde van de plannen van het WEF en de kopstukken van Europa. Dat de boeren in de toekomst uit Nederland zouden moeten verdwijnen. Dat Nederland als soeverein land zou gaan verdwijnen en hij vertelde over Tristate City, al noemde hij die naam niet.
Nederland zou worden volgebouwd.
Oom is al lang dood maar nu het in Nederland en Europa zo'n afbrekende chaos is en ik over het Build Back Better-plan hoor, komen oom zijn verhalen weer bovendrijven na al die jaren. Dan denk je toch het kan toch niet waar zijn?
Als ik het tegen anderen vertel dan zetten ze me weg als fantast.
Was het maar fantasie.

Ik. Heb een hele leuke lieve vriend en hij verteld me. Heel veel privé dingen aan mij maar omdat hij ook veel mee maakt hij heeft twee exen en twee kinderen hij maakt veel dingen mee, vergelijken met mij maak ik niet zo heel veel dingen mee ook met privé dingen niet, hoe kan ik met hem praten over prive dingen tegenover mijn vriend,

Een vraag
Ik kan niet communiceren met mijn partner
Alles wat ik zeg wordt teruggekoppeld naar mij
Nooit concreet antwoordt geven
Niemand durft te zeggen tegen hem datvhij deze uitspraken niet kan doen
Zet een beeld neer van mij ,wat niet klopt ,

Meer dan 20 jaar samen, kinderen, getrouwd.
Man had voor mij een langdurige relatie van 5 jaar.
Man drinkt te veel en geeft mij van alles de schuld. Zijn vuisten vinden meermaals mijn hoofd. Ik heb een beetje overgewicht maar hij ook. Ik ben dik, dom, slecht. Hij haat me, zijn vroegere vriendin was beter, zijn moeder is perfect,.... Gaat dit ooit over?

Hallo, ik ben X, vrouw van 23 jaar. Sinds anderhalf jaar ben ik samen met Y, een superinteressante man van 24 die veel talenten heeft en wie ik intens graag zie. Onze relatie is sinds in het begin in een sneltrein gelopen, we wonen reeds een half jaar samen en hebben sinds een kleine 4 maand een hond geadopteerd. We waren zo gelukkig, geen vuiltje aan de lucht. Ik studeer nog (mijn laatste jaar, veel stress om te slagen, aan de slag te gaan maar ook op zoek naar mijzelf, wie ben ik echt) en hij werkt al 3 jaar op 3 verschillende jobs, en is steeds tot ‘s avonds laat bezig met zijn job. Nu botsen wij de laatste maanden op heel wat problemen, hij sluit zich volledig af als ik iets zeg en ik voel me ongehoord. Alsof het niet uitmaakt wat ik zeg, hij kijkt voor zich en doet verder met zijn taken, zijn werk. Ik heb al vanalles geprobeerd, maar met elke stap die ik dichterbij probeer te zetten, doet hij er 2 achteruit. ‘Ik wil nu niet praten, ik heb schijt aan communicatie’. Ik lucht mijn hart en vraag hem wat hij denkt, maar hij kan dit niet onder woorden brengen, althans niet op het moment zelf. Een paar dagen later komt het er dan uit als verdedigingsmechanisme ‘toen zei jij dat je dat nodig hebt, wel ik heb dit dit en dit nodig’, waarop ik me dan afvraag: waarom zei je dat niet op het moment dat we aan communicatie gestart waren, we beginnen nu volledig van heraf… momenteel heb ik het gevoel block te staan. Ik wil mijn oude, zelfzekere ik terug maar hij maakt me onzeker, ik kan niet vertellen wat ik wil want er komt toch geen reactie op, enkel een blanco gezicht. Ik weet echt niet wat te doen, zou door vuur gaan voor hem maar wil mezelf toch niet verbranden, zeker niet zo vroeg in het leven. Help.

Weet niet eens hoe ik moet beginnen. Mijn vriend en ik zijn 7 jaar bij elkaar. (Lat relatie). Maar me vriend liegt gewoon heel veel en komt afspraken niet na.. ook heb ik al maanden het idee dat ik niet belangrijk voor hem ben.. en dat gaat steeds vaker opspelen. Op 1 of andere manier kan ik de gebeurtenissen niet meer loslaten / vergeten. En bij elk dingetje ben ik al op me hoede voor wat er nu weer voor leugen gaat komen. Anders gezegd ik zoek ondertussen overal wat achter.
Ik merk dat het me steeds meer gaat irriteren maar een punt erachter zetten lukt me niet.. als er een afspraak niet nagekomen is en ik wordt boos, lijkt het wel of ik tegen een muur praat. Ik krijg weinig response van hem of hij zegt ben je klaar je praat al 15 min of hij zegt ik zie het niet zo.. En dan gaan we maar boodschappen doen en wordt er gedaan alsof er niks aan de hand is.. maar voor mijn gevoel lost het niks op. Er wordt niks mee gedaan alsof wat ik zeg er niet toe doet.
Ik heb het gevoel dat alles en iedereen belangrijker is dan mij.
Voorbeeld: ik krijg een sms van hem dat hij gaat douchen en mij om half 9 belt.. vervolgens om half 9 belt zijn moeder met de mededeling dat hij op schiphol staat en naae turkije gaat voor 3 dgn voor een cosmetische ingreep.. ik weet van niks??. Zijn ma weet al 2 wkn dat hij daarheen gaat zijn werk weet het. Maar ik niet?. Dan na 1 week ruzie goed ruzie zou hij zich van zijn betere kant laten zien. Hij was bang dat ik boos werd vandaar dat hij het niet vertelde, ik gezegd ik wordt juist boos omdat je het mij niet vertelt daar maak je het alleen maar erger mee.
Half jaar later overlijdt mijn vader meneer wil niet naar de condoleance komen want hij moet eerst gewoon werken en het is zijn ding niet.. ik heb lopen huilen schreeuwen waarom hij mij niet wilt steunen op zon dag. Hij kent me vader tenslotte ook goed. Maar nope zijn ding niet hij is er toch met de begrafenis. Uiteindelijk me zus aan te pas moeten komen en toen snapte hij pas dat het misschien wel belangrijk was om er te zijn. ( waarom niet van mij aannemen, maar wel van een ander).
Vervolgens 1 week na de begravenis gaat meneer weer een cosmetische behandeling laten doen dit keer in nederland en ja natuurlijk hoor ik dat nu 1 dag van tevoren. Iedereen wist het weer behalve ik.
Ik gevraagd heb je niet geleerd van de vorige keer ja hij was weer bang dat ik boos werd. Pffffff.
Als ik geopereerd wordt is het ik moet werken. Ik kom eind van de week wel een keer langs bij je. Puntje bij paaltje heeft hij me uit het ziekenhuis opgehaald thuisgebracht en bleef hij slapen om de volgende dag weer te werken. De rest van de week niet meer gezien. Zelfs een simpele sms met hoe gaat het was teveel moeite. Want hij had het druk.
En nu ook weer in februari onze vakantie afgestemt op elkaar. En wat gebeurd laatste werkdag voor de vakantie krijg ik de mededeling dat hij toch nog 3 dgn moet werken.. de derde dag krijg ik te horen dat hij toch nog 1 dag langer moest werken. Dus mijn 1e week vakantie zat erop. Lekkere afspraken zo..
Voor het boeken van de vakantie last minute belde ik hem op, op zijn werk.. mag ik hem niet bellen en storen komt er een collega binnen gooit hij zo de hoorn erop? Kan je niet gewoon beleefd zeggen sorry komt ff een collega binnen ik bel je zo ff terug?
Borrel op zijn werk. Wat ik ook weer uiteraard halve dag van tevoren weet. Stuurt hij mij een sms ik rij zo weg bel je zo ( meestal rond half 9) ik 45 min gewacht geen belletje.. bel ik hem wordt er niet opgenomen. Ik nog een paar x gebeld en gesmst geen gehoor. Om 23.15 kreeg ik hem aan de telefoon. Kan je niet beleefd opnemen of iets smsen. Nope ik stoor uiteraard weer..
Maar andersom op zijn vrije dag staan we om 5 uur voor een restaurant om te gaan eten belt zijn bazin, dan neemt hij wel op en moesten we gewoon 20 min wachten voor de balie dat hij een keer terug kwam van zijn telefoongesprek.. gelukkig mag zij wel storen in prive tijd.

Ik ben het gewoon zat dat ik nergens van op aan kan bij hem. Nooit ergens van op de hoogte wordt gesteld. Bij iedereen alles kan en ja is en ik altijd maar nee hoor.. hij snapt mijn frustraties niet en mijn vertrouwen ver te zoeken is in hem..
De ene dag snapt hij het en uur later is al " ach ja".. lijkt wel of hij altijd poep aan mij heeft..
Ik wil hem niet kwijt maar wil hem is aan het verstand krijgen dat dit zo niet langer kan en dat hij ook is water bij de wijn mag doen..
Wie heeft aub tips hoe ik het hem nou is duidelijk maak

Mijn verhaal....

Waar moet ik beginnen, eigenlijk zou er een topic moeten zijn over problemen in een relatie algemeen. Want bij mij is er op het moment zoveel aan de hand dat ik dit niet in een hokje kan plaatsen.

2 weken geleden bevallen van onze 2e zoon, op de laatste dag van de kraamweek vertelde mijn man dat hij wil gaan scheiden, het nieuws slaat in als een bom! Ik heb niks door gehad was en ben super gelukkig met hem maar hij niet met mij zijn liefde is op, het vuurtje is uit al voor langere tijd maar heeft mij niks verteld. Een grote achtbaan aan vragen gaan sindsdien door mij heen. Er is onbegrip van beide kanten. We praten en praten soms positief en rustig en soms loopt het hoog op. Hij mist de genegenheid vanuit mijn kant naar hem toe ik geef hem dat niet genoeg althans niet voldoende voor wat hij nodig heeft. En laat staan te spreken over ons seksleven, daar ben ik me bewust van dat dat echt wel werk en aandacht nodig heeft. Maar die genegenheid daar ben ik mij niet bewust van geweest, oké zelf ben ik niet het persoon wat ontzettend veel knuffels en kusjes alsmaar geeft, maar het is niet dat ik dat niet wil of er geen behoefte aan heb om te doen. Ik heb mijn man uitgelegd dat het heel onbewust is gegaan, de afgelopen 7 jaar hebben we geen een keer in rustig vaarwater gezeten, veel meegemaakt waardoor de aandacht voor die genegenheid vanuit mijn kant dus onbewust op de verkeerde manier is getoond dan dat hij graag gewild zou hebben. Een burn out van 2 jaar bij mij, 2,5 jaar proberen zwanger te worden, een zwangerschap met de nodige hormonen, een heftige bevalling en tijd daarna met veel stress en onzekerheid, een nieuwe baan voor mij met 2 nieuwe opleidingen en daarna nog een nieuwe zwangerschap met de nodige hormonen. Ik heb constant aan of juist uit gestaan voor mijn gevoel! Waardoor die genegenheid achter is gebleven denk ik, maar nogmaals onbewust en onbedoeld. Ik hou zielsveel van mijn man en wil hem alle liefde geven die ik in me heb, alleen is dat nu te laat, een kans krijg ik van hem niet meer hij heeft er geen vertrouwen in. Daarbij is er sinds de corona veel veranderd in zijn denkwijze, hij is veel gaan lezen, veel gaan luisteren en zich bewust geworden van veel dingen (zegt hij) hij is overtuigd van de agenda 2030 met wat er allemaal gaat komen. Hij kwam dan ook gelijk met het gegeven toen hij vertelde dat hij er klaar mee was dat er gelijk een te koop bord in de tuin moest want nu konden we er nog geld bij uit krijgen en als we nog een paar maanden wachten gaat dit niet meer en krijgen we er nooit meer iets voor terug tot het moment komt dat ons huis van ons afgenomen wordt, want dat gaat gebeuren onze huizen worden van ons afgepakt en we bezitten dadelijk helemaal niks meer. Daarbij vind hij ook dat ik een positieve mindset moet gaan creëeren door iedere dag filmpjes te gaan kijken en dingen te lezen over positiviteit, ik mag geen verwachtingen meer hebben want dan kwets ik mijzelf, heb ik die verwachtingen niet dan kan niemand mij meer raken. Ik vind zelf niet dat ik iedere dag negatief ben, dat beaamt hij ook wel maar hij zegt ik ben ook veel positiever geworden en jij kunt dat ook zijn zo kunnen we samen 200% zijn in een relatie want het is niet 50/50 in een relatie het is 100/100 in een relatie. Beide moet je optimaal geluk ervaren! Natuurlijk moet je beide gelukkig zijn, met jezelf in een relatie en alles om je heen, maar is dat iets wat tussen je in moet komen te staan in een relatie? Ik heb hem die vraag meerdere keren gesteld al vanaf de corona, kunnen denkwijzes tussen ons in komen te staan, zijn antwoord was heel duidelijk nee. Echter nu komt hij met die positieve mindset en zegt als we besluiten om toch bij elkaar te blijven en eraan te werken en ervoor gaan maar je dat niet veranderd krijgt om positief te denken, dan werkt het misschien alsnog niet en horen we echt niet bij elkaar.

We zijn al 14 jaar samen waarvan 3 jaar getrouwd en hebben nu 2 mooie kindjes, we zijn altijd heel sterk samen geweest, bijna nooit ruzie, zitten altijd op dezelfde lijn. Maar nu, nu is onze mooie relatie waarschijnlijk over en het doet me zo ongelofelijk veel pijn, ik wil gewoon niet zonder hem maar ik kan er niks aan veranderen nu! We gaan eind deze maand wel nog voor een intake bij de relatietherapeut, dat wilde hij in eerste instantie niet maar uiteindelijk toch wel want dan wist hij voor zichzelf zeker dat hij er alles aan gedaan had om te kijken of er eventueel nog iets gered zou kunnen worden.

Als ik dit zo schrijf kan ik het zelf niet eens geloven wat ik allemaal meemaak, het is echt een grote nachtmerrie voor mij en ik weet niet welke keuzes ik nu moet gaan maken, ik wil er niet eens aan denken vooral niet omtrent de kindjes!! Het doet me zo'n verdriet te moeten denken dat ik ze moet gaan missen!

Ik vind het wat lastig samen te vatten om eerlijk te zijn. Mijn man en ik zijn nu 7 jaar samen en hebben een prachtige dochter waar we allebei heel gek mee zijn. We zijn sinds een paar jaar niet meer zo gek met elkaar. Elke dag ruzie om de meest kleine dingen. Het probleem zit m er in dat we niet meer met elkaar elkaar kunnen praten. Mijn man schiet altijd meteen in de verdediging en is snel beledigd. Ik ben op mijn beurt erg ongeduldig. Zo belanden we al snel in een kleine discussie. Vanaf daar gaat het fout... Zodra ik emotioneel word slaat mijn man volledig dicht. Hij praat niet meer met me en kijkt wel, loopt weg en komt er nooit meer op terug. Die reactie maakt mij des te bozer. Waarom hij het doet snap ik deels: hij heeft op jongere leeftijd hersenschade opgelopen, waardoor hij niet goed met zijn emoties overweg kan ik en vastloopt. Dat kon ik voor een tijd wel accepteren. Maar nu na zoveel jaar dat te hebben en de nodige problemen waar we soms een oplossing voor moeten zoeken trek ik dat niet meer. Hij voelt letterlijk als een zware kar die ik over naartoe moet trekken. Hij weet dat ik me zo voel, maar kan daar naar eigen zeggen niks mee. Het is soms zo doodvermoeiend en snap ook niet goed hoe ik hiermee verder moet. Ik kan niks meer van hem verwachten, maar voel me zelf ook niet gerespecteerd in de relatie nu. Mocht iemand het lezen... Een inzicht is heel welkom!

Ik ben nu 10 jaar met haar samen. We wonen samen en hebben beide kinderen uit een eerder huwelijk. Mijn vrouw is vroeger gepest en daardoor bang genegeerd te worden en heeft er last van op het moment dat ik haar niet betrek in ideeen voor uitjes, weekendjes weg met de kinderen etcetera. Ze is ontzettend slim en communiceert sterk, ook vergeet ze niets dus haalt er allerlei feiten bij van eerdere gebeurtenissen die ik allang ben vergeten. Zij zegt mij dat ik haar niet op de eerste plaats zet, maar ik begrijp dat niet. Het is haar gevoel, dat mag ik niet bagatelliseren, maar ze doet er zo moeilijk over. Dit onzekere gedrag van haar breekt me soms op. Ik moet zo rekening houden met haar gevoelens en dat kost energie. Wie herkent dit?

Ik ben misschien wel heel jong om hier iets te delen, maar ik zit op het randje van mijn stoel. Ik ben net 20 geworden en heb al een tijdje een relatie met mijn vriend. In die relatie heb ik een angststoornis opgekweekt waardoor ik super bang ben om bewusteloos te vallen en voor naar buiten te gaan. Mijn vriend begrijpt mij niet en heeft mij eens laten links liggen na een avondje uit waardoor ik alleen wenend te voet naar huis ben gegaan snachts en ie zat zich zat te drinken. Wat moet ik doen, ik ben hopeloos.

Ik bem nu 3,5 jaar samen met mijn vriendin. Samen hebben we een dochter van 6 maanden.
Het begin van de relatie hebben we elkaar echt moeten leren kennen en zijn we uiteindelijk echt verliefd op elkaar geworden. Ik hou ook echt van haar. Alleen zit ik met het volgende.

Zij heeft een zoon van 9. En om eerlijk te zijn. Ik kan hem niet uitstaan. Hij is respectloos en heeft een ontzettend grote mond. Zo groot dat ik het hier niet durf te zeggen wat hij allemaal zegt. Hij maakt altijd ruzie en scheld tegen iedereen. Ik mag me niet bemoeien ermee. Als ik dat doe heb ik de grootste heibel. Maar mijn vriendin doet er helemaal niks aan. Het is zo erg dat ik wel echt van mijn vriendin houd maar absoluut niet gelukkig ben. Het levert heel veel stress op. Ze geeft geen straf en zegt af en toe dat hij van zijn spel af moet maar vervolgens gebeurt er niks.

Het liefst stop ik de relatie maar weet ook dat dat voor problemen zorgt want ze laat me niet met rust. Praten met haar hierover is niet echt mogelijk.

Ik weet gewoon niet wat te doen. Op deze manier ben ik niet gelukkig. Maar ben bang dat er niks gaat veranderen.

Vaak lig ik wakker of huilend in bed. Maar zelf ben ik iemand die niet goed zijm grens kan aangeven en dingen maar accepteert.

Zo dat is mijn verhaal.

Hallo,

Mijn vriend en ik communiceren/praten niet zo goed met elkaar.
Hij woont in Oostenrijk (hij kan wel redelijk Nederlands praten) en onze einge communicatie is via Instagram. Wat ik niet heel erg vind.

Want als wij praten dan is het telkens het zelfde of dan weten we niet meer zo goed wat we moeten zeggen tegen elkaar

Bijvoorbeeld als we videobellen, dan praten we weer over het zelfde wat we net 10 min hebben gevraagd over de chat, en dan valt het weer stil. En als.hij niet zo goed weet hoe hij of wat moet zeggen dan gebruikt hij emoticons. En dat vind ik wel vervelend want dan praten we niet over van wat hij wilt of ik.
En het gekke is dat ik bij vrienden of andere mensen daar geen moeite mee heb
En voor mijn gevoel heeft me vriend dat ook.

Er zit ook een verleden en ouders in het spel, bij ons dus daar ligt het ook een beetje aan.

Me vriend komt 1x om de 2a3 maanden en dan voor een weekje, wat super gezellig is.
Maar door die wat mindere communicatie heb ik of wij moeite om dingen te verzinnen wat we kunnen doen samen en dan valt het soms ook weer stil.

Ik wil heel graag proberen om met hem te gaan praten over dit. Want dit moet zo zijn dat het gevoel is dat mijn vriend en ik de grootste liefde/beste vrienden moeten zijn en alles kunnen zeggen tegen elkaar.

Mijn vriend en ik zijn al 7 jaar bij elkaar, houden heel veel van elkaar, maar hebben wekelijks ruzie.

 

Mijn vriend kan op een bepaalde manier reageren op gebeurtenissen of dingen die ik zeg waar ik moeilijk mee om kan gaan. Ik schrik en sla dicht of ga huilen...

 

Afgelopen weekend ben ik ook weggelopen bij hem thuis omdat hij in mijn ogen tekeer ging. Hij kan er niet tegen als ik wegloop of ermee dreigt en ik kan niet tegen zijn heftige uitvallen.

 

Mijn vriend zegt dat hij raar uit de hoek kan komen en nu eenmaal zo is. Dat ik het niet persoonlijk op moet vatten. Hoe leer ik hier mee omgaan? Hoe krijg ik het voor elkaar dat ik me zijn boze reacties niet aantrek?

Vorig weekend heeft hij in zijn woede een bord tegen de keukenmuur stuk gesmeten met als gevolg schade aan de tegels. Hij zegt dat ik hem daartoe heb aangezet. Dat vind ik vreselijk en ik wil dat veranderen, heb ik ook gezegd maar hij heeft er geen vertrouwen meer in dat ik verander....

Raar is dat. Hoe meer ik eindelijk hier eens mijn geschiedenis kwijt kan, hoe meer ik denk dat alle problemen misschien wel aan mezelf liggen. Dat ik het ergens niet goed doe. Maar ik weet alleen niet hoe ik het dan fout doe. Hulp heb ik wel eens gezocht maar daar kwam niks uit voort. Een paar gesprekjes en dat was het dan. Inzicht kreeg ik er niet van. Kon iemand me maar helpen.

Nadat mijn vriend de relatie verbrak wilde ik graag in relatietherapie omdat ik dacht dat we onze problemen wel konden oplossen (en denk dat nog steeds). Hij stond daar eerst voor open en toen ineens niet meer. Ik ben wel individueel in therapie gegaan waarbij hij eerst ook aangaf een keer mee re willen als mij dat zou helpen en ook daarbij geeft hij nu geen thuis.
Hij ziet allerlei problemen waarvan ik denk dat het met ondersteuning in de communicatie op te lossen is. Maar hij wil nu geen energie meer in ons steken. Ik krijg steeds meer het gevoel dat er een andere vrouw in t spel is. Ik merk dit nl ook in zijn andere manier van communiceren. Hij kan zijn hart goed luchten bij haar.
Ik denk nog steeds dat we een doorstart kunnen maken als we aan onze problemen werken, naast dat hij de vader van mijn zonen is, mis ik hem echt als mijn maatje

Zonet las ik hier ergens een reactie van een therapeut. Die had ooit een man in zijn praktijk gehad die voor zijn vrouw sprak. Dat gebeurde mij vroeger ook. Ons werd thuis gemaand onze monden te houden omdat we de goeie praatjes niet hadden. Als mensen mij wat vroegen dan gaven mijn vader of moeder altijd de antwoorden. Die antwoorden vond ik persoonlijk helemaal nergens op slaan maar de mensen dachten echt dat het mijn antwoorden waren. Dat kreeg ik laatst nog te horen. Mijn zus was wat luchtiger, zij stapte sneller over zulke dingen heen. Maar voor mij telt elk woord dat ik uit dus ik voelde me gewoon belazerd door de antwoorden die mijn ouders gaven. Ze schiepen een beeld van mij dat totaal niet klopte. Daar heb ik tot vandaag de dag nog last van. Dan vertellen de mensen de dingen die mijn ouders zeiden en dan moet ik nu nog steeds uitleggen dat ik zo niet dacht.

Hi,

Sinds een maand heeft mijn vriendin het van de ene op de andere dag uitgemaakt na anderhalf jaar. Op dinsdag waren we nog aan het plannen om een boottochtje te doen. We belden en appte nog gewoon elke dag. En waren de week ervoor met onze beide gezinnen op vakantie gegaan. Ze was tot op de laatste dag helemaal gek op mij. Constant. Spatte ervan af.

Nadat ik niet gelijk had gereageerd op haar appje maar wel haar gewoon belde zoals we elke avond deden als we niet samen waren. Ze was geïrriteerd. Na een lichte ruzie heb ik opgehangen.
Volgende ochtend wilde ze niet meer mee. Na een tijdje gebeld te hebben zei ze dat het over was. Toen ik op haar had ingepraat, en haar haar spullen wilden teruggeven, zei ze dat dat eigenlijk niet hoefde. En ze was eigenlijk wel weer positief. Dus ik was blij. De volgende ochtend was ze ineens stellig. Het was over. Geen mooie herinneringen, geen liefde. Heel koud. Afstandelijk.

Na een week stilte een app dat ze haar spullen terug wilde. En toen ben ik ook langsgegaan. Ze stond me te woord vanuit het raam. Ze gaf aan dat ik haar mocht bellen als ik haar nu de rust gaf. Maar we kwamen nooit meer bij elkaar zei ze.

Volgende ochtend nog een SMS dat het echt over is. Voorgoed. Boos was ze.

Nu zijn we dus weken verder. Heb haar nog 2x gebeld met de vraag hoe het nu gaat. Alleen voicemail ingesproken. Maar ze heeft mij dus niet geblokkeerd. Dat deed ze wel bij haar andere ex.

Ik hoor via via dat ze nu nog steeds af en toe huilt en veel met haar vriendinnen en zussen over ons spreekt. Na een maand dus nog.

Ik wil haar heel graag terug. Maar hoe pak ik dat aan? Is ze nog verliefd? Ik weet dat een deel bij mij lag. Vanwege mijn soms jaloerse gedrag. Ik heb daar nu hulp voor gezocht en heb dat aangepakt. We hadden zoveel moois samen. En zij zei ook constant dat ze zoiets nog nooit had ervaren.

Jay

Mijn man en ik zijn nu net 8 jaar getrouwd. We leerden elkaar kennen via een datingsite 9 jaar geleden. Hij is weduwnaar zonder kinderen, Ik ben na 17 jaar huwelijk gescheiden in 1992, heb 3 kinderen en inmiddels hebben we 7 kleinkinderen. Een relatie met een man met 2 kinderen liep na 9 jaar ook stuk. Toen ik mijn man leerde kennen, leek hij iemand die goed kan luisteren en aan een half woord genoeg had. Hij is een goede, trouwe man maar onze communicatie loopt zo vreselijk slecht: we krijgen woorden om de kleinste dingen. Ik vind dat hij niet echt luistert, hij vindt dat Ik een grote mond heb en altijd gelijk wil hebben. Dat wil ik niet, Ik wil behoorlijk communiceren. Diverse pogingen van mij om met hem te praten aan de hand van tips in bijv de Zin lopen stuk. Hij wil er niets van weten en ook in therapie gaan, wil hij niet. Nu roepen we al dan maar scheiden als oplossing maar dat willen we allebei niet. Intimiteit is er sinds een jaar ook niet meer, mede door verminderd libido na prostaatkanker wat trouwens gelukkig wel met goed resultaat behandeld is,
Ik weet niet wat we moeten doen, probeer te zeggen dat het geen gezamenlijk probleem is maar ontaardt altijd in jij dit...jij dat.
Hoe krijg ik mijn man zo ver dat we hulp kunnen zoeken?

Ik heb al 12 jaar een relatie. Maar ik heb het gevoel dat ik een beetje vast zit en weet niet meer wat ik moet doen. In begin van ons relatie ging hij vreemd. Hij had me toen gezegd dat die het niet meer Zou doen. In de tussentijd kregen we vaak ruzie omdat hij me vaak ging verwijten voor zijn fouten. 3 jaar in ons relatie begint hij weer met meiden af te spreken. Ik las berichten en hij ontkende als nog alles. Heb ik hem weer vergeven. Toen we 6jaar gingen heeft die me heel jaar gekleineerd me beschuldigt dat ik vreemd ging en schelden me continu uit. Daarna wou ik het uitmaken en zei dat hij zou gaan veranderen en dat hij een toekomst met me wou en aan zijn gedrag ging werken. Ik gaf hem weer een kans ik raakt zwanger toen. En kort daarna kwam ik weer achter dat die online met vrouwen sex talk zag te hebben. In tussen tijd bleef die mij kleineren en een laag gevoel over mezelf geven. Na de geboorte van ons kleine gaf die aan het te willen veranderen en gaf ik hem weer een kans toen zag ik ook dat hij beter wou doen. En had die mijn vertrouwen weer gewonnen. Even ging het goed maar de vernederingen blijven niet zo heftig als vroeger maar nog steeds. Ik hou veel van hem maar merk dat ik dit niet meer aan kan. 12 jaar is voorbij gegaan. En enige wat ik wou was respect

Een jaar geleden ben ik en mijn vriendin door corona in een LAT relatie terecht gekomen. We hebben 3.5j samengewoond. Het lukte dus blijkbaar niet. We zijn een jaar verder, hebben 1x per maand misschien seks. Heb ze al aangegeven dat dit voor mezelf heel weinig is. Maar daar komt niet veel reactie op. Als ik mijn gevoel neerleg negeert ze dat ook... Ik zit nu dus vrijwel elke dag alleen, veel vrienden heb ik niet meer, heb ze ook aangeveven dat het lastig voor me is dat ik geen menselijk contact heb, of uberhaupt iets te doen. En daar gaat ze ook niet op in. Ik weet helemaal niet meer wat ik wel of niet kan/mag communiceren naar haar... Zodra er iets gedaan moet worden voor haar, over en weer rijden, dat ze mijn auto wil gebruiken, als er opvang moet zijn, dan hoor ik haar... wat moet ik hier doen...

Ik ben moeder geworden van een zoontje en in het begin ging het top. Voordat hij geboren was hadden we soms ruzies, maar toen hij er was ging het een tijd echt goed.

Nu hebben we de laatste weken echt alleen maar ruzie. Mijn man is echt over zoveel dingen negatief en dat maakt me boos. Of het nu gaat over onze relatie, ons huis, de familie, het werk, hobby’s, bijna alles is niet meer leuk.

Het maakt me machteloos en moe. Ik wil me richten op de mooie dingen en niet vluchten en wegrennen om alles “weer goed te krijgen”, maar mijn man wil ander werk, ander huis, andere stad etc.

 

Ik weet het niet meer, maar als het zo blijft wil ik scheiden. Naar mijn idee heb ik alles geprobeerd, ik weet het niet meer.

Iemand tips om uit het negatieve te komen?

Mijn man en ik kunnen niet altijd even goed praten en we verschillen ook wel in mening.

Onze relatie heeft de laatste tijd veel downs gekend waarin hij stiekem drugs gebruikte en veel weg was van huis. Ik heb mij maanden lang achtergesteld en verwaarloosd gevoeld. Maar wij willen samen verder en willen ons best hiervoor doen. En dit is ook wat ik wil.

Maar nu zit ik zelf met een voor mij groot probleem. Maanden lang wilde hij niks met mij samen doen (thuis niet, in bed niet, buitenshuis niet) en ik ben mij daardoor serieus minderwaardig gaan voelen en dat weet hij (althans ik heb verteld hoe ik mij voel maar of dat echt duidelijk is weet ik niet). En nu gaat hij afspreken met een oude kennis en zijn beste vriend. Dit vond ik prima. Ze zouden met z'n 3e bij haar wat drinken. Maar opeens zouden ze naar de kroeg gaan. En dat deed mij pijn want ik wil al maanden lang met hem naar de kroeg. En tot overmaat van ramp gaat nu zijn ex ook nog mee. En ik voel mij achtergesteld en verraden. Hoe kan hij nadat we z'n diep dal hebben gehad en hij mij zo verwaarloosd heeft nu wel de kroeg in met kennisen en zijn ex en niet met mij? Hij heeft het niet zelf voorgesteld of zijn ex uitgenodigd maar hij heeft ook geen nee gezegd. En ik ben intens verdrietig hier over. Vooral omdat we er niet over kunnen praten want dan word hij boos en loopt weg. Ik voel mij niet begrepen en verraden. Hoe kan ik deze communicatie beter laten verlopen? Zodat hij mij op z'n minst een beetje begrijpt en begrijpt wat het met mij doet door deze afspraak door te laten gaan.

We communiceren niet echt,vaak gebeurt t volgende: ik stel een vraag bijvoorbeeld hoe gaan we de verbouwing aanpakken, heb jij nog contact gezocht met ... (zoals hij eerder in de week voorstelde) . Antw nee kan jij toch ook doen..
Als ik dan zeg dat hij dat zelf voorstelde dan probeer ik ineens zn leven te bepalen ofzo..
Gaat hij uit z'n plaat en ik heb t ook nooit juist onthouden. Nu 12 jaar getrouwd en 2 jonge kinderen ik wil dit zo graag redden. En echt praten zonder dat ik hem t gevoel geef te willen controleren want dat wil ik niet.. maar ook zonder dat t altijd mijn schuld is

Kan ik hier mn verhaal nog steeds kwijt?

Mijn partner vindt het moeilijk om te praten en zijn gevoelens te uiten.

Ik moet hem blijven vragen wat zijn gevoel over iets is, alsof ik het uit hem moet trekken. Dat is soms best moeilijk.

Ik ben 19 jaar getrouwd. En hou nog van mijn man. Maar niet van zijn manier hoe hij praat tegen mij. Ik moet oppassen hoe ik iets zeg. Anders verheft die zijn stem. En hij heeft dat niet door. Ik word nu zelfs misselijk. We zijn op vakantie en hebben elke dag woorden. Kleine meid word er ook verdrietig van. Ik weet het niet meer. Heb niet veel geld dus weet niet hoe ik een therapeut kan betalen. Wil er uitkomen.

We zijn al meer dan 20 jaar bij elkaar. Op de een of andere manier lukte het niet meer om op een fijne manier met elkaar te praten. We praatten namelijk of helemaal niet, óf we maakten ruzie.

We houden wel van elkaar, maar op de een of andere manier lukte het niet om dit te doorbreken.
We hebben allebei een drukke baan en als we samen thuis zijn zijn we allebei moe.

Na een bezoek aan een relatietherapeut zijn we dit wel samen onder de loep gaan nemen. Op advies zijn we gesprekken gaan voeren met instructies voor een open communicatie: dus niet invullen en echt luisteren naar elkaar.

Dat heeft een mooie verandering op gang gebracht. Daarnaast zijn we ook samen meer activiteiten gaan ondernemen. Langzaam zijn we zo weer op weg naar een fijne relatie! :-)

Wij dachten dat er eigenlijk niet zoveel mis was in onze relatie. We hadden nooit ruzie. Toch waren we niet meer echt gelukkig en kwam de sleur erin.

De eerste afspraak van de relatietherapeut bracht eigenlijk gelijk naar boven dat we eigenlijk niet met elkaar communiceren. We hebben het nooit echt over hoe onze dag was, over wat we meegemaakt hadden en al helemaal niet over onze relatie.

De eerste opdracht was dan ook een uitdaging. Samen eten aan tafel. Praten over onze dag. Niet meer voor de tv met bord op schoot. De eerste week was het echt lastig. Voelde bijna gespeeld maar nu wordt het al steeds normaler.

We hebben er lang tegenaan gehikt, maar zijn uiteindelijk toch in relatietherapie gegaan. Was goeie beslissing, zijn echt verder gekomen.

 

Inzien dat boos worden wel logisch kan zijn, maar je vaak niet oplevert wat je wil bereiken. Vaak het tegendeel. Je kunt echt beter praten over wat je wel wil, dan wat je niet wil.

 

We luisteren weer beter naar elkaar. Nemen echt de tijd om met elkaar te praten, tijdens een wandeling of zo. Zo is er toch weer hoop voor een goeie toekomst samen!

Ik heb een relatie met een man en ik erger mij enorm aan het feit dat hij vaak bevestiging vraagt en ook vaak 'invult' voor mij. Het is pril, ik denk zo'n 2 maanden nu en ik vind hem echt heel leuk.
Ik deel dit hier, omdat ik graag zou weten waarom ik net die 2 zaken zo irritant vindt.
Iemand inzichten hierover?

9 jaar geleden heb ik mijn vriend leren kennen na een lange tijd heel bewust alleen te zijn geweest ivm opvoeding van mijn zoon, ik had er na een moeizame relatie ook ff geen zin meer in maar dat terzijde..
Met zijn huwelijk zat het niet goed en hij is dan ook gaan scheiden zodat we bij elkaar konden zijn.
Straalverliefd waren we en niet bij elkaar weg te slaan.

Zijn ex liet uit boosheid voor zijn vreemdgaan niet toe dat ik ook maar één voet tussen de deur kreeg en een normaal contact op kon bouwen met de twee zonen die toen 4 en 8 jaar oud waren.

Uit angst het contact te verliezen met zijn kinderen gaf hij zijn ex overal haar zin in want ze had al een paar keer laten zien dat hij ervan zou lusten als hij niet deed wat ze zei.
Enigzins begrijpelijk maar het is zachtjes aan helemaal doorgeslagen.

De kinderen moesten me niet want daar deed de moeder erg haar best voor en mijn vriend liet haar begaan en heeft nooit met de vuist op tafel geslagen en het voor me opgenomen waardoor ik overal buiten ben komen te staan.

Opeens had ik een relatie met iemand die om de week de kinderen had en het hele weekend met hun bij zijn ouders zat en nog steeds..
Vakantie hebben we nog nooit samen gehad.
Als ik er iets over zei dan kreeg ik geen contact meer en werd ik genegeerd.

Mijn vriend is een moeilijke prater en ik probeer daar rekening mee te houden maar heb ook mijn eigen behoeften.

Wij wonen al geruime tijd in onze eigen woningen want hij liet me te pas en te onpas zitten en ik trok dat niet meer, het liegen was voor hem iets normaals leek het wel.
Met oudejaarsavond zaten mijn zoon en ik weer alleen en ik voelde me zo eenzaam.
Heb toen ook een bericht gestuurd naar mijn vriend dat ik niet wist hoe lang ik dit kon vol houden en dat ik geen toekomst zie hierin.

Hij zat op dat bij zijn ouders met de kinderen en het kwam waarschijnlijk weer niet uit en ik werd wederom genegeerd.
Wanneer is het mijn tijd, wanneer hoor ik er in zijn ogen bij en hoef ik niet meer opzij te schuiven voor de kinderen.

Uiteindelijk heeft hij me via een app laten weren dat het beter is dat we stoppen omdat we elkaar alleen maar pijn doen en ik weet dat dat ook zo is.
Hij wil nu de relatie omgooien naar een vriendschap.
Hij wil de moeilijke dingen er niet bij maar is dat nu echt een goede basis voor een vrienschap en hoe kan je die knop in godsnaam zomaar omzetten.

Maar zelfs nu we uit elkaar zijn en soms met elkaar praten en het hem niet aanstaat wat ik zeg zet hij me weer in de negeerstand.

Ik ben door de jaren heen onzeker geworden en heb het gevoel dat er een spelletje met mijn hoofd wordt gespeeld.

Ligt het dan echt allemaal aan mij?

Soms is er verwarring over wat we samen in een relatie graag zouden zien. Streven we naar passie, delen in liefde en verdriet, elkaar aanvullen, helpen en ondersteunen maar zeer zeker ook, elkaar versterken en prikkelen.

De manier waarop is altijd een uitdaging. Vooral door gelijk te hebben door assertief te zijn of juist niets te doen, niets te zeggen. Van het een naar het ander om gek van te worden. Erg lastig. Waar doe ik goed aan?

Wij zijn nu 3 jaar uit elkaar. Nog steeds vind ik het heel moeilijk te accepteren. We hebben samen nog goed contact en ik vraag me steeds af of het nog goed kan komen.

Mijn ex vindt het wel goed zo en we komen niet meer tot een dieper gesprek. Ik denk dat ik toch eens een hulpverlener ga raadplegen. Een vriendin zegt dit ook, het lijkt of mijn ex het onderwerp mijdt en van zijn vrijheid geniet.

Zelf ben ik een heel open spontane en drukke vrouw die graag aandacht wil, ook in mijn relatie. Mijn vriend is echter nogal in zichzelf en gaat graag zijn eigen gang. Hij geeft mij nooit een compliment en ik krijg weinig aandacht van hem.

Ik heb het al heel vaak gezegd, maar hij doet er niets aan. Het maakt me verdrietig en boos. Het geeft veel ruzies. We zijn in relatie therapie gegaan waar deze onderwerpen aan bod komen. Ik hoop dat dit iets verandert.

Ik vind het moeilijk om "nee" te zeggen in relaties. Ik heb altijd de neiging om de ander te "pleasen", niet te willen kwetsen, of te willen redden. Hierdoor ervaar ik stress in relaties.

Ik heb wel eens eerder iets gedeeld op deze site toen ik het moeilijk had. Nu wil ik juist iets delen dat goed is. Eigenlijk het tegenovergestelde van communicatieproblemen, namelijk communicatie oplossing!

Gisteravond merkte ik aan mijzelf op dat ik snel geirriteerd was op mijn partner. Maar ik kon mijn vinger er niet op leggen. Waar ik normaal dan door probeer te gaan, maar op het einde hem dan toch afsnauw, deed ik het deze keer anders.

Zoals besproken met mijn therapeut ging ik eerder naar bed om even afstand te hebben en heb ik nagedacht over wat er nu echt aan de hand was en hoe ik dat positief kon verwoorden als mijn vriend boven zou komen. Het duurde gelukkig even, want ik had wel tijd nodig. Maar uiteindelijk toen mijn vriend boven kwam heb ik met het licht uit goed kunnen verwoorden wat ik wilde. En daar reageerde hij heel goed op.

Daar ben ik vandaag al de hele dag super trots op. Op ons. We zijn gister niet in de problemen geraakt, maar dichterbij elkaar gekomen. Ik ga met plezier naar mijn therapeut volgende week!

Iemand die niet makkelijk praat over zijn gevoelens, voelt zich vaak niet helemaal 'veilig'. Bang om voor gek te staan, of kopje onder als ie gaat voelen en vertellen.

Kan helpen om iemand meer op z'n gemak te stellen: het is sowieso oke wat je zegt. Ik vond het zelf ook niet makkelijk vroeger. Maar heb ontdekt dat ik me rustiger voel als ik m'n dingen meer deel. Succes!

Het verschil tussen mannen en vrouwen wordt erg onderschat. Heel fijn en helpend dat de relatietherapeut dit inzichtelijk heeft gemaakt in de gesprekken.

Mijn vrouw kan mij nu beter accepteren zoals ben, probeert mij niet meer te veranderen en stelt niet de hele tijd eisen waar ik niet aan kan en wil voldoen. Het heeft een hoop druk van onze relatie gehaald.

Hoe moeilijk het is om echt goed met elkaar te communiceren in een relatie leren we niet. We rollen onze relatie in en verwachten dat deze de komende 40 jaar stand houdt met af en toe een dip.

Heerlijk verfrissend toen de relatietherapeut ons liet in zien dat we het eigenlijk best goed doen. Maar ook de realiteit erbij haalde, de lat lag meteen niet meer zo hoog naar elkaar.

Ik en mijn partner zeggen eigenlijk steeds hetzelfde: Bekijk het nou eens van mijn kant. Op die manier horen we elkaar niet. We willen steeds gelijk hebben en wachten steeds op de ander om eerst naar ons te komen.

Dit patroon is onlangs door een relatietherapeut naar voor gebracht. Dat heeft mij aan het denken gezet. Ik verander op het heetst van de strijd nog niet. Maar ik voel dat ik soms nog voor ruzies beginnen met deze denkwijze bezig ben. Ik zie het als een klein stapje in de goede richting.